Sameiningin - 01.02.1924, Qupperneq 32

62
hann þrýtur, taki við yður í hinar eilífu tjaldbúðir” fLúk. ió, g)
ViS eigum að fara svo meS gæSi þessa heims, að notkun þeirra
mæli meS okkur en ekki móti, þegar viS komum fram fyrir GuS
í eilífSinni. Eigum aS skoSa auSæfin sem lánsfé, fremur en
eigin eign. ViS erum ráSsmenn GuSs, og verSum um síðir
aS gjöra reikningsskap (Xúk. 16, 10-13J.
Næsta dæmisagan, texti lexíunnar, er eins og áframhald af
þessari kenning Jesú um notkun heimsgæSanna. Þar eru okk-
ur sýndir tveir menn, annar auSugur, en hinn öreigi. Annar
“lifir hvern dag í dýrlegum fagnaSi”; hinn er hlaSinn kaunum.
veikur og hjálparlaus, liggur viS fordyri ríka mannsins, og
verSur feginn aS seSja sig á matarleifum, sem kastaS er út til
hans. SíSan lætur frelsarinn okkur sjá Jæssa tvo menn í öSru
lífi. Þar eru orSin mikil umskifti á högum þeirra. Fátæki
maSurinn, Lazarus, nýtur sælu í faSmi Abrahams, en riki maS-
urinn er í Heljar skauti, einmana, vansæll og hjálparlaus.
HvaS vill nú Jesús kenna okkur meS þessu? Lítum á
dæmisöguna. (a.) ÞaS var ekki fátæktin ein, sem opnaSi him-
ininn fyrir Lazarusi'. Þó átti hún sinn þátt i úrslitunum (sbr.
25. v.J. Hann hlaut sitt böl í sinu jarSneska lífi, “tók þaS út”
hér megin grafar—lét þaS ekki spilla sál sinni. BöliS varS
honum einmitt til góSs; kendi honum að setja von sína til GuSs.
Á það bendir nafniS Lazarus ('“GuS er mín hjálp”J. Hann leit-
aSi gæða tilverunnar, ekki í jarSneskum efnum, sem hann átti
litla völ á, heldur í GuSi. Og hann öSlaSist þaS, sem hann
sókti eftir . (Sbr. Matt. 5, 3-12J. (b) Eins var í gagnstæSri
grein um ríka manninn. ÞaS var ekki auSurinn í sjálfu sér,
sem sökti honum í helju. Þótt áttu heimsgæSin sinn þátt í
þeim úrslitum. Þar lá freisingin, sem varð honum aS falli.
Hann “hlaut sín gæSi meSan hann lifSi” (25. v.J. LeitaSi gæSa
tilverunnar í jarSneskum auSæfum, en ekki á vegum GuSs. Og
svo hlaut hann þaS, sem hann leitaSi eftir: skammvinna svika-
gleSi, sem tók enda með æfistundum þessa lífs. Hann lifSi
fyrir munn og maga; en afdrif slíkra manna eru glötun. (Fil.
3, i8nj. (c) “Sá, sem leitar, finnur.” ÞaS sem viS i insta eSli
treystum á, lifum fyrir, sækjumst eftir, það öSlumst viS ; hvort
heldur þaS er eigingjarnt og syndugt nautnalíf, eSa eilift lif í
heilögu samneyti viS GuS. Sjálfir þurfum viS aS velja, hvort
viS viljum heldur málsverSihn eSa frumburSarréttinn. (Sbr. 1.
Mós. 25, 2gn). Eigum ekki heimting á hvorutveggja. Leit-
um því Drottins, meSan hann er aS finna (Jes. 55, 6). (d)
Látum ekki glys og glaum auSæfanna draga okkur á t álar
AuSkýfingurinn er oft og tíSum .meiri ógæfumaSur, heldur en
fátæklingurinn. ÞaS fer alt eftir þvi, hver sá innrimaSur er,
sem hver um sig hefir aS geyma. (e) ÞaS var ekki fyrir hræSi-
lega grimd eSa stórglæpi, aS ríki maSurinn glataSist. Ekki er