Sameiningin - 01.12.1957, Síða 13

Sameiningin
11
Guði og góðri lukku minni að geta komizt leiðar minnar,
geta mætt ungmennunum, áætlun samkvæmt og einnig flutt
messu á sunnudaginn, eins og ákveðið var. Þó hálf-kveið
ég fyrir ferðinni, því að aldrei áður hafði ég farið þessa leið.
Ég komst áætlun samkvæmt til Vancouver, náði í “Taxi,”
og komst yfir Frazer-ána á ferju. Rigninguna hafði nú
stytt upp. Ég reyndi að fá keyrslu til Pt. Roberts, en þess
var enginn kostur. Hugarhlýr maður einn, er ég mætti,
sagði mér nákvæmlega til vegar og lét svo ummælt, að ég
mundi hafa birtu yfir sléttlendið, en í skóginum gæti ég
ekki villzt, því vatn myndi vera í skógarbrautinni.
Ég hóf svo göngu mína, eins hratt og mér var auðið
til þess að komast eins langt og auðið væri áður en aldimmt
yrði. Vatn var í skógarbrautinni, og varð ég votur upp að
knjám. Hálf ömurleg var hún þessi skógarganga mín! Ég
íagnaði innilega er ég kom út úr skóginum og nálgaðist
heimili Jónasar bónda Samúelssonar og sá húsið allt upp-
Ijómað, en þar hafði ég ákveðið að mæta fermingar-ung-
mennunum.
Mér var fagnað af mikilli einlægni. Það sem gladdi mig
mest, var að allir unglingarnir voru þar saman komnir, og
höfðu beðið mín hátt upp í tvo klukkutíma. Þeir töldu víst
að ég kæmi Vancouver-leiðina. Eftir að hafa þegið góðgerðir
og haft sokkaskipti hóf ég svo kennsluna, og varð hún, eins
og svo margar stundir, er ég átti með þessum ungmennahóp,
okkur öllum ógleymanleg — og markaði, að ég hygg, nýtt
spor í trúarreynslu okkar allra, eða sú var að minnsta kosti
mín eigin reynsla. — Á trinitatis-hátíð um vorið fór ferm-
ingarathöfnin fram, að miklum mannfjölda viðstöddum;
bæði enska og íslenzka voru notuð við messuna, er fór fram
í skólahúsi byggðarinnar. Við fengum leyfi til að slá upp
bráðabirgðar-altari til þess að fermingin og altarisgangan
gætu orðið sem hátíðlegust og líkust því, sem átti sér stað
„í sóknarkirkjunni heima á íslandi,“ sem í þessu tilfelli
hafði í flestra reynslu verið í Mýrdalnum — eða í Húna-
vatnssýslu. Ég gat fengið einkar viðeigandi mynd að láni á
einu heimili í byggðinni, er var hagkvæmlega komið fyrir í
altarinu af Sigurði P. Scheving, listrænum smið byggð-
arinnar.
Og nú eftir 43 ár hafa miklar breytingar að verki verið.
Flestir af samherjunum úr hópi fullorðna fólksins eru nú