Sameiningin - 01.11.1899, Blaðsíða 5

133
helgað honum hjarta yðar og trúað honum fyrir yðr bæði í
blíðu og stríðu, bæði í lífi og dauða.
En þetta er að eins partr af fagnaðarefni því, sem nú við
samfundi vora eftir aðskilnaðinn ætti að vera uppi á teningn-
um, að eins einn þáttr af hinni kristilegu samfundalexíu, sem
texti vor kemr með og leggr oss upp í hendrnar. Fagnaðar-
efnið er enn miklu, miklu víðtœkara. Textinn bendir miklu,
miklu lengra. Ekki að eins aðkomumennirnir, sem þar er
frá sagt, höfðu mikinn fagnaðarboðskap að flytja félögum sín-
um og ástvinum, sem fyrir voru. Ekki að eins þeir gátu vitn-
að um það, að hjörtu þeirra hefði brunnið út af því, sem fyrir
þá hafði komið á ferð þeirra. Ekki að eins þeir höfðu sann-
fœrzt um það, að meistarinn krossfesti var á lífi og hafði verið
með þeim og talað við þá á veginum. þeir, sem fyrir voru,
höfðu í fjarveru hinna orðið fyrir alveg sömu náðinni, haft
nákvæmlega samskonar reynslu sér til fagnaðar og frelsun-
ar. Frelsarinn hafði jafn-mikið verið að hugsa um lærisvein-
ana, sem sátu heima, eins og um ferðamennina. Svo að
þegar hinir síðar nefndu lærisveinar komu með sín nýju tíð-
indi og sinn nýja fögnuð, þá gátu hinir, sem fyrir voru, heils-
að upp á þá fagnandi og sigrihrósandi út af því, að Jesús
hefði líka minnzt þeirra og sannfœrt þá um náðarnávist sína.
,,þeir fundu þá ellefu saman safnaða“ — segir textinn — ,,og
þá, sem með þeim voru, sem sögðu: ,Drottinn er sannarlega
upprisinn og hefir birzt Símoni'. “—Svona voru þeir sam-
fundir. Svona heilsuðu hvorir upp á aðra. Svona mœttust
vitnisburðir trúarinnar og fagnaðarkveðjurnar komandi úr
ýmsum áttum. Og svona ætti vissulega vorir samfundir að
vera. Svona ættum vér að geta heilsað hvorir upp á aðra.
Og svona vona eg að heilsunum vorum sé í raun og veru
varið.
Að líkindum skortir marga hér í hópi safnaðarins þann
styrk og þá djörfung trúarinnar, sem útheimtist til þess að
geta lagt fram opinberlega eins hiklausan vitnisburð um ná-
vist hins upprisna frelsara eins og kemr svo fagrlega fram í
texta vorum hjá hvorumtveggja mönnunum, sem þar mœtt-
ust og heilsuðust. Og vafalaust eruð þér allir fúsir til að játa