Sameiningin - 01.07.1922, Blaðsíða 21

213
eg ráö fyrir aö haldi áfram hjá oss líkt og var til forna. Er
það vel farið.
Annað, sem oss var hælt fyrir nokkuö snemma á tíð, var
þaS, aS vér værum duglegir stritvinnumenn. Vi5 þetta var al-
ment kannast. UrSum vér fyrir þetta dálítiö vinsælir hjá þeim,
er ráku þá atvinnu að taka a:5 sér þung og erfiS störf, t. d:. að
grafa s'kurði, eða að byggja byggingar úr múrsteini eða grjóti.
Á þingi því var landinn venjulega fremstur og mestur. Vildu
sumir verkstjórar á þeirri tíð, helzt hafa eingöngu íslendinga
til að vinna þyngstu og erfiðustu störfin. Öllum þótti gott að
hafa vinnuna, þó hún væri erfið og illa borguð. En snemma
vaknaði samt löngun til að læra eitthvert handverk, er bæði
væri ofurlítið léttara en versta stritvinnan og um leið miklu
betur borgað. Til þessa metnaðar litu enskumælandi iðnaðar-
menn heldur hranalega. Vildu, sem von var, fremur sjálfir
kunna handverkin, en láta Íslendinga snúast í kring um sig og
vinna það, sem þyngra var og miður borgað. Man eg vel frá-
sögu eina, er kunningi minn sagði mér fyrir nær 30 árum.
■“Plastrarar” tveir eða þrir (en svo eru nefndir þeir handverks-
menn, er lært hafa að setja vegglim innan í hús), voru að vinna
af kappi við að “plastra” hús nökkurt. Tveir Íslendingar voru
með þeim. Var annar þeirra að tilreiða leðjuna úti,'en hinn að
bera hana inn í axlartrogi. Báðir urðu þeir að vinna rösklega,
til þess að hafa við. Barst það þá í tal hjá “plöstrurum” þess-
um, hve landar væru sprækir til vinnu. í því samtali segir einn
þeirra eitthvað á þessa leið: “Já, íslendingar eru ágætir strit-
vinnumenn, og það eitt skulum við láta þá hafa.”
Hálf-broslegt man eg að mér þótti þýsna snemma á tíð,
það, sem maður nokkur sagði við mig í Winnipeg. Hann sagð-
ist ekkert skilja i, hve munurinn á íslenzkum piltum og islenzk-
um stúlkum væri mikill. Islenzku piltarnir væru allir klunn-
ar og durgar að sjá, en íslenzku stúlkurnar væru, nærri allar,
alveg ljómandi fallegar. Ekki gat eg með öllu greitt úr þessu
vandaspursmáli mannsins, en man hins vegar, að mér þótti
heldur betur, að blessaðar íslenzku stúikurnar, með fegurð
þeirra og yndisþokka, væru að gera oss íslendinga ofurlítið
vinsæla.
Eitthvað svipað mun hafa verið rneð vinsældir þeirra
frænda vorra, Norðmanna, Svia og Dana, á fyrstu tíð í þessu
landi. Sagði Dr. Jón sál. Bjarnason, að fyrst þegar hann var
hér vestra, þá hefðu enskumælandi menn i Minnesota og víðar,
kallað þá “gripina með atkvæðin”, eða “atkvæðisbæru gripina”