Sameiningin - 01.02.1924, Síða 30

GQ
því að hann er sjálfur með; og endalokin eru eilíft lif; en leið-
in liggur ekki alt af um sléttar grundir. Þetta vill Jesús að viS
tökum með í reikninginn, um leið og við göngum í fylgd með
honum, til þess að við helgum honum líf okkar með fullri vitund
og af einlægum vilja. (Les: Lúk. 14, 25-35. Sbr. Mark. 8, 34-
37-; Post. 14, 22; Róm. 8, 17, o.s.frv.
En Jesús amaðist þó auðvitað ekki við neinum manni fyrir
það, þótt ístöðulítill væri eða ófullkominn. Hann gjörði sér
einmitt far um, að hjálpa brotlegu fólki, sem aðrir fyrirlitu; tók
því að sér bersynduga, sem svo voru kallaðir. Þetta var eðli-
legt. þar sem Jesús Kristur er í heiminn kominn til að frelsa
synduga menn (Lúk. 19, 10; 1. Tím. 1, 15J, en það erum við
allir (Róm. 3, 23J. —■ Á þessu hneyksluðust Farísearnir. Hver
heiðarlegur maður átti að forðast tollheimtumenn og bersynd-
uga, fanst þeim, til þess að saurgast ekki. Að Guð léti sér um-
■hugað um önnur eins afhrök mannfélagsins, það konr þeim aldr-
ei til hugar. Þá segir Jesús þeim dæmisögurnar tvær, um tap-
aða sauðinn og týnda peninginn, til að sýna þeirn, að Guði væri
einmitt enginn hlutur þóknanlegri, heldur en viðreisn og frels-
un syndaranna (Lúk. 15, 1-10).
Plér í liggja mikilvægir lærdómar. Fyrst og fremst ber
okkur að þakka Guði fyrir miskunn hans, og láta hana leiða
okkur til iðrunar. Og í annan stað eigum við að líkjast Jesú
Kristi, fremur en Faríseanum, ef við viljum vera lærisveinar
hans. Auðvitað þarf kristinn maður að varðveita sjálfan sig
óflekkaðan af heiminum fjak. 27J. En það er ekki nema byrj-
unaratriði. Ef við komumst ekki lengra, þá tökurn við Faríse-
um litið franr í réttlæti. (Sbr. iMatt. 5, 20). Aðal-verk læri-
sveinsins er ekki það, að hugsa um sína eigin sál — sem þegar
er frelsuð—, heldur að liðsinna öðrum, styðja þá, sem veikir
eru, hjálpa þeim á fætur, sem hafa hrasað, og boða i orði og
verki náðarboðskap Jesú Krists. Ef við gjörum það, þá gleðj-
ast himnarnir yfir breytni okkar. fSbr. Jak. 5, ipn.; 1. Þess.
5, 14; Gal. 6, inj.
Svo segir Jesús þriðju dæmisöguna, sem er texti lexíunn-
ar. Það er sagan mikla um týnda soninn. Þungamiðjan er
hér auðvitað sú sama eins og í hinurn fyrri: frelsandi kærleik-
ur Drottins, sem ekki vill dauða syndugs manns. En efnið er
víðtækara. Hér er í raun og veru rakinn ferill syndugs manns,
frá þvi er hann villist burt frá Guði og þangað til hann kemur
heim aftur. Það er eins og Jesús vilji með sem allra ljósustu
dærni sýna okkur, að syndin er ógæfuvegur bæði fyrst og síð-
ast, og ekki síður fyrir þvi, þótt við eigunr kost á náðinni. Kær-
leika föðursins er lýst á þá leið, að lýsingin gefur okkur sterka
ástæðu til afturhvarfs, en alls enga til fráhvarfs. Sagan sýnir
okkur, að þegar við lifum með Guði, þá erum við heima. Þar