Sameiningin - 01.04.1895, Side 6

-22-
Sælan, sem frelsarinn, hinn krossfesti og upprisni, réttir þar að
manninum, j'firgnætir allan sársauka út af eiginni synd og eins
allar raunahugsanirnar út af kvölum þeim, sem hann sjálfr
varö aS liða fyrir syndir vorar og mannkynsins yfir höfuð að
tala. Með öSrum oiðum: Kvöldmáltíðin er hin mosta fagnað-
arhátíð, sem kristin mannssál getr eignazt á æfi sinni, fyrir þá
sök, að hún minnir mann á frelsarann hjá sér í fylling hins
frelso.nda kærleilca hans, minnir mann á hann veranda hjá sér
og bjóðanda manni líkama sinn og blóð, ávöxtinn allan af
kvöl sinni og krossdauða, og þar með guðlegan Iífslcraft til þess
að geta unnið sigr í stríðinu við syndina, dauðann og djöfulinn.
j)aö er þegar tekið fram og staðfest með vitnisburði Páls
postula, að orð frelsarans við kvöldmáltíðar-innsetninguna:
„j)etta er minn líkami“ og „þetta er mitt blóð“ eigi að skiljast
bókstafiega eins og þau liljóða. Að gjöra fullkomna grein fyrir
því, hvernig lærisveinarnir til forna hafi virkilega getað með-
tekið líkama og blóð frelsarans, meðan hann enn í sýnilegri
persónu var hjá þeim, enn þá ógenginn út í dauðann, eða fyrir
því, hvernig kristnir menn síðar í gegnum allar aldir geti með-
tekið líkama hans og blóð eftir að hann er uppliafinn í hina
himnesku dýrð og öllum á jarðríki ósýnilegr orðinn, — það
kemr oss ekki til hugar, og það ætti engum að koma til hugar.
Hér er að sjálfsögðu um trúarlegan leyndardóm að rœða, og
leyndardómrinn gjörir einmitt kvöldmátlíðina að sakramenti.
Yæri hér cnginn leyndardómr, gæti mannleg skynsemi gjört
sér fulla grein fyrir þessu, þá væri kvöldmáltíðin ekkert sakra-
ment. En þó að hér sé um leyndardóm að rœða, sem enginn
fær meðtekið nema ineð trúnni, þá má það taka fram í áttina
til skýringar á þessu leyndardómsfulla trúaratriði, að það, að
Kristr í kvöldmáltíðinni býðr manni og gefr manni líkamasinn
og blóð, þýðir alveg vafalaust það sama eins og hann gefi
mönnum sjálfan sig í eigin lifandi persónu, eins og líka prýði-
lega vel er tekið fram í einum ágætum fornsílmi í sálinabók
vorri:
„Kristr veitist allr öllum
æfinlega, þá vér föllum
fram við blessað borðið hans.
Kristr eyðist ei né þrýtr;