Sameiningin - 01.04.1891, Qupperneq 5

—21—
azt. Slílcfc trúarboð er alveg þverfc á móti trúarboðinu
frelsarans.
PáskatíS kirkjuársins, tímabilið milli páska og hvíta-
sunnu, er vorinu samferða. Upprisan í náttúrunni er þá
aS gjörast fyrir augum vorum, og hinn trúaði liópr kirkju
vorrar gengr þá sérstaklega með upprisu-evangelíið í hug-
anum. Upprisan drotfcins vors Jesú Krists er meginatriði
hinnar kristnu trúar vorrar. Með lienni er hið guðlega inn-
sigliö komið á allfc líf Jesú. Með henni fellr og sfcendr allr
kristindómrinn. Hann fellr fyrir hverjum þeim manni, sem
neitar virkilegleik Jesii upprisu. En fyrir þeim, sem vita með
vissu trúarinnar um þann virkilegleik, stendr kristindómr-
inn eins og eilíft guðs ríki, hátt upp hafið ekki að eins
yíir öll rílti náttúrunnar, heldr og allt það andans ríki,
sem áðr var mönnum kunnugfc og sem áðr var fcil. Áðr
en Jesús gekk út í dauðann hafði hann aldrei beinlínis
frœtt lærisveina sína um sitt guödómseöli, aldrei með ber-
um orðum sagt þeim, að hann væri guð., Hann lætr sér
allt fram að þeim tíma nœgja að sannfœra þá um, að hann
sé hinn fyrirheitni Messías Israelsþjóðar. En hvað Mess-
ías sé effcir sínu innsta og dýpsta eðli, það var þeim ineð
engu móti unnt að skilja fyr en liann sýndi þeim sig upp
risinn frá dauðum. En með upprisu hans rann líka upp
fyrir þeim nýtt ljós. jieir sáu þá loks, hver hann var. Sá
þeirra, sem veiktrúaðastr allra virðist hafa verið, hann, sem
rninnstan trúarhœfileika virðist hafa haffc, liinn efasami Tóm-
as, getr, þegar Jesús upp risinn frá dauðum stendr frammi
fyrir hojium, ekki stillt sig um að láta þetta undrunarorð
og tilbciðsluávarp falla: „Drottinn minn og guð minn!“
Enginn þorði fyrst að fcrúa því, að Jesús í sannleika væri
upp risinn. En þegar það efans og vantrúarinnar stríð er
á enda, þá stendr Jesús í huga þeirra, fyrst þá, í fullkom-
lega guðlegri mynd, sein guðmaðr, guð. þeir fcrúðu á Jesúm
áðr en píslarsaga hans hófsfc sem Messías, en guðdóminn
hans þekktu þeir ekki. Smádómarnir höfðu þó talað um
Messías eins og „hinn mikla, sterka guð“ og „föður eilífð-
arinnar". En hið óendanlega mikla, sem í þeim spádómi
lá, fór enn þá alveg fram hjá þeim eins og öllum öðrum