Sameiningin - 01.11.1893, Blaðsíða 6

134—
]ieir grœdflu vitanlega ekki í öllu tilliti á því að guðs ríki varð
eign þeirra. Fjarri því. þeir voru með sinni kristnitöku leidd-
ir fram í hið harðasta stríð. þeir urðu fyrir þessa guðsríkiseign
sína að liða dremalaust mikið ilit. þeir höfðu svo að segja
heiminn allan á móti sér. En samt var gróðinn þeirra alveg ó-
metanlegr. „Eg álít allt fyrir tjón hjá því ágæti að fá þekking
á Jesú Kristi, drottni mínum“ — segir eiun þeirra, og boetir við,
að fyrir hans sakir hafi hann misst allt og meti það ekki meir
en sorp, svo hann ávinni Krist (Fil. 3,8). Og hið sama gátu þeir
allir sagt. Enda sagði frelsarinn þeim þetta fyrir strax eftir að
hann var tekinn til að leiða þá inn í ríkið sitt: „Sœlir eruð þér,
þegar menn atyrða yðr, ofsœkja og tala gegn yðr allskonar ill-
yrði mín vegna, en þó ljúgandi. Fagnið og verið glaðir, því yð-
ar verðkaup er mikið á himnum“ (Matt. 5, 11—12). Upp á
þá menn, sem hér um að rœða, má sannarlega heimfœra þessar
líkingar frelsarans í textanum: um manninn, sem seldi aleigu
o 7 o
sina til þess aö geta keypt akrinn með hinum hulda fjársjóði;
og um kaupmanninn, sem keypti perluna dýrinætu fyrir allt, sem
hann átti til. Svona mikils möttu þessir fyrstu lærisveinar
Jesú það, að mega tilheyra ríki hans. Og alveg jafn-mikils
virði hefir þetta sama ríki guðs vitanlega verið óteljandi sálum
innan kristninnar gegnum aldirnar allt fram á þennan dag.
Menn sjá aldrei eins vel, hvílík blessun það er að mega vera
kristinn maðr eða tilheyra guðs ríki eins og þegar dimmar af
nótt mótlætisins. það sýnist einatt í meðlætinu eins og menn
geti svo hreglega komizt af kristindómslaust. En þegar dags-
birta h'nnar jarðnesku velgengni er horfin, Jiá, guði sé lof, koma
mannssálirnar hópum saman til drottins til þess að halda sér
dauðahaldi í hann og hafa hjá honum vistí ríki hans náðar.—Eg
hefi nú meira í huganum en það, sem vanalegaer kallað mótlæti,
nokkuð, sem iðulega rís upp í mannlegu lífi með sínu alb a mesta
afli á mótlietisins tið. Eg er að hugsa um Jiað, þegar samvizkan
tekr að afsaka manninn, syndir iiðinnar æfi rísa upp í endr-
minningunni, ein ásökunin kemr fram í sálinni eftir aðra fyrir
afglöp umliðins tíma ; — maðrinn sér, hve milcill syndari hann
er, hefir ávallt verið; sér sig sekan þar sem hann áðr Jióttist
sýkn, sér svörtu skýhnoðrana í undangengnu lífi sínu stíga upp
frá hafi endrminninganna, eins og þeir Elías forðum frá Karmel-