Sameiningin - 01.03.1958, Blaðsíða 17

Sameiningin
15
því yfir í áheyrn safnaðar síns, að hann teldi sig ekki krist-
inn. Áleit hann vafamál, samkvæmt fréttum þessum, að
Kristur hafi gefið verðugt dæmi um það hvernig maðurinn
skuli haga lífi sínu. Taldi hann að spurningin um það hvort
unitarar ættu að telja sig kristna hefði orðið hitamál (acute)
þegar kirkjudeild þessi breytti nafninu á hinu opinbera
málgagni sínu, þannig, að í staðinn fyrir Christian Register,
kom Unitarian Register.
Ætla má að þessi klerkur skipi sér í vinstra fylkingararm
þessarar hersveitar. Naumast munu þeir sem tilheyra unitör-
um, upp til hópa, reiðubúnir að lýsa því yfir að þeir séu ekki
lengur kristnir menn.
☆ ☆ ☆
Prófessorar ledddir í kór
í desember og janúar heftum Kirkjuritsins, málgagns
íslenzku þjóðkirkjunnar, koma tveir þjóðkunnir prófessarar
fram á sjónarsviðið í umræðum um kristindóm og kirkju-
mál. í desember heftinu er birt viðtal við prófessor Magnús
Jónsson, dr- theol. sjötugan, en í janúar heftinu er viðtal
við próf. Alexander Jóhannesson, dr. phil. Ummæli dr.
Alexanders um trúarbrögðin almennt, og kristindóminn sér-
staklega, eru mjög hlýleg. „Mín sannfæring er,“ segir hann,
„að enginn maður sé algerlega trúlaus." Aðspurður um af-
stöðu trúar og vísinda, segir hann: „Trúin er „vísindi11
hjartans, þar sem venjuleg vísindi eru reist á starfi heilans.
Trúin er vissan um, að guð sé höfundur lífsins og allra lífs-
lögmála, og vitanlega hafa trúarhugmyndir manna oft verið
fáránlegar. En sama má segja um ýmsar vísindagreinar,
eins og t. d- læknisfræði. Eftir því sem mannleg þekking
hefir aukizt, einkum á síðustu áratugum, má segja að lítil
hætta sé á árekstri milli trúar og vísinda.“ Kirkjuna telur
prófessorinn hafa bjargað íslenzkri menningu gegnum ald-
irnar allt fram á þenna dag.
Prófessor Magnús kann vel við sig í kirkjukórnum á
sjötugsafmælinu, enda hefir hann alla ævi verið þjónn
kirkjunnar, þótt hann hafi einnig fengizt við margvísleg
önnur störf, enda er hann manna fjölhæfastur, og á sér
glæsilegan feril að baki. Um afstöðu sína til guðfræðinnar
segir hann í þessari afmælisgrein: „Og svo að ég víki aftur