Sameiningin - 01.11.1890, Blaðsíða 12

140—
um forlögum limrœtt þessi ömötstœðilega ást til þessa þíns
augasteins, til þcss að í hvert skifti scm þér kemr dauði
þess cða þirm e’gin í hug, að þú skulir kveljast af von-
lausri sorn út af því að verða fyr eða síðar eilíflega við
það að skilja, Mér er allsendis óskiljanlcgt, að nokkur, sem
virkilega elskar einhverja aðia mannlega veru, skuli ekki
vilja trúa á hann, sem öll kristnin trúir á sem mannkyns-
frelsarann, hann, scm einmitt g<>fr það, er syrgjandi elsk-
an þráir mest af öllu og gctr með engu inóti án verið:
eilíft líf eftir dauðann. Mér finnst aílir þcir, scm gefa sig
hinni huggunarlausu vantrú á vald, annaðhvort hljóti að
gleyma dauðanum algjörlega, að hann kemr tii þeirra eins
og vor allra fyr eða síðar, livað sem hver segir, ellegar
þeir eigi enga cinustu sál, enga e'nustu mannlcga veru, sem
þeim þykir nokkuð vænt um. Og þeir eru að spá því, þess-
ir vantrúar-gapar, mcð allra mestu drýgindum ööru hveiju,
að sín svo kallaða lífsskoðan,. þessi, seni boðar þau tíðindi,
að allt sé úti með dauöanum, hún muni verða framtiðar-
innar trúarbrögð í heirninum. Nei, vinir mínir, svo lengi
sem til er elska, eins viðkvæm, eins bjartanleg, eins brcnn-
andi, niilli mannlcgra sálna eins og clskan ekkjunnar í Nairr
til einkasonarins hennai-, svo lengi sem til er sorg eins og
lxennar, tár eins og hennar, svo lengi kemst vantrúarinnar
örvæntingarfulla dauðaskoðan aídrei að. Útlæg skal hún
í framtiðinni vera frá hverju einasta mannshjarta, sem elsk-
ar. Rœk út í hin eilífu myrkr kæiieiksleysisins skal hún
vera fi’á , öliuxn sálum, sem , eiga nokkuð það, er þeim er
sárt um að dauðinn taki frá sér. — þér, sem berið sorg í
brjósti út af látnuni ástvini, eða ef til vill xit af ítrekuð-
um ástvina-missi, þéi’, sem enn beriö opnar svíðandi undir
á hj irtum yðar út af því, að dauðinn lagði hann eða hrna,
sem þér unnuð hugástuin, lik, viljið þér ekki véra með í
því að útbreiða þá einu lífsskoðan, sein til er, trúna á hann,
sem gaf ekkjunhi í Nain aftr liinn elskaða son hennar,
meðal vors fólks og gjöja liana að rótgrðinni 'félagsskoðan
bæði meðal eldri og vngri? Vilja ekki allir, sem hafa kæx-a
einhverja mannssál, vera með í því að leiða svo mai-ga, sein
unnt ei-, til frelsarans, svo að sem flestii', helzt allir, geti,