Sameiningin - 01.11.1918, Qupperneq 9

263
En sé þ-etta vor hugur í hermálum vorum, hví ættum vér
þá ekki að vera sama hugar í andlegum málum vorum, — í
málefnum, sem Drottinn hefir trúað oss sérstaklega fyrir?
Ætti undanhald þar og uppgjöf að einkenna oss, af því að
það væri hægra og þægra fyrir hold vort og hyggj u ? Á und-
an stríði þessu var kirkjan all-víða, og forkólfar hennar
fjöldamargir, 1 undanhaldi fyrir þýzkri vísindamensku í trú-
málum, og 'höfðu gefist upp undir forsjá hennar og forráð.
Á því að hallda áfram eftir stríðið, að kristnin verði þýzk
undirlægja?
Ekki verður því neitað, að andrúmsloftið andlega er nú
svo mjög þokukent og óhreint. Hefði /þó mátt við öðru búast.
Vér vitum að þrumuveður hreinsar loft. Sennilega
hefði því mátt við því búast, að óveður það hið ægilega, sem
staðið hefir yfir í heiminum hvíldarlaust nú á fimta ár, hefði
hreinsað ögn til lí andlega loftinu.
Sjást þess nokkur merki að vísu, að mannsandans heim-
ur sé ögn að flytjast út úr óskapnaðar-ástandi því, sem hann
á undan stríðinu var óðfluga að færast inn í, og að sé farið
að rofa till skapnaðar á ihonum, eða, ef til vill heldur, að hann
hafi orðið að nema staðar og fara að hyggja að áttum.
prumurödd drottins hefir boðið honum að standa við.
f öndverðu, í upphafi sköpunarinnar, grúfði myrkur yf-
ir djúpinu, segir ibókin helga. pá var alt óskapnaður. En
af því andi Drottins sveif yfir vötnunum, braust jörðin fram
úr myrkri og óskapnaði, fögur og fríð og fagnaði sínum
herra. Eins sveif andi Drottíns á undan stríðinu yfir myrkr-
um vantrúar og afneitunar, og svífur nú yfir ihinum æðandi
vötnum. Vegna þess rofar ekki aðeins til nú, heldur iýsir
vonin um upprennandi dag, bjartan.
Eitt af merkjum þeim, sem benda á betri dag, er við-
nám það, sem veitt hefir verið fyrir áhrif stríðsins vantrúnni
og vantrúar-vísindamenskunni þýzku. Menn eru nú að fá
ótrú og ógeð á ihenni. pegar dáleiðslu-víman, sem hún hafði
valdið, fer að renna af mönnum, sjá þeir að hún er ekki eins
heilbrigð eða eins áreiðanleg vísindi, eins og þeir höfðu tal-
ið sér trú um. En eins og vér vitum, var hún á undan stríð-
inu að Ihremma undir vald hramma sinna heiminn, eða að
minsta kosti reyndi að telja öllum auðtrúa ifylgifiskum sín-
um trú um það, að hún mundi verða einráð. Kunnugir vita
líka, að allir lutu meira eða minna vísindamenskunni þýzku,
hvar isem þeir voru í heíminum, — þeir sem sé, er í augum
'háværustu höfðingja heimsmenningarinnar voru álitnir þess
verðir að teljast með frjálsbomum sonum aldarinnar, og í