Sameiningin - 01.11.1931, Qupperneq 23

34i
grasflötinn aÖ framsvölunum þar sem. prestshjónin sátu. Tucker
tók af sér hattinn.
“Við heyrSum, að þið ætluðuð að leggja af stað í fyrramálið,”
sagði hann, “svo við tókum okkur þetta bessaleyfi, að koma.”
“Velkomin og meira en það,” sagði prestur og brosti vin-
gjarnlega. ViljiS þið ekki setjast hérna hjá okkur?”
“Við tökum okkur til þakkar,” sagði Tucker. Prestur kom
með stól og bauð honum sæti, en frúin talaði nokkur orð við
Maríu á meðan, eins og til að brjóta ísinn. Þegar Tucker var
seztur, mintist prestur á útsýnið þar í clalnum, hvað það væri
fagurt og hve erfitt væri að slíta sig burt þaðan. En Tucker
hlustaði varla; hann virtist einhvern veginn órólegur og utan við
sig. María gaf honum auga við og við, eins og hún byggist við
að hann mvndi hef ja máls á einhverju; og loksins reifði hún málið
sjálf.
“Eg hefi verið að segja honum Henry að tala við yður; það
er einn hlutur, sem hefir gjört honum órótt í skapi nú í nokkuð
langa tíð. Eg hélt að þér gætuð kannske gjört hann rólegan ein-
hvern veginn. Þetta sýnist vera seinasta tækifærið þar sem þið
farið heim á morgun. Hann bróðir Gaines, presturinn okkar, er
einhvern veginn svo fastskorðaður—”
Presti kom undir eins til hugar að hann myndi geta ráðið í
vandkvæði Tuckers. Maðurinn væri líklega farinn að efast um
sannleiks-gildi þessarar undursamlegu vitrunar, sem fyrir hann
hafði lcomið og hann var búinn að segja svo mikið um. Hann
væri liklega eins og á milli steins og sleggju. Annars vegar væri
skyldan, að segja satt og kannast við þennan efa, en hins vegar
óþægilegt að varpa nú skugga á þessa merkilegu vitrun, sem allur
dalurinn lagði trúnað á. Hann lagði höndina á öxl gamla manns-
ins eitt augnablik í hughreystingarskyni. Á meðan hann hugsaði
sig um, hvað segja skyldi, tók María til máls aftur.
“Pllenry vill ekki fara til himnaríkis,” sagði hún.
“Vill ekki fara-----” endurtók prestur forviða. En María
var ekki búin að tala út.
“Honum hefir liðið svo illa út af þessu,” sagði hún og fór aö
gráta. “Það hefir verið okkur báðum til ama i langa tíð. Svo
eg lagði að honum að koma og tala við yður. Við gátum einhvern
veginn ekki farið til bróður Gaines, en þér virtust vera svo góð-
legur maður.”
“Segið mér frá því,” sagði prestur.
ITenry Tucker strauk knén á sér með knýttum höndum. Hann
rendi augum yfir dalinn, yfir trjálundina og yfir hæðirnar í vestri,