Sameiningin - 01.04.1903, Qupperneq 10

26
Én hvorttveggja þetta er óhugsanlegt og ómögulegt, og er líf-
erni hans og athafnir hin tryggasta sönnun fyrir því. Vér undr-
umst orö jesú og kenning. Vér dáumst aö siðalærdómi hans,
sem enda mótstööumenn kristindómsins kannast viö að sé hinn
háleitasti og fegrsti, sem hugsazt getr. En þó er þaö jafn-
vel hvorugt þetta, sem hefir hafið nafn Jesú yfir öll nöfn og
gefiö honum tign, sem allri tign er œðri, heldr er það hiö full-
komna samrœmi, sem á sér stað hjá honum milli kenningar
og breytni. Hjá oss mönnunum vill þaö oft reynast svo, að
eitt er að tala, annaö aö gjöra. Margir beztu siöfrœðingar
hafa breytt þveröfugt viö það, sem þeir kenndu. Mannkyns-
sagan sýnir oss svo mörg dœmi því til sönnunar. Hinn
frægi gríski spekingr Sókrates, sem vér þekkjum sennilega
allir, kenndi vel um skírlífi, en heimilislíf hans var allt
annað en fagrt. HJnn mikli heimspekingr Rómverja, Cicero,
hefir í'itaö bók um aö menn eigi ekki að óttast dauðann, en
flýöi þó sjálfr til þess að forða lífi sfnu. Heimspekingrinn
Seneca ritaði bók um yfirburði fátœktarinnar, um leið og
hann sjálfr hallaði sér upp að gullboröi. Hvílíkr meginmunr
er á þessum mönnum og Jesú Kristi. Enginn hefir getað
sýnt fram á það, að hann í nokkru minnsta atriði hafi breytt
gagnstœtt því, sem hann talaði og kenndi. Og svo fagrt,
hreint og fullkomið var líf hans, að hann, umkringdr af
mótstööumönnum sínum, spuröi með fullri djörfung: ,,Hver
yöarget r sannað upp á mig synd?“, — ánþessað nokkur yröi
til þess aö mótmæla honum. Ovinir hans, sem höfðu vak-
andi augu á honum, hvar sem hann fór og hvað sem hann
gjörði, gátu ekkert fundið honum til saka, nema það eitt, að
hann ’nefði gjört sig að guði, og fyrir það fá þeir hann dœmd-
an til dauða. Jafnvel sjálfr dómarinn, hinn heiðni maðr
Pontíus Pílatus, sem svo hörmulega lftið hirti um sannleik og
réttlæti, vitnar um sakleysi hans, og sama gjörði lærisveinn-
inn, sem sveik hann. Með allt þetta fyrir augum skilst oss
það svo vel, að Pétr postuli gat sagt um Jesúm: ,,Hann
drýgði ekki synd, og ekki eru svik fundin í hans munni“ (i.
Pét. 2, 22) — og þá allra sízt þau, að segja annað um sjálfan
sig og köllun sína en hann vissi sannleikanum samkvæmt.