Sameiningin - 01.01.1938, Page 6

4
Fimm ára gamall kom Willie heim aftur til föður síns,
sem þá var kvæntur í annað sinn, og hafði eignast ofurlitinn
landsblett. Hann byrjaði skólagöngu næsta ár, og sjö ára
gamall var hann í tómstundum látinn hjálpa föður sínum í
bómullarakrinum. Plógnum gat hann ekki stýrt fyr en sagað
var af sköftunum — svo lítill var hann, þegar hann byrjaði
að plægja. Leiksystkini hans voru negrabörn í nágrenninu;
og þegar hann var níu ára eignaðist hann sinn hezta vin utan
fjölskyldunnar. Það var barnakennari, svartur á hörund,
virðulegur ásýndum og mesta góðmenni. Hann hét Eury
Simpkins, og var oftast kallaður “Uncle Eury.” Þegar þeir
hittust í fyrsta sinni var Willie að leika sér í brautarjaðri,
moldugur frá hvirfli til ilja. Svarti kennarinn brosti við
honum og sagði góðlátlega: “Drengur minn, vertu maður!”
Þetta var nokkurs konar máltæki hjá Uncle Eury; og
eftir hans skoðun var það alt eitt að vera maður og að vera
kristinn maður. Hann hafði djúp áhrif á hvíta drenginn.
Willie gekk á biblíuskóla og lærði lexíurnar sínar af mestu
ástundun. Hann langaði til að verða maður, kristinn maður,
eins og Uncle Eury.
Þegar Willie hafði lokið námi í barnaskólanum, hal'ði
hann sterka löngun til að halda áfram að menta sig; hann
vildi helzt verða prestur. En það voru engin tök til þess.
Hann þurfti að hjálpa föður sínum að halda lifinu í fimm
smábörnum. Búskapurinn gekk ekki vel, því að bómullar-
maðkurinn, boll weevil, var orðinn skæður víða í South
Carolina. Þeir l'eðgar mistu uppskeruna hvað eftir annað,
og síðan landið og heimilið. Þeir fengu vinnu við sögunarvél.
Kaupið var “dollar og kvart” á dag, sem þeir höfðu háðir til
samans. Fylgdu þeir vélinni frá einum bónndlar-húgarði til
annars í fimm ár samfleytt. Willie komst í góð kynni við
svertingjafólkið, lærði að meta kosti þess öreigalýðs, trúar-
einlægnina, barnslyndið, lífsgleðina. Hann hefir aldrei litið
niður á blökkumenn eða amast við þeim, eins og vill brenna
við hjá hvítum mönnum suður þar. Hann var sjálfur e.in-
lægur trúmaður, kendi stöðugt í sunnudagsskóla; bjó enn
yfir von um að geta orðið prestur einhvern tíma, en sú leið
virtist lokuð fyrir t'ult og alt.
En svo var það einn dag þegar Willie var á seytjánda ári,
að faðir hans heyrði gelið um lýðháskóla vestur í Georgia,
þar sem nemendur fengu að vinna fyrir vist og kenslu. “Ef
þig langar lil að fara, sonur minn,” sagði hann, “þá fárðu.
Eg kemst af einhvern veginn.”