Sameiningin - 01.11.1899, Side 6

134
veikleik trúar yðar. Og flestir fyrirverða sig líklega að láta
nokkur stór orð til vitnisburðar um persónulega kristilega trú-
arreynslu til sín heyra opinberlega frammi fyrir almenningi.
Berandi kvíðboga fyrir því, að þeim verði í ókominni tíð ofvax-
ið að standa við slík stór orð í lífi sínu. Hræddir um, að þeir
út af slíkum orðum kunni að verða sér til minnkunar. Vit-
andi, að mannshjartað er óstöðugt og tilfinningum þess í hina
góðu og drottinlegu átt marg-oft alls ekki að treysta. Og eg
tek þá auðmýktar-meðvitund í Jesú nafni góða og gilda. En
engu að síðr hlýt eg líka í hans nafni að ganga út frá því eins
og nokkru sjálfsögðu, að í sálum yðar allra, sem í einlægni
viljið vera lærisveinar Jesú Krists, ómi undirrödd, sem vitnar
um sannleik kristindómsins og meðal annars sérstaklega um
það, að hann sjálfr, mannkynsfrelsarinn, sé á lífi; og ekki að
eins á lífi í óendanlegri fjarlægð, einhversstaðar langt burtu
hið efra út í himinblámanum, eða í hinni óaðgengilegu himn-
esku dýrð, að sínu leyti eins og guðs börnin, sem hér hafa
skilið við, þegar pílagrímsgöngu þessa lífs var lokið, — heldr
líka sé hann hér á lífi og persónulega með öllum sínum læri-
sveinum, styrkjandi þá, áminnandi, huggandi, gleðjandi, frels-
andi, blessandi, nákvæmlega eins og hann var með lærisvein-
um sínum til forna eftir upprisuna.bæði þegar þeir voru á ferð
og þegar þeir héldu kyrru fyrir.þau brunnu — hjörtun í læri-
sveinunum á Emmaus-göngunni—-áðr en þeim var orðið það
ljóst, hver það var, sem slegizt hafði með þeim í ferðina og
var að tala við þá, hrygga, kvíðandi og vonlausa, á veginum.
Seinna þekktu þeir hann, og þá voru þeir ekki lengr í neinum
vafa um það, að það var hann, og ekkert annað, sem var
valdr að því, að hjörtu þeirra tóku að brenna. Hvað var sá
bruni hjartnanna ? — hin sára, en sæluríka tilfinning í þeirra
innra manni ? — hinn blessaði sársauki í brjósti þeirra ? ]pað
var ekkert minna en hann sjálfr, úthellandi hinum milda,
frelsanda kærleik sínum út yfir reynslu þeirra eigin lífs, hann
sjálfr til þeirra kominn með blessan eilífs lífs út yfir og inn í
raunirnar og sorgirnar þeirra, hann sjálfr rneð náðarnávist
sinni látandi hið mesta böl verða að hinni mestu blessan, —