Sameiningin - 01.04.1894, Blaðsíða 15

—31—
starf sunnudagsskólakennenda er alloft af aðstandendum barn-
anna launaS á þennan hátt. En vel er þó þessu unandi fyrir
kennara, ef þeir af framferði barnanna sjálfra fá sýnilegan vott
þess, að starf þeirra er ekki árangrslaust. Enda mun það aldrei
bregðast, að þessi vottr fáist, svo framarlega sem kennarar, enda
þótt ófullkomnir kunni að vera, vinna verk sitt með samvizku-
semi, með bœn til drottins og eins og fyrir hans augliti.
Að því er þá aðfinning snertir, að almennt vanti nógu góða
reglu og stjórn á sunnudagsskólum vorum, þá er því miðr hætt
við því, að þar hafi menn nokkuð til síns máls. það er lífsspurs-
mál fyrir sunnudagsskóla, að góðri reglu sé þar haldið uppi.
Hver einstakr kennari verðr að hafa vakandi auga á sínum
„klassa“, og hafa vit eða lag á að kenna honum að hlýða og halda
huga barnanna föstum við það efni, sem liann er með að fara.
Kennarinn verðr að kappkosta að innrœta hverju barni fyrir
sig þann hugsunarhátt, að það fyrirverði sig að gjöra sig sekt í
nokkru ósœmilegu á þeim stað og tíma, svo sem hnippingum,
ólátum eða yfir höfuð nokkurri ókyrrð. Sá, sem ekki getr
haldið reglu í hópi barna þeirra, sem hann á að segja til, á ekki
sunnudagsskólakennari að vera. Og eins er sá maðr óhœfr til
að eiga við sunnudagsskólakennslu, sem ekki sí og æ vakir yfir
því, að hvert einstakt barn í „k.lassanum“, sem hann er yfir settr,
taki vandlega eftir því sem hann er með að fara.
það sýnist eins og sumir álíti, að sunnudagsskólinn eigi að
geta umskapað þau börn, sem á hann ganga, að því er siðferði
þeirra snertir, og að foreldrar eða aðstandendr unglinganna sé
lausir við alla ábyrgð á kristindómsuppfrœðslu þeirra, ef þau
einungis eru send á sunnudagsskóla. En þetta er rammskökk
skoðun. Ábyrgðin á hinu andlega lífi barnanna er æfinlega
foreldranna; sunnudagsskólinn getr þar að eins verið til stuðn-
ings. En sá stuðningr er auðvitað mjög þýðingarmikill, ef skól-
inn er í lagi. En grundvöllinn verða faðir og móðir dagsdag-
lega að leggja sjálf, með uppfrœðslu á heimilinu, bœnum með
börnunum, áminningum og aga. það er býsna fjarstœtt, að
ímynda sér, að það barn, sem daglega heyrir heima hjá sér ill-
mæli, blótsyrði, ósiðlegt hjal, deilur um trúarbrögðin og guðlast-
anir, verði trúað og siðferðisgott, þótt það jafnvel fengi þá full-
komnustu kennslu stutta stund á sunnudögunum. Og það mun