Sameiningin - 01.04.1898, Blaðsíða 11

á hvern hátt kirkjan hjálpar einstaklingnnm. Móðirin sér um
að börnin fái bæði fœðu og uppeldi. I andlegum efnum megum
vér án hvorugs vera og kirkjufélagið lætr oss það í té.
Vér höfum þegar bent á þá starfsemi kirkjunnar, sem felst
i því, að hún útbýtir náðarmeðulunum. Fyrir heilbrigðan vöxt
°g viðgang vors andlega lífs hefir það hina mestu þýðing, að
vér fœrum oss þessa starfsemi hennar í nyt, að oss sé þar að finna
sem náðarmeðulin eru boðin fram, Sérstaka áherzlu leggjum
vér á safnaðarguðsþjúnustuna í kirkjunum í þessu sambandi.
Sá, sem með kærleik og opnu hjarta tekr þátt í safnaðarguðs-
þjónustunni, mun fljótt komast að raun um, hvílíka þýðing hún
hefir fyrir hann. Auðlegð guðs húss er oss þar boðin í ríkum
mæli. Safnaðarguðsþjónustan verðr að vera þungamiðjan fyrir
hin lifandi börn kirkjunnar. þaðan vill drottinn lóta blessan
sína fljóta út yfir söfnuðinn ríkulega. því þar lætr drottinn öll
náðarmeðul sín verka í sameining eins ogá einum brennipunkti
til uppbyggingar þeim, sem trúa, Safnaðarguðsþjónustan á
samkvæmt vilja diottins að vera hið sama fyrir oss og hjartað
fyrir mannlegan líkama. þaðan streymir blóðið til allra lim-
anna á líkamanum. Einkum hefir kvöldmáltíðarsakramentið
þýðingarmikið ætlunarverk. Vér viturn, að blessun sú, sem til
vor flýtr frá kvöldmáltlðarborðinu, styrkir samfélag vort við
guð og eflir samfélagið meðal vor innbyrðis.
Hvernigfær þá nokkur um það kvartað,að hann liafi lítið eða
ekkert gagn af kirkjunni sinni, ef hann vanrcekir þá hjálp til
að ná staðfestu og styrkleik, sem kirkjan vill láta honum í té?
(Meira.)
f ritgjörðinni eftir Farrar,, það,sem mest er og bezt í bókmennt-
um heimsins“—þeim paitinum, sem prentaðr er í síðasta Vfiaði
„Sam.“—er ininnzt á kenning Platons, heimspekingsins gríska,
um þrískifting mannlegs eðlis: manninn, Ijónið og hina marg-
höfðuðu ófreskju. Og er þar í fám orðum gjörð grein fyrir því,
hvað hvert t'yrir sig hinna þriggja atriða í líkingarmáli þessu á
að tákna. Uin Ijóniff er sagt, að það tákni ástriður reiðinnar
og yfirlætisins, sem endilega verði að temja svo, að þær geti
notazt í þjónustu þe«s, sem gott er, en ekki svo, að þær sé
gjörðar að engu. Við þetta er fróðlegt að bera saman það, sem