Sameiningin - 01.05.1940, Síða 16

78
þjóðin, al-“heiðin” svo að segja, gefið hér al-“kristnum”
jjjóðuni ágætt eftirdæmi.
—G. G.
Tvœr hátíðir
Hvítasunnan er kóróna allra hátiða kirkjuársins. Með
henni endar fyrri helmingur þess og er þar að finna allar
gömlu hátíðirnar. En það er samt ekki orsök þess, sem
sagt hefir verið, heldur mikilvægi hennar. Jarðneskt líf
Jesú Krists hófst með jólunum. Verk hans er fullkomnað
og sigri krýnt á páskunum; en það verk er orðið eign
mannanna á hvítasunnudaginn. Á jólunum birtist hið
guðdómlega skáld tilverunnar; á páskunum hefir hann
samið hið himneska Ijóð sáluhjálparinnar; á hvítasunn-
unni hafa hinir fyrstu menn lært það. Mennirnir hafa
aneðtekið sannleikann. Hann er ritaður á hjörtu þeirra
með leiftrandi ljósi- Að því var miðað frá upphafi. Nú
er það orðið að veruleik. Allar kynslóðir jarðarinnar, á
öllum öldum, eiga kost á sama hnossinu. Lof sé Guði, sem
ekki lét mennina verða úti í myrkri og kulda. Á hvíta-
sunnunni sjáum vér hina eftirtektaverðustu mynd þess, að
Ijósið lrá Guði lýsir í sálum barna hans hér á jörðunni.
Svo er önnur hátíð. Hún er tæpast nefnd í hátíðaskrá
kirkjunnar, en hún er í heiðri höfð af mörgu fólki í jjessu
landi, og það er ekki mjög fjarri sannleikanum, að kirkjan
hafi neyðst til að taka nokkurt tillit til hennar. Það mætti
nefna hana mæðradag. Það er orðið að siðvenju í þessu
landi að tileinka móðurinni einn sunnudag á ári. Ekkert
annað jarðneskt orð snertir eins viðkvæma strengi í hjört-
um manna eins og orðið móðir. Það er vegna þess, að í
Guðs hendi er hún skapari alls mannlegs lífs á jörðunni.
En hún gjörir meira en að skapa lífið: hún umvefur hið
unga, veika ósjálfbjarga líf allri þeirri vernd og umönnun,
sem unt er fyrir mannlega krafta að veita. Hinir viðkvæm-
ustu strengir á jörðu tengja jarðarbörnin við móðurina.
Mér virðist því að mæðradagurinn flytji okkur fagra og
nytsama hugsun-
í þetta sinn bar mæðradaginn upp á hvítasunnuna.
Skyldi nokkrum hafa fundist það óheppilegt, að mæðra-
daguiinn skyggja á hvítasunnuna? Ekkert má skyggja á
hana. Um það megum við ekki vera í neinum vafa. Enginn