Sameiningin - 01.11.1947, Blaðsíða 14

170
Sameiningin
mega flytja einhverjar skýringar á sannleikanum, sem til
góðs mætti verða.
Eftir þennan formála vil ég þá snúa mér að efninu sjálfu.
Þegar ég hugsa heim til íslenzku þjóðkirkjunnar, renna upp
fyrir mér, fyrst af öllu, örfáar æskumyndir. Æska mín þar
var að vísu stutt, tæp 13 ár. Eg átti þau fáu ár í einni sveit,
Eiðaþinghá í Suður-Múlasýslu. Eg var á tveimur bæjum í
þeirri sveit.' Gilsárteigi, þar sem ég var fæddur, og Eyvind-
ará, þaðan sem ég fór til Canada. í Gilsárteigi var rófu-
garður fyrir sunnan bæinn. Laugardag einn að sumri til,
man ég eftir því, að ég var beðinn að hreinsa burt arfann
úr garðinum og var mér heitið því, sem verðlaunum fyrir
viðunanlegt verk, að ég fengi að fara til kirkju næsta dag,
sem var sunnudagur. Mér til gleði hrepti ég verðlaunin. —
Kirkjustaðurinn var á Eiðum, sem var aðeins bæjarleið frá
Gilsárteigi. Presturinn, sem þar þjónaði var séra Björn Þor-
láksson á Hjaltastað í Hjaltastaðaþinghá. Hann hafði ann-
exíu á Eiðum. Eg man eftir kirkjunni, með lágu skilrúmi
milli framkirkju og kórs. í kór, voru hliðarbekkir beggja
vegna. Eg sá prestinn skrýddan í rykkilín og hökul, standa
fyrir fallegu altari og flytja þar guðsþjónustu. Svo sá ég
hann í hempu flytja prédikun í prédikunarstólnum, sem
var í milligjörðinni til hliðar. Eg hlustaði á sönginn. Síðan
ég kom hingað vestur, hefir mér fundist þessi messuskrúði
vera of íburðarmikill og að fallegra væri aðeins smekkleg
hempa; en ég veit, að ein tilfinning náði haldi á mér,
drengnum í Eiðakirkju, en það var helgiblærinn, sem yfir
allri athöfninni hvíldi. Mér fanst þetta helgur staður, og
einhver óljós tilfinning var hjá mér fyrir því að það væri
eitthvað guðlegt við það, sem þar fór fram. Eg hygg, að
þetta hafi aukið lotninguna í minni sál.
Mér þótti vænt um að fara í kirkju. Eftir að við vorum
komin að Eyvindará, áttum við all-langa leið á kirkjustað-
inn, og við urðum að ganga, en ég vildi fara og fór þangað
nokkrum sinnum. Eg gekk dálítið til spurninga til séra
Björns og þótti mér það skemtilegt. Séra Björn var eini
presturinn, sem ég hafði nokkur veruleg kynni af, þó ég
sæi móðurbræður mína, séra Jón Bjamason og séra Berg
Jónsson í Yallanesi.
Næst vil ég minnast á heimili mitt. Eg man eftir hús-
lestrum á sunnudögum, föstuhugvekjum og Passíusálmum.
Mér var kent að lesa og skrifa heima og jafnvel kent dá-