Sameiningin - 01.07.1922, Síða 23

215
alt æfinlega leikiö í lyndi? Alls eigi. ÞaS hefir oft verið hlut-
fall hinna mestu og heztu manna, aö vera óvinsælir beint fyrir
það, aö vera aS vinna gott og göfugt verk. ísraet möglaði á
móti Móse í eyöimörkinni og kendi honum um þaö, sem aS var,
þó þaS væri þeim sjálfum aS kenna. Elias spámaSur tók á sig
óvinsældir fyrir aS ‘hamra á Baalsdýrkuninni og þaS svo mjög,
aS hann var kallaSur “skaSvaldur fsraels.” Daníel spámaSur
varS óvinsæll og var kastaS í ljónagryfju, fyrir þaS eitt, aS
þjóna hinum lifanda GuSi. Fyrirrennari frelsarans, Jóhannes
skírari, sá er aS dómi Jesú sjálfs var ágætastur allraj þeirra á
jörSu, er einungis menn hafa veriS, varS svo óvinsæll, aS hon-
um var varpaS í fangelsi og loks hálshöggvinn. Sjálfur Drott-
inn vor Jesús Kristur var kallaöur “átvagl og vínsvelgur, vinur
tollheimtumanna og syndara”. Á öSrum staS kölluSu þeir hann
“Samverja, er hefSi illan anda.” Alt þetta þóttu verSug og
viðeigandi skammayrSi, svo mikill “skaSvaldur” fanst sumum
saimtíSarmönnum aS Drottinn sjálfur vera.
Hin eina óvinsæld, sem kirkjufélaginu ber aS óttast, er sú,
ef þaS skyldi missa af velþóknan Drottins. Þrátt fyrir allan
veikleika vorn og vanmátt, hefir þó félagi voru veriS trúaS
fyrir málefni hins krossfesta og upprisna GuSs sonar, meSal
þjóSar vorrar hér vestra. ÞaS hlutverk er svo háleitt og dýr-
mætt, aS engar óvinsældir ættu aS vega neitt á móti þeirri
gleSi, er fylla skyldi hjörtu vor, og því þakklæti, er sálir vorar
séu gagnteknar af, fyrir aS hafa slíkt undursamlegt málefni
meS höndum. Getur því kirkjufélag vort veriS örugt og ró-
legt, þó þaS njóti ekki mikilla vinsælda, ef vér annars reynumst
trúir í því starfi, sem oss hefir veriS trúaS fyrir, því “ef GuS
er meS oss, hver er þá á móti oss ?”
III. Vinsœldir boðskaparins.
Mikiö af óvinsældum þeim, sem kirkjufélagiS hefir orSiS
á sig aS taka, hefir beint stafaS af boSskap þeim, er þaS hefir
haft til meSferSar. Hinn heilnæmi boSskapur kristindómsins
er sumu fólki sí og æ ógeðfeldur. VerSa þá félög og einstak-
lingar, er meS boSskapinn fara, aS taka á sig óvinsæld. Hjá
þessu verSur meS engu móti kömist. Yfir þessu ber í raun og
veru alls ekki aS kvarta. Hitt er miklu sárara og stærra sorg-
arefni, aS svo eSa svo margt fólk, og þaö pft mætir menn og
góSar konur, skuli vera svo andlega afvegaleitt, aS þaS hefir
engar mætur á boSun lifandi kristindóms, né á heilagri ritning.