Sameiningin - 01.11.1890, Blaðsíða 7

—135—
azt! Nei, þó a5 öðru hverju sýnist móta fyrir landi, þá
verðr allt a5 sjó, eilífu vonlausu dauöahafi. Dauðinn er
orðinn sterkari en elskan. — Aðr en Jesús mœtir ekkjunni
í Nain, þ.í hefir nú vafalaust svona litið út í sálu henn-
ar. Naumast nein önnur rödd en þessi eindregna sára sorg-
arrödd hefir látið til sín heyra í hjarta hennar. þér, sem
trúið á frelsarann, þér þekkið auðvitað þcssa rödd, svo
framarlega sem eitthvað svipuð sorg hefir j’fir yðr dunið
eins og þessa vesalings grátandi ekkju guðspjalls vors. En
þér þekkið líka rödd trúarinnar, og sú rödd hefir boðað
vðr þann gleðiboðskap mltt í sorginni, mitt úti á brim-
sollnum œðandi vötnuin dauðans: það sést land! það sést
inn á eilífðarinnar land. það er iniklu nær undan en þú
hugðir. Hinn látni vinr ] inn er kominn þangað á undan
þér. þinni eigin ferð er heitið þangað líka. Haltu að eins
í áttina þangað í Jesú nafni. Dauðinn nær eltki þangað.
Guðs eigið sólaríjós er þar yfir öllu. Inn í það sólarljós
er að guðs vilja ferðinni heitið. Gráttu eklci. það' er svo
hætt við, að tárin, þessi eindregnu sorgartár, byrgi fyrir
þer útsjónina inn á larid eilífðarinnar. Hættu að gráta,
því að éískan er síerkari en dauðinn. — Ekkjan í Nain
heyrði enga sííka rödd. það heyrir enginn hana fyr en
liann er komiim til trúarinnar á liann, sem miskunnaði sig
yfir Jicssa sömu ekkju í hinni djúpu sorg hennar og gaf
henni aftr soninn liennar.—Eg síteraði rétt áða i lj iðabrot
eftir eitt vort skáld, virkilegt trúarljóðaskáld, þar sem að
eins heyrðist rödd sórgarinnar. Látuin oss þá, því síðr
gleyma trúarröddinni hans í hinum sömu ljóðum.
0, til hvers er þá þetta kalda kíf?
spurði sorgin lians. þá svarar trúin lians:
Nei, hættu, sál mín, verði drottins vilji,
hann veit,.hann veit, hann veit, þó eg ei, skilji.
Og cnn fremr heyrum vér trúarröddina hans se^ja:
Hvað linar betr dauðans hvassa stál
en þessi trú, að hún, sem hér eg rnissti,
er heilög sjl, rneð drpttni Jesú Kristi?
Eg get ekki stillt mig um að sítora enn eitt biot úr
þessum mérkrlega tvísöng milli sorgarinnar og trúarinnn';