Sameiningin - 01.11.1890, Blaðsíða 5

—133—
guS, hinn réttláta, heilaga, alskyg-gna gu5 yfir sér og hjá
sér hvar sem þeir voru staddir. þéir trúSu því, að þótt
þeir gengi í gegnum dauðans skuggadal, væri þeiin óhætt,
þyrfti þeir enga ógæfu að hræðast, því einnig þar myndi
drottinn verða með þeim, er hann elskuðu. En livað eigin-
lega við tœlci í dauðanum fyrir sér, um það vissu þeir
svo gott sem ekki neitt. Guð liafði nálega ekkert Opin-
berað þeim ura það. Og það var meira að segja á Krists
tímum all-fjölmennr og voldugr flokkr skriftlæröra kirlrju-
manna í Israeí, Sadúscarnir nefriilega, sein héldu því fram
að upprisa framliðinna væri ekki til, og þannig algjörlega
tóku hjartað burt úr ódauðleika-trúnni. Jesús Kristr sann-
aði þeim nú að vísu, að þessi vantrú þeirra væri þvert á
rnóti þeiin Iduta gamla-testamentis-ritninganna, sem þessir
menn þó einmitt þóttust trúa á. Hann sannaði það, að
u'pprisa framliðinna væri kennd strax í Mósesbókunuin, með
því að vitna í greinina uin Móses, er hann stóð frammi
fyrir hinum loganda þyrnirunni og heyrði rödd guðs úr
runninum: Eg em drottinn, guð Abrahams, guð Isaks og
guð Jakobs. „En guð er“, ségir syo Jesús, „ekki guð
dauðra, hcldr guð lifenda". -— En livað sein þessu leið, þá
er eitt víst, að trúin á oilíft lif, persónulega sælu-tilveru í
öðrum heimi, var fjafskaloga óákveðin á' gainla-téstamentis-
tíöinni. Sú trú átti fyrst að ná sér fúllkomlega niðri í
mannshjartánu með hinum fyrirheitna Messíasi. Tfúin á
eilíft líi vTar í gegn 'um alla s'igu Israols að eins som lítið
frœkorn, sem énginn vis-i greinilega, hvað út af rnyndi
vaxa, hvað upp af ætti að springa, fyr en í fylling tímans
með frelsaranum. En þá líka allt í einu er upp af því
frœkorni sprottið þetta dýrðlega og huggunarríka eilifðarblóm,
sem nú gleðr augu allra trúaörá manna hvervetna um kristn-
ina, þegar þeir standa grátandi við banabuð eöa líkbörur
eða gröf elskaðra viná. Slíkt eilífðarblóm átti ekkjan í
Nain auðvitað ckkcrt áðr en Jesús varð á vegi hennar.
það mesta, sem hún getr hafá átt, var að eins hið litla
fnokorn eilífðarv onarinnar, sem þá var sameiginleg eigu
þéirrar þjóðar, þess safnaðar, er hún heyrði til. Og þegar
slík sorg og henuar er á ferðinni og leggr sig yfir jætia