Sameiningin - 01.02.1926, Blaðsíða 23

53
gegnum aldaraðir, aS alstaöar í bíbilunni komi fram sama guðshug-
myndin. Og því ihefir réttilega verið haldiS fram, að höfuðkrafan,
sem Kristur gerir til mannanna, sé fólgin í þessum oröum í fjall-
ræðunni: “Verið fulikomnir, eins og faðir yöar á himnum er full-
kominn.” Æðsta skylda mannsins 'sé sú, aS ná fullkomnun þeirra
eiginleika, seny hann eignar æSstu veru alheimsin's. Og þótt þaS sé
ekki lengur orðin almenn trú, aS hvar sem maSur flettir upp í
biblíunni, þá kynnist maSur altaf sömu guöshugmyndinni, þá eru
þaS sjálfsagt ekki margir, sem gera sér fullkomna grein fyrir því,
•hvilikt regindjúp er staöfest miili guöshugmyndarfnnar, eins og
hún kemur fegurst fram í nýja testamentinu og þar sem gamla
testamentiö sýnir hana aftur á lægsta stigi.
Jahve syndafallssögunnar virSist vera voldugur einvaldsherra,
sem stjórnar meS ströngum 'boöum, og hirðir ekkeit um hamingju
þegna sinna nema rétt þegar honum gott þykir. Hann er æSi hátt
yfir manninn settur og hefir ýmiislegt til brunns aö bera, sem þeir
hafa ekki. En hann er í stórum mæli háöur sömu vöntunum og þeir
og langd frá því aö vera fullkominn siBferöislega.
Ofar öllu öSru virðist Jahve setja þaS að fá aö drotna og
tryggja sér þaðj aö þegnarnir vaxi honum ekki yfir höfuö. Hann
er ekki svo hátt ofar mönnunum, aS hann hafi ekki beyg af þeim.
Hjá honuml virðist ráSa sami andi og sá, er ræöur með stjórnend-
um sumra þjóöa, þar sem einveldi og harSstjórn hafa lengi rikt.
T>eim er þaö mikilvægt atriSi, að þegnarnir séu sem fáfróðastir um
flesta ihluti, ,svo aö þeir sjái siSur veilurnar í stjórnarrekstrinum,
og auSveldara sé að halda þeim i skefjum. Af þeirri ástæðu vill
Jahve aftra þvi , að maSurinn vifi skyn góösi og ills. Og þessi ótti
hans við þroska mannsins kemur þó enn skýrar í ljós í orðum, sem
hann mælir um leið og þau , er eg vitnaði i áSur. Hvorutveggja
þau ummæli eru almenningi mjög ókunn, því aö þau eru feld úr
•öllum barnalærdómsbókum Enda stríðai þau greinilegast allra atriSa
syndafallssögunnar móti þeim skilningi á henni, sem varðveittur
hefir veriö um aldir og bregöa skýrustu ljósi yfir guðshugmynd þá,
sem bak við þessa sögu^ 'Stendur. Eg vitnaöi áSan i þessi orð: “Og
Jahve guð sagði: Sjá, maöurinn er orðinn sem einn af oss, þar
sem hann veit skyn góðs og ills.” En svo bætir hann viS: “ASeins
aö hann rétti núi ekki út hönd sína og taki einnig af lífsins tré og
eti og lifi eiliflega.” Gert er gert, maðurinn og konan höfSu náð
i ávexti af skilningstrénu. En nú óttast Jahve, að maðurinn hefji
sig enn þá hærra og lifi um aldur og æfi. Og þá þykir honum mað-
urinn vera kominn allægilega nærri sér — guödóminum sjálfum.
1 syndafallssögunni er hiS forboðna tré nefnt skilningstré góös
og ills. Jahve guð) nefnir tréð því nafni, þegar hann setur Adam
í aldingarSinn og sýnir honum þetta tré, er hann segir, aS hann
megi ekki eta ávöxtu af. Nafnið eitt bendir þegar á það, að ekki sé
gert ráð fyrir því, að ávextir af þessu tré valdi gerspillingu hjá
heilagri veru. sem þeirra neytir. Og samkvæmt ummælum Jahve,