Sameiningin - 01.01.1940, Blaðsíða 11

9
þjóna, hvernig sem þau ber að, verðskuldi að vér séum
þeirra minnugir og hafi lærdóm að flytja oss. Að einungis
við endað skeið fáum vér hina fylstu sjón og mat á lífi og
starfi því, sem á undan er gengið, og þýðingu þess.
Æfilokin snögg og óvænt, eins og hér hafa borið að,
koina eins og reiðarslag yfir þá, sem eftir eru skildir. Með
aðdraganda sjúkdóms verða menn búnir undir það sem er í
vændum smám saman. Hvorttveggja hlífir okkur við ein-
hverju, en leggur líka eitthvað sérstakt á okkur. í engu
tilfelli mundum vér til þess fær að dæma um hvort mundi
okkur léttbærara eða hentugra. í hvorutveggja sporum
leggur Drottinn líkn ineð þraut. Þegar umskiftin eru snögg
og sársauki sorgarinnar þyrmir yfir oss eins og flóð, ]iá er
það léttir þeim er syrgja að minnast þess að ástvini þeirra
hefir verið hlíft við langri baráttu við sjúkdóm og dauða.
Á svipstundu, á augabragði er fyrir hann alt hið fyrra farið
og alt er orðið nýtt. Fyrir hann er dauðinn orðinn í mjög
bókstaflegum skilningi aðeins viðlmrður í lífinu, sem engum
skugga varpaði á undan sér. Burtför og heimför falla
saman hvað merkingu snertir. Það er ekkert angistarvein
er lagt er yfir grandann. Alt er fyrir þann, sem fer, eins
kyrlátt og sólarlagið, eitt skýrt “boð um héðanför’’ og svo
heimförin greið í höndum hafnsögumannsins, er hann þá
fær að sjá augliti til auglitis. Bróðir vor séra Jóhann hafði
notið óvenjulegrar heilsu og krafta langt fram yfir það,
sem alment tíðkast. Hann har ekki merki þess að vera orð-
inn 74 ára gamall. Hann átti líkamlega og andlega krafta
eins og miðaldra maður. Þetta var honum dýrmæt gjöf,
ástvinum hans og öllum er starfs hans nutu eða voru með
honum í samvinnu. — Á þetta fellur enginn sknggi. Hann
lifir í endurminningu allra lítt breyttur frá því er hann
var um hádegi lífsins og réði yfir fullum kröftum. Mér
finst að þetta hefði verið honum sjálfum geðfelt, og þegar
frá líður og umskiftin verða ykkur ekki, kæru syrgjendur,
eins sár og viðkvæm, trúi eg því að þetta verði ykkur til
aukinnar fróunar og að þið fáið þreifað á því sífelt betur
að umbun Drottins fellur inn í okkar sérstöku þarfir og
það ekkert síður þegar dauðinn ber að snögglega og'óvænt.
Vér viðurkennum og vitum hver einn að “milli mín og
dauðans er aðeins eitt fótmál,” en að hvort sem vér lifuin
eða deyjum þá erum vér Drottins. Þessa huggun eigið þér
og eigum vér, er vér erum minnugir þess hvernig æfi hans
lauk, sem vér nú kveðjum.