Sameiningin - 01.02.1926, Síða 26

56
þau voru nakin, og festu satnan fíkjuviSarblöSum og geröu sér
mittisskýlur.” Þannig er lýst fyrstu áhrifunum af ávexti skilnings-
trésins. Áöur voru þau nakin. En þau fundu þaö elcki fyr en nú.
Og þau blygöuöustj isín svo fyriij nekt sína, aö þau reyndu aö fela
sig„ þegar þau 'heyrðu til Jahve í aldingarðinum. Og þegar Jahve
spyr: “Hvar ertu?” Þá segir maðurinn: “Eg heyrði til þín í ald-
ingarðinum og varð hræddur, af því að eg er nakinn, og eg faldi
mig.” Þá sagði Jahve: “Hver hefir sagf þér að þú værir nakinn?”
Og þá korrc það upp úr kafinu, að þau höfðu etið af hinu forboðna
tré. — Hér er greinilegt, að verið er að segja frá því, þegar mað-
urinn í fyrsta sinn finnur til nektar sinnar frammi fyrir augliti guðs.
Og sú tilfinningj vaknar hjá honum, þegar hann hefir etið af skiln-
ingstré góðs og ills, >— þegar hann er orðinn siðgæðisvera. Og
fögur hugmynd er það og skáldleg, að fyrsta verk siðgæðisverunnar
er að ibinda sér mittiisskýlu.
í hegningarskyni fyrir að eta af skilningstré góðs og ills var
maðurinn og konan útlæg ger úr Paradjs og það á manninn lagt, að
hann skyldi með erfiði; næra sig af jörðunni og neyta síns brauðs í
sveita síns andlitis.
Nútímavísindini líta svo á, að frummaðurinn eða forfaðir mann-
anna hafi verið skógardýr, klifrað í trjám skóganna og lifað á ávöxt-
um þeirra. Og alment er litið svo á, að í sambandi við burtför mann
anna úr skógunum muni vera urn stórfelt andlegt þróunarspor að
ræða. Það þykir ekki nokkrum efa ibundið, að erfiðari lifskjör,
strangari barátta fyrir lífinu og nauðsynjum þess, hafi verið mann-
inum mikilvægt þróunarskilyrði. Séð hefi eg þá tilgátu, að mann-
inum hafi verið hrundið út í erfiði lífsbaráttunnar á þann hátt, að
elduú hafi komið upp í víðáttumjklum skógi og brent hann til kaldra
•kola, og íbúar þeir„ 'sem hjörguðust þaðan, hafi verið neyddir til að
'bjarga sér á fótum sínum yfir jörðina, hafast við á skóglausum
svæðum og afla sér þar viðurværis síns og þá með stórkostlega
auknum erfiðismunum, en um leið með auknum skilyrðum til and-
legs þroska. Þetta er auðvitað ekkert annað en tilgáta. eins og
-raunar flest, sem sagt er um þessi efni. Eín almenn mjög mun
vera isú skoðun, að orsökin til þess að maðurinn 'hætti að vera skóg-
ardýr, hafi verið eitthvert ytra atvik, sem gerði honum iskógarvist-
ina ómögulega, og, einnig hitt, að tif þeirrar breytingar á lífskjörum
ihans beri að nokkru að rekja hinn aukna þroska, sem hann hefir
yfir önnur dýr jarðarinnar. Skoðun nútímavísindanna og synda-
fallssögunnar falla því isaman að þessu Ieyti, að samband er talið
á milli þroska mannsins og iburtfarar hans úr skóginum. Það eitt
skilur, að vísindirt telja burtförina úr skóginum orsök, en þroskann
afleiðingu. En 'syndafallssagan telur þroskann orsök, en burtförina
úr skógunum afleiðingu. En þótt mönnum muni alment þykja meir
mæla með því, að maðurinn hafi el<ki óneyddur yfirgefið skógana,
þá! er alls ekki útilokað, að syndafallssagan hafi að einhverju leyti
rétt fyrir sér í þessu atriði. Það er ekki ómögulegt, að fyrir hafi