Sameiningin - 01.03.1927, Síða 21

83
hefir drýgt á æfinni. Kristur kemur til þín, lítur í auglit þér og
segir
“Eg hefi gengið í gegnum storma og þrautir. Eg er kominn
til at5 bera hyríSar þínar, til aS fyrirgefa syndir þínar, til ai5 iborga
skuldir þínar. Legg þær á herðar mér,; legg þær á hjarta mitt.”
“Drottinn lét misgjörÖ vor allra koma niÖur á honum.”
Syndin hefir nærri gert út af við ykkur suma. iHún hefir
gjört ykkur hundleiða og ósanngjarna, hún hefir spilt fyrir ykkur
Ijósi dagsins og friði næturinnar. Suma menn hefir syndin þakið
sárum frá hvirfli til ilja. Llteimurinn veitir þeim enga fró.
Heimsyndið er þeim hverfult og hégómlegt, og þegar þeir líta
fram til eilífðarinnar, þá virðist þeim hún svört eins og miðnætt-
ið. Þeir kveinka sér undan stingjum samvizkunnar, sem ekki gef-
ur þeim von um nokkum frið, þessa heims eða annars; og þó iðr-
ast þeir ekki, biSja ekki til Guðs, gráta ekki. Þeir gæta þess ekki,
að þeim er Hkt komið eins og tugum og hundruí5um ogf þúsund-
um manna, sem aldrei áttu nokkra von.
Væri dyrum hjartnanna lokið upp á þessari stund svo að allir
þeir, sem hér eru komnir gæti gefið ljósan vitnisburð um reynslu
sína, þá mundum viS heyra áhrifamiklar sögur úr öllum áttum.
Hér er maSur, sem mundi segja:
“Eg átti viS glæsrleg kjör aS búa. Eg fékk þá beztu mentun,
s'em einhver bezti háskólinn í öllu landinu gat gefiS, eg hegSaSi
mér í öllum hlutum sæmlilega, en eg var fullur af sálfsþó-tta og
hugðist vera fullgóSur fyrir GuSi, eins og eg er fullgóSur fyrir
manna sjónum; en heilagur andi kom til mín einn dag og sagSi:
‘Þú ert syndari.’ Og hann sannfærSi mig. Því aS þótt eg hefSi
komist hjá brotum viS landslögin, þá hefði eg þó drýgt þá verstu
synd, sem nokkur getur drýgt, eg hafSi gert sjálfan guSssoninn út-
lægan úr hjarta mínu; eg sá þaS, aS eg hafSi roSiS hendur mrnar
í blóði hans. En eg tók þá aS biðja til Guðs1, og hann sendi mér
hjartans friS, svo aS eg veit þaS af eigin reynzlu, aS þú s-egir
satt.” ,
“Drottinn lét misgjörS vor allra koma niSur á honum.”
Hér er annar maSur, sem segir:—
“Eg var versti drykkjumaSur i allri borginni. Eg fór dag-
versnandi, eySilagöi sjálfan mig; eySiIagSi heimili mitt. Börnin
hlupu í felur þegar eg kom heim. Þegar þau vildu kyssa mig, þá
barSi eg þau; og þegar konan mín vandaSi um viS mig, þá sparkaS
eg henni út á strætiS. Eg þekki alt, sem kvelur og hræSir drýkkju-
manninn. Eg fjarlægSist GuS meir og meir. Konan mín þoldi
samvistina eins lengi og hún gat, en aS síSustu hvarf hún heim
til foreldra sinna.