Sameiningin - 01.02.1926, Blaðsíða 13

43
hafa algeríega tapað s'jón á réttlætinu. Ekki er því furða þó
lítils vandlætis gæti í almenningsáiitinu.
Öllum alvarlega hugsandi mönnum er að verða ljóst að hér
þarf rönd við aÖ reisa. Til þess þarf ekki að uppræta mannúÖ
eSa skilning og fyrirgefningarhug, heldur að hefja að nýju heil-
ibrigt kristilegt vandlæti, sem ekki gleymir mætti kærleika og fyr-
irgefningar. En þaÖ á ekkert skilt viÖ aÖ gera hrærigraut úr
góÖui og illu, svo enginn get} áttaö sig. Það er sitthvaÖ að sýna
mannúö og kærleika hinum seka, og láta sér ant um aö hann
fái orðiö að nýjum og betri manni, eða að gera 'helst ekkert úr
brotunum. K. K. Ó.
Fyrirbœnir Moniku helgu.
EFTIR IVY BOLTON.
Séra Síg. Ólafsson býddi.
Sólin var aö hníga aS ægi blám. Andvari kvöldsins harst með
bárunum utan af hafinu, aö ströndum Norður-Afríku. Þaö var
undur fagurt kvöld, en manneskjurnar tvær, sem stóöu á ströndinni,
tóku naumast eftir feguröinni, né veittu eftirtekt þeim undra-mynd-
um, sem sólsetrið var að mála á kvöldskýin, viö lát dagsins. Mcn-
ika, ekkja Patrikusar, var aö kveðja Ágústínus, einkason sinn. Þau
stóðu nú á brautamótunum, sem bíða allra mæöra, er börnin þeirra
þroskast. Og móðirin var að biðja son sinn meö grátandi tárum, að
yfirgefa sig ekki.
yEfiferill þessarar móður, haföi verið þyrnum stráður lengst af.
Patrikus, maður hennar, hafði virt að vettugi það, sem henni var
allra kærast, trú hennar',á Drottin. Að sönnu hafði maður hennar
leyft henni að fara leiðar sinnar og trúa því, er henni sýndisit, en
hann hafði krafist og notið sömu, réttinda sjálfur. Yfir öllu þessu
hafði hún felt höfug tár. — En sárast af öllu var að vita um breyt-
inguna, sem sýnilega var að verða í hjarta sonar hennar. Ávalt
hafði hann verið gjarn til að ifara leiðar sinnar, hvað sem hún eða
aðrir sögðu; marga andvökunótt hafði hún átt hans vegna. Og nú
nýlega hafði hann, þvert ofan í vilja hennar, gengið í félag Manikeu-
manna, og tekið trú þeirra. Það' var í hennar augum réttnefnd
villutrú. Ást á Ágústínusi og ótti fyrir framtíð 'hans, börðust um
yfirvöld i sálu hennar ,og lömuðu þrek hennar og kjark. — Nú fanst
henni, að hún vera þess vís, að sonur hennar hefði i hyggju að fara
burt úr hinni kæru Kartagóborg. í leit eftir ævintýrum og frægð —
eitthvað út á hættulegar brautir 'heimsins — líklegast til Rómaborg-
ar. — Það var' ekki' síngjörn móðurást, sem knúði hana til að biðja
hann, grátbæna hann, að fara ekki burtu. Hún óttaðist framtíð hins