Sameiningin - 01.11.1931, Síða 12

330
legu sambandi viÖ hörð og óþjál viÖfangsefni daglegs .lífs. Hér
hafa kirkjunni fallist hendur, finst mér. Voldug hefir hún verið
í gegn um aldirnar, og nytsörn; ekki neita eg því; en þó hefir
kirkjunnar mönnum aldrei tekist—og tekst ekki enn, svo vel sem
skvldi—að beita áhrifum sínum á sviði hins raunverulega, daglega
lífs, að sporna við ranglæti, að efla siðgæði. Mikið hefir hún gjört
bæði fyr og síðar, eg játa það fúslega. En mér finst kirkjan beita
sér of mikið við hópinn, við heildina, en of lítið við einstaklinginn.
“Hugsum okkur kirkju í stórborg; hún telur, segjum eitt eða
tvö þúsund meðlimi. Þeir koma í kirkju einu sinni á viku, þegar
bezt lætur, og hlusta á ræðu. En hvernig getur ein ræða mætr
þörfum þeirra allra? Sérhver einstakur maður i kirkjunni liefir
sín sérstöku vandamál við að fást. Ástæður hans eru að einhverju
leyti sérkennilegar, öðru visi en allra hinna. Og kirkjan nær aldrei
til þeirra með erindi sitt eins og þyrfti, með því að mæta þeim
öllum í einum hópi. Trúarboðskapurinn þarf að koma nær sjálfu
mannlífinu, standa i nánara sambandi við óskir, vonir, freistingar
þessara einstöku mannssálna, sem kirkjan vill veita lið, ef erindi
kirkjunnar á að koma nokkru verulegu til leiðar í því að stemma
stigu við lagabrotum.”
“En á ekki kirkjan ráð á starfandi félagsskap ýmiskonar,
innan vébanda sinna, senr einmitt hefir þetta verk með höndum—
sunnudagsskólana, skátafélögin, eða k. f. u. m. ?” sjrurði viðtals-
maður.
“Satt er það,” sagði Lawes, “og þau vinna ágætt verk, þessi
félög. En þau hafa sín afmörkuðu svið og ná ekki lengra. Þegar
öllu er á botninn hvolft, þá ná þau ekki nerna til sérstaks flokks,
vissrar tegundar af fólki. Við skulum kalla það nreðallagið;
drengina og stúlkurnar, sem eru eins og fólk er flest. En “al-
mennilegu” ungmennin—sem eru hvorki betri né verri en alment
gjörist—drýgja ekki glæpi. Það eru olnbogabörn mannfélagsins.
sem slæðast út á þær brautir; öreigarnir, auðnuleysingjarnir, því að
byrðarnar þeirra eru þyngri; og freistingin öíltígri, sem mætir
þeim. Blaðadrengur í austurhverfi New York borgar hefir hvorki
tíma né fé til að sækja reglulega góðan sunnudagsskóla. Og jafn-
vel þó leitað sé eftir drengnum og hann tekinn inn í einhvern
kirkjuskóla, sem ekki er opinn nenra einn dag í viku, þá fær kenn-
arinn litlu til leiðar komið í samanburði við strætasollinn, sem
umkringir þennan sama dreng frá morgni til kvölds á hverjum
einasta degi vikuna út. Og skátarnir ? Þeir eru ágætir; eg tek
ofan fyrir þeim. Það eru ekki margir skátar í fangelsi. Þeir eru