Sameiningin - 01.10.1908, Síða 29

25.'
valdiS í Rómaborg ekki eftir þeim mönnum, sem seinir '®l
voru á sér með aS leita sér frœSslu um þaS. ÞaS kom til
þeirra. Þegar fjárhirSir var aS fara meS hinar lötrandi
sauSkindr sínar yfir fellin eSa eftir aS hann var kominn
meS þær í varnarvirkin, sem þeim voru höfS til skýlis, kom
þaS ekki ósjaldan fyrir, aS hann hrökk viS af lúSrahljóSi;
og er hann svo gægSist fram, sá hann skor (cohors) róm-
verskra hermanna, stundum heila hersveit (legio), á
göngu; og er hinir glitrandi hjálmskúfar voru horfnir og
tilfinningarnar voru komnar í samt lag eftir þessa óvæntu
aSsókn, beygSi hann sig niSr til þess aS geta sér til um
þaS, hvaS ernirnir og hinar gylltu kúlur herliSs þessa
merkti og töfrabragr lífs þess, er svo gjörsamlega stakk í
stúf viS líf hans.
Engu aS síSr höfSu þó menn þessir, svo ómenntaSir
og einfaldir sem þeir annars voru, til aS bera þekking og
vísdóm, sem var sérstök eign þeirra. Á sabbatsdögum var
þaS vandi þeirra aS hreinsa sig, fara til samkundnanna og
taka sér þar sæti á bekkjunum lengst burt frá örkinni.
Þá er samkunduþjónninn, sem chazzan nefndist, bar lög-
málsörkina — torah — um, þá kysstu engir hana meS meiri
nautnartilfinning en þeir. Þá er samkundustjórinn —
sheliach — las lexíuna úr guSs orSi, hlýddu engir á útskýr-
inguna meS hiklausari trú; og engir höfSu á burt meS sér
meira af rœSu prédikarans né íhuguSu þaS betr eftir á.
í þeim ritningarkafla, er shema nefnist, fundu þeir allan
lærdóm og allt lögmál hins einfalda lífs þeirra — þaS aS
drottinn væri sá einasti guS og aS þeir yrSi aS elska hann
af öllu hjarta. Og þeir elskuSu hann; í því var fólginn
vísdómr þeirra, sem meiri var en nokkurra konunga.
MeSan þeir voru aS tala og áSr en fyrsta eykt nætr
var liSin. lögSu fjárhirSarnir sig út af einn og einn til
svefns, hver um sig þar sem hann hafSi setiS.
Eins og flestar nætr aS vetrarlagi þar i fjall-lendinu var
þessi nótt heiSskír og svöl og himininn tindrandi af
stjörnum. ÞaS var logn. LoftiS var meS allra tærasta
móti. og kyrrSin var m.eiri en þögn. ÞaS var eins og allt
væri þaggaS niSr í heilaga ró — svo sem bending þess, aS
himininn sjálfr væri aS lúta niSr til þess aS hvísla ein-
hverju góSu aS jörSinni hlustandi.
VarSmaSrinn gekk um viS hliSiS og dró kufl sinn fast-
ar aS sér; annaS veifiS stóS hann kyrr, því einhver ókyrrS
meSal sauSfjárins, sem svaf, vakti eftirtekt hans, eSa þaS
var ef til vill sjakall útí fjallshlíSinni, sem lét til sín
heyra. Honum fannst miSnættiS vera seint ,aS koma, en
loksins kom þaS þó. Hlutverki hans var lokiS ; nú var fvrir