Sameiningin - 01.07.1922, Qupperneq 28

220
Boöskapur vor er ekki langur né margblrotinn. Kirkju-
faöir vor Lúetr kallaöi Jóh. 3, 16 “litlu biblíuna”, sem sé, að í
því eina versi væri innifaliS alt fagnaSarerindið. Það mun láta
nærri. “Svo elskaöi Guð heiminn, að hann gaf son sinn ein-
getinn, til þess að hver, sem á hann trúir, ekki glatist, heldur
hafi eilíft líf.” Á þessu er boðskapur.vor bygöur. Þessum
boöskap er kirkja vor vígö og helguð. Sulmir kenna i brjósti
um oss fyrir að halda fast við þenna 'boöskap, en snúa oss ekki
að “andagáfum” þeim hinum glæsilegu, er sumir frömuðir þjóð-
ar vorrar hafa lýst með mörgulm fögrum orðum í trúarritum og
bókum undanfarin ár. Á brjóstgæðunum er samt sem áður
engin þörf. Því þegar gleymska og vanhirða hafa fyrir löngu
grafið hinar vinsælu villukenningar nútímans, þá verður rétt
og hreint fagnaðarerindi Drottins sí og æ hin dýra perla, er
aldrei fellur úr gildi. Og ef svo ksdmi fyrir, að einhver gá-
laus, komandi kynslóð, skyldi gelyma ræðu Lincolns við Gettys-
burg, sem er þó næsta ólíklegt, þá kemur hitt þó aldrei fyrir,
að fagnaðarboðskapur Jesú Krists gleymist nokkurn tíma.
Hann verður við lýði meðan heimur stendur. Gildi hans er
ævarandi. Boðskapur sá þarf þess vegna að verða vinsæll hjá
þjóð vorri.
IV. Vinsceldir scifaðarleiðtoga og presta.
Fyrir mörgum árum kom ungur maður í stórborg nokkurri
til manns eins, er lagði fyrir sig að útvega atvinnulausum
mönnum vinnu, og taö hann að útvega sér eitthvað að gera.
“Hvað vilt þú helzt fá að gera?” var hann spurður. Svarið
var þetta: “Eg vil fá eitthvað að gera þar sem vinnan er létt,
en hátt kaup.” Maðurinn varð að biöa nokkuð lengi eftir
viununni, og beið enn, er síðast fréttist. Œtkki dygði vel fyrir
safnaðarleiðtoga vora að setja slíka s'kilmála. Vinnan er oft
erfið og vandasöm og kaup venjulega elcki mjög hátt. í gamla
daga var kaupið mest goldið í vanþakklæti og illu umtali. Sem
betur fer, mun þetta vera að breytast, nema þar sem safnaðar-
starfsemin er á mjög lágu stigi. Almennara mun það vera, að
góður safnaðarstarfsmaður sé fremur virtur fyrir starf sitt, en
að honum sé fundið það til saka. Og hjá enskum almenningi
er sá maður miklu betur virtur, sem tekur þátt í einhverri kristi-
legri safnaðar starfsemi, en hinn, sem heldur sig með öllu burt
frá þeim svæðum. Enda eru langflestir hinir leiðandi og betri
enskumælandi menn hér í Vesturheimi ákveðnir kristnir menn
og starfandi hver og einn í einhverjum kristnum söfnuði.