Sameiningin - 01.11.1947, Blaðsíða 7

Sameiningin
163
Þær þurfa að vera þess megnugar að efla og auka hjá oss
gott innræti, og gjöra oss að kristnari mönnum, sem, meðal
annars, finna fögnuð og gleði í því að leðibeina þeim, sem
eru staddir á hættu vegi, og líkna þeim sem eiga við eymd
og bágindi að stríða.
Við gætum og notað sumar þær frístundir til kyrrlátrar
umhugsunar um dáðir og dýrð Drottins. Þá ber oss að hugsa
um hann sem gjafarann allra góðra og dýrmætra gjafa. —
Hugsunin ætti að efla hjá oss þakklætið, og leiða oss ómót-
stæðilega inn á leiðir guðs dýrkunar, lofgjörðar og tilbeiðslu.
Og þó unnt sé að iðka það í einrúmi, mun hjá oss þroskast
og eflast sú löngun að leita til guðs-húss, til þess þar að
sameina hjörtu vor öðrum í þeirri guðsdýrkun.
Vér getum og notað nokkuð af þeim frístundum til auk-
innar bænrækni og beinnrar bænariðju. Jafnvel þó vér
reynum að láta engann dag líða svo hjá að vér ekki ein-
hvern tíma, snúum huga og' hjarta til Drottins, þá er bæn-
rækni vor sjaldnast nógu mikil:
Að, biðja sem mér bæri,
Mig brestur stórum á.
Minn herra Kristur kæri,
Æ, kenn mér íþrótt þá.
Gef, yndi mitt og iðja
Það alla daga sé,
Með bljúgum hug að biðja
Sem barn við föður kné.
Gott er það vissulega að nota kyrrlátar stunair vetrarins,
til sérstakrar og aukinnar bænrækni. Það eflir trúna og
eykur kærleikann. Það hjálpar til að útrýma því öllu sem
snýr oss burt frá Guði.
Tak alt það, Drottinn minn, frá mér,
sem mér kann snúa burt frá þér,
svo okkur enginn skilji;
En gef mér aftur, Guð minn það,
sem getur mér þér snúið að;
Gef vilja þinn ég vilji.
Guð minn, Guð minn.
Verndin þín sé vörnin mín á vegferðinni,
Aldrei, Drottinn lof þitt linni.