Sameiningin - 01.11.1918, Side 17

271
þurfi þess, en talar þó um kristindóminn, eins og hann þekti
hann, og hafnar honum, af því hann þykist hugsa svo vel og
frjáJlst, — hann minnir á orð eftir vitran mann, Wílson for-
seta, sem nýlega er haft eftir honum, út af matarskortinum
hjá pjóðverjum og þörf á matarhjálp til þeirra, — hann seg-
ir: “Hungrað fólk, sem ekki fær mat, verður brjálað.”
Nú um 19 aldir hefir kristin hugsun verið að glíma við
kenningar kirkjunnar, og reynt að gera sér hugsanlega sem
bezt grein fyrir þeim. En nú á ált það að haf-a verið ónýtt
og óþarft verk. Yfir alt það á að strika, sem Ihugsun krist-
ins mannsanda hefir unnið og áorkað um allar þessar aldir,
af því ihópar af tilfinningaæstum hermönnum og miður ró-
legum herprestum á blóðvelli, heimta það. Eg er ekki að segja
þeim þetta til lasts. Umheimur þeirra er sMkur, að ekki
má heimta jafnvægi og ró í allri hugsun þeirra. Öðru máli
er að gegna um þá, sem heima fyrir eru, þótt öllum sé raun-
ar ihætta ibúin á því að glata ndkkru af jafnvægi nú, eins og
sakir standa.
En hugsum oss — andi Guðs á ekki að hafa verið með í
starfi hinnar kristnu hugsunar allar þessar aldir; en hann á
að vera með í hinni tilfinningaæstu hugsun hermanna og ann-
ara, sem stendur líkt á fyrir! Manni finst að það væri að
snúa við hinu dýrðlega orði Drottins, er segir frá í 1. konb.
19, þegar drottinn birtist Elia hjá Hórebs fjalli. par stend-
ur, eins og kunnugt er: “Drottinn var ekki í storminum.
. . . . Drottinn var ekki í landsskjálftanum,. . . Drottinn
var ekki í eldinum, en hann var í blíða vindblænum”. Nú
ættum vér þá í staðinn að lesa: Drottinn var ekki í blíða
vindblænum, en Drottinn er í storminum og landskjálftan-
um og eldinum!
Verið algáðir, segir postulinn. pað var orð, sem átti við
þá, og þurfti þá að brýna fyrir kristnum mönnum. pað er
ekki síður orð til vor nú, og þarf að brýna fyrir oss. En það
er ekki að vera algáður, að láta berast út í iðu æstra tilfinn-
inga og glata jafnvægi hugsunar sinnar, og svo að varpa fyr-
ir borð því, sem kristin hugsun hefir grætt um 19 aldir, með
því að grafa í gullnámu Guðs orðsins.
Oss prestum ríður því á því, að vera algáðum hér, svo
að ekki verði ihjá oss undanhald og uppgjöf, heldur viðnám og
sókn áfram í krafti Drottins. En þá þurfum vér að eignast
sem glöggastan skilning á því, sem áunnist hefir, og kirkjan
hefir eignast fyrir hina kristnu hugsun liðinna alda, og líka
með þann ávinning, að eignast sem mesta og bezta festu
sannfæringar og lifs í Guðs orði. En hrópið til kirkjunnar