Sameiningin - 01.04.1898, Blaðsíða 10

—26—
saman við hana að sælda, þótt henni kunni aö vera ábótavant í
mörgu. Ef einhverjum finnst hann eiga kirkjunni sinni fátt
upp að unna, gjörir hann réttara í að spyrja sjálfan sig, hvort
honum sé ekki sjáifum um að kenna, ef það er svo. Og hann
myndi hafa mjög gott af að fara að hugsa um, hvernig hann
ætti hér eftir að fara að, svo hann fengi komizt að raun um
gagnsemi þess að eiga heima í þessari kirkju.
I hverju er þá þýðing kirkjufélagsins fólgin fyrir hinn ein-
staka mann? Að hverju leyti er það gagnlegt fyrir einstak-
linginn að heyra kirkjunni til?
1. Vér nefnum þá fyrst þetta : Kirkjufélaginu hefir verið
gefinn máttrinn til að veita andlegu lífi einstaklingsins nœring
og leiðbeining, svo það fái haldizt við og þroskazt; þar að auk
máttrinn til að styrkja það og verma og gjöra það sem innileg-
ast. Hér mætti minna á gömlu, alþekktu líkinguna um kolið,
sem hrennr eitt sér, og kolin, sem brenna rnörg saman. þegar
eitt kol liggr út af fyrir sig, veitir því örðugt að láta eldinn sinn
lifa. En þegar það kemr saman við önnur fieiri, verðr hitinn
miklu stcrkari. ])annig er því varið með kirkjufélagið og ein-
staklinginn. Hvernig svo sem ástatt er fyrir oss í andlegu til-
liti, höfum vér allir þörf á þessari hjálp. Hið andlega líf er
ekki fullþroskað hjá neinum um leið og trúarlífið byrjar. þvert
á móti. Trúarlífið er eins og bkaminn, sem stöðugt breytist frá
fœðingunni. Minnumst þess, sem postulinn segir um sjálfan sig
í þessu tilliti : „Ekki að eg hafi þegar nað hnossinu eðr sé bú-
inn að cnda skeiðið, lieldr keppist eg eftir að höndla það, með
því eg er höndlaðr af Kristi.“ Félagið er fyrir einstaklinginn
það, sem stofn trésins er fyrir greinina. Frá honum dregr
greinin nœring til vaxtar síns.
Guð hefir sjálfr fengið kirkjunni þctta ætlurarverk gagn-
vart börnum stnum. Vér vitum, að guð veitir ekki trúuðum
mönnum aUt, sem þeir þurfa fyrir hið andlega líf sitt, beinlínis
fyrir heilagan anda. Hann gefr oss einnig marga hluti óbein-
línis. Hann notar verkfœri, milligöngumenn, og lætr þá fœra
hverjum trúuðum einstaklingi hinar andlegu gjalir. þvílíkt
verkfœri er kirkjan. Hún er ráðsmaðr j fir gjöfum drottins,
sem hún á að veita hinum trúuðu. Kirkjan er oft kölluð tnóðir
vor, og vér börnin hennar. þessi líking getr gjört oss það Ijóst,