Sameiningin - 01.11.1931, Blaðsíða 11

329
síns, eÖa sunnudagsskólans, sem þeir einhvern tírna nutu tilsagnar í.
Slíkir lausbeislaðir áhangendur kirkjudeildanna í landi þessu eru
jafnvel í sumum tilfellum fjölmennari en fullgildir limir þeirra
félaga. Lúterska kirkjan, til dæmis, telur eitthvað á þriÖju miljón
innritaðra meðlima. En fólkið, sem telur sig lúterskt, þótt það
standi hvergi í lúterskum söfnuði, er miklu fleira—ef til vill sex
eða sjö miljónir, að sagt er. Þegar því' Lawes fangastjóri talar um
þennan mikla sæg af “kirkjumönnum” í Sing Sing, þá hefir hann
líklega ekki annað fyrir sér en það, að þe.ir telji sig til einhverrar
kirkjudeildar, ef þeir eru spurðir hvar þeir standi trúarlega.
En hvað sem því líður, þá er það umhugsunarvert í meira
lagi, að svona mikill þorri dæmdra sakamanna vill heldur teljast
trúaður en vantrúaður, og kennir sig við einhverja deild kristinnar
kirkju. Jafnvel þótt þeir hafi ekki af öðru að segja i trúarefnum
en gamalli ættarvenju, lauslegri kynningu við sunnudagsskóla eða
einhverju þess háttar, þá er hér um vanhöld að ræða á vegum
kirkjunnar. Hún hefir ekki haft nægilega sterk og góð áhrif á
þessa menn. Þó fráhvarfið eða sinnuleysið sé sjálfum þeim að
kenna, svo sem að sjálfsögðu, þá er kirkjan ekki þar með leyst frá
allri ábvrgð í því efni. Henni er einmitt ætlað að leita þeirra, sem
hvarfla frá, og styrkja þá, sem veikir eru. Ef henni gengur illa
með það verk, þarf hún í Drottins nafni að leita eftir orsökinni og
ráða bót á þeim vandkvæðum eftir því sem henni er frekast unt.
Og þetta er ennritt þungamiðjan i ummælum Lawes um af-
stöðu fanganna við kirkju og kristindóm. Það er ekki vanefnum
kristindómsins að kenna, segir hann, hvernig komið er fyrir mönn-
um þessum. En kirkjan hefir að einhverju leyti brugðist köllun
sinni. Erindið er gullvægt, sem hún flytur, en boðunin hefir farið
miður en skyldi. Einkum hefir kirkjunni fatast i að ná til ein-
staklinganna, og þeirra helzt, sem verst voru staddir andlega.
“Það voru ekki mín orð, að fangarnir væri trúmenn,” segir
Lawes, “þeir eru bara kirkjumenn,—það er að segja, þeir hafa
sótt kirkju einhversstaðar, eða verið í söfnuði, en það skiftir
minstu út af fyrir sig. Þeir eru ekkert nema nöfn á skrá; kristnir
menn í orði kveðnu, sem hafa hlýtt á messugjörð eða prédikun af
og til hjá einhverjum presti og farið síðan heim og gleymt öllu
saman. Vér erum sjálfsagt flestir með því sama marki brendir;
og þá ekki sízt þessir lögbrotsmenn. Þeir hafa ekki minstu hug-
mynd um eðli eða ágæti kristinnar trúar. Trúin finst þeim vefa
eitthvað, sem stendur í sambandi við kirkjur og helgisiði; þeir
virðast ekki hafa minsta grun um það, að hún standi í nokkru veru-
J