Sameiningin - 01.08.1933, Síða 10

156
þeim árum þegar sál þess er að mótast? Er von að áhuginn
fyrir kristindómi, með alt ]>að yfirnáttúrlega, alt það sem
ofar er mannlegum skilningi, verði lítill! Þessi ormur étur
sig inn í sálir barnanna. Kirkjunni verður að skiljast að
henuar bezta vopn í hinni góðu baráttu fyrir Guðs ríki er
það að veita barninu nægilega uppfræðslu í kristindómsmál-
um ekki á sunnudögum einungis, heldur alla daga vikunnar
á skólum ríkisins. Leggja verður eins mikla eða meiri á-
herzlu á þau mál sem þó þau séu ofar mannlegum skilningi
eru þó mikilvægust í lífinu. Þegar svo er komið má maður
vonast eftir að kirkjunni vegni betur og áhuginn verði meiri.
En það er ekki einungis að kirkjunni hafi yfirsést í
þessu máli, heldur hefir henni gleymst að öðru leyti að hlúa
að andlegum þörfum mannanna, og þá sérstaklega barnanna
og unglinganna. Menn þeir, sem stóðu fyrir og hrintu af
stokkunum siðabótinni á sextándu öldinni vildu gjöra messu-
gjörðina eða guðsþjónustuna sem einfaldasta. Einkum kom
þetta fram hjá Kalvin og Zwingli. Þeir útrýmdu öllu
skrauti úr kirkjunum, jafnvel orgeiinu. Aðal áhei’zlan
hjá þeim var lögð á ræðuna. Alt slcraut og messu-
form var talið hindra mennina á leit sinni að samfélagi
við Guð. Lúter fór vægara í þetta en miðaði þó í sömu átt.
Þessi stefna hefir ríkt til þessa dags. En það er staðreynd að
menn þrá hið dulræna í mótsetningu við hið hversdagslega.
Náttúrlega er hægt að tilbiðja Guð hvar sem er. Það þarf
ekkert skraut til þess en samt sem áður er elcki dýrð Guðs
innifalin í fátækt musteris hans. Það hefir hann sýnt oss í því
hvað yndislegan hann hefir gert hinn sýnilega heim.
Að mínu áliti hefir kirkjan ekki lagt nóga áherzlu á
“liturgisku” hlið messunnar, nefnilega þá hlið, er lýtur að
samstarfi prestsins og safnaðarins. Það æíti að vera aug-
ljóst að mönnum tekst ekki ver að nálgast Guð í guðsþjónust-
unum þegar þeir taka sem mestan þátt í henni, heldur en
þegar presturinn gerir alt og söfnuðurinn hlustar aðeins og
horfir á. Menn finna þá meira til nálægðar Guðs, en ef þeir
sitja aðgerðarlausir. Þeim fer þá fyrst, er þeir taka þátt í
öllu, sem fram fer, að skiljast hvað “samfélag heilagra” þýð-
ir. Sálir þeirra fara að finna til þess að þeir eru ekki einir
þegar þeir biðja, heldur biðja aðrir með þeim. Eg segi fyrir
mig að þess auðugra, sem hið “liturgiska” í guðsþjónustunni
er, þess auðveldar veitir mér að finna til nálægðar Guðs. Eg
hefi sótt messur til ágætra ræðumanna, þar sem ræðan var