Sameiningin - 01.03.1927, Síða 7

69
an þann dag, var salurlnn fullur af fólki. Var nú komin kveðju-
stundin. Sá, er þetta ritar, hefir veriÖ prestur í meir en þrátíu ár,
en ekki minnist hann þess, a'ö hafa á nokkurri guÖræknis'stund, hjá
íslendingum, fundiÖ andrúmsloft svo gagnþrungiÖ af hita trúar-
innar og ástúölgeri einingu andans i Jesú Kristi, sem á þessari
stundu hjá unga fólkinu. Hriíning hjartans leyndi sér ekki í
söngnum, og bænirnar voru hjartnæmar og heitar. Sóknarprestur-
inn talaði stutta stund af hrærðu hjarta. Svo heygðu allir höfuð
lotningarfullir í þögulli bæn. Hljóðlega, hátíðlega hljómuðu um
salinn aftur og aftur orðin : “Kristur alt — Kristur alt.” Undir
þeim áhrifum helgaði unga fólkið sig og líf sitt alt Drotni sínum
og frelsara Jesú Kristi. Séra Sig. Ólafsson mælti að síðustu
nokkur þakkarorð fyrir hönd hins aðkomna fólks, stóðu svo allir
upp og sungu: “Jesus, still lead on.” Lauk svo þessu ungmenna-
móti, sem ekki hefir átt sinn lika í kirkjusögu vor íslendinga,
minsta kosti ekki vestan hafs. —B'. B. J.
Prédikun.
Á fyrsta sunnud. í föstu.
(Treisting Jesú — Matt. 4, i-ii.J
Við lukum þar hugleiðingum okkar um Drottin Jesús á sunnud.
var, er heilagur andi kom af himnum yfir hann í skírninni og fylti
sálu hans. Við gerðum okkur í hugarlund að fyrir það, hversu sál
hans var þá gagntekin að anda Guðs, hafi vitund hans um köllun-
arverkið, sem fyrir lá, orðið lifandi ljós, og allur hugur hans hafi
snúist að þvi. Guðspjalls-sagan skýrir síðan frá því, að sam-
stundis hafi hann fundiö andann knýja sig til þess, að fara burt
frá öllum mönnum og dvelja aleinn úti á óbygðum stað, eða í
eyðimörk.
Þetta finst okkur ekki nema eðlilegt. Við skiljum það, að
einhverju leyti, að frelsaranum hafi verið það nauðsynlegt, að
vera einn og hugsa um það, sem fyrir lá, í einrúmi, þar sem ekkert
fengi glapið huga hans, og hann gæti beðið Guð án afláts.—Betur
að við menn gætum lært það, sem alt annað gott af dæmi hans,
að gjörhugsa öll vor mál í tómi með stillingu, og færast ekkert í
fang án þess að biðja Guð.
Nú verðum við með skjýrri og stillilegri hugsun, að setja
okkur í spor Jesú þar í einverunni. Hann hafði með skírninni
tekið við Messíasar-embættinu. Nú var hann þangað kominn í
eyðimörkina til þess, einn hjá Guði, aö gera sér grein fyrir því,