Íslendingur - 26.03.1947, Blaðsíða 7

Miövikudaginn 26. marz 1947
ÍSLENDINGUR
7
ríkisstjórnirnar byggja. vonir sínar um
sæntilega afkomu ríkisins á því, aS borg-
ararnir verði nógu ötulir við drykkjuskap
og reykingar. Hvílíkt ástand hjá menn-
ingarþjóð!

NÝKOMIÐ:
Sveskjur
ötan úr tieimi
Lc
Pankahrot
namhald af 4. síðu.
herrann, ef illa færi. Það er svo aftur á
valdi þingsins að láta fjármálaráðherrann
fara, ef það er óánægt með fjármálastefnu
hans.
AÐALVOPN
STJÓRNARAND-
STÆÐINGA
ÞAÐ ER gott dæmi um hið alvarlega
ástand í áfengismálunura, að líf hverrar
ríkisstjórnar er svo háð sölu áfengis og
tóbaks, að stjórnarandsteeðingar telja það
vænlegustu leiðina til þess aðjsteypa ríkis-
stjórninni að prédika gegn nautn þessara
eiturlyfja, Auðvitað væri ekkcrt nema gott
um þenna bindindisáhuga að segja, ef ein-
lægni lægi að baki, en reyndin hefir því
miður orðið sú, að hinir áhugasömu hind-
indispostular liafa sofnað, þegar þeir hafa
sjálfir verið komnir í ríkisstjórn og þurft
að koma sem mestu áfengi ofan í lands-
lýðinn til þess að hafa fé í ríkissjóðinn.
Fyrir kosningar í fyrravor báru Fram-
sóknannenn og blöð þeirra þáverandi rík-
isstjórn þungum sökum fyrir áfengissölu
hennar. Nú eru þeir komnir í ttjórn og
virðast innilega sammála hinum stjórnar-
fíokkiinum um nauðsyn þess að fá sem
mestan áfengisgróða í ríkissjóðinn. En þé
taka kotnmúnistar við og ráðast hat-
rammlega á núverandi ríkisstjórn fyrir á-
fengis- og tóbakssölu hennar.
Bindindisáhugi, sem einungis er póli-
tísks eðlis, er engan vegihn líklegur til
þess að leysa öngþveitið í áfengismálun-
rim. Hins vegar virðist full ástæða vera til
þess að skipa hagfræðinganefnd til þess
að gera tillögur um það, hvernig reka
megi þjóðarbúskapinn, án tekna af eitur-
lyfjaaölu lil landsmanna. Hlýtur hverjum
heilvita manni að vera ljóst, hversu óheilla-
vænlegt það er, þegar þriðjungur tekna
ríkissjóðs er orðinn af sölu eiturlyfja, og
GAMAN ER AÐ ÞEIM
KOMMÚNISTAR eru alltaf jafn frum-
legir, enda ekki sérlega viðkvæmir fyrir
því, þótt þeir séu ekki sjálfum sér sam-
kvæmir í málflutningi. Nú hafa þeir snú-
izt með oddi og egg gegn frumvarpi ríkis-
stjórnarinnar um fjárhagsráð og finna því
það helzt til foráttu, að það feli í sér
allt of miktt afskipti ríkisvaldsins! Ja,
margt gerist nú kyndugt á landi voru,' ef
kommúnistar eru að verða helztu máls-
varar athafnafrelsis eínstaKÍinganna. Hætt
er þó við að húsbændurnir í Rússia fari
að kippa óþyrmilega í „línuna", ef þelr
ætla að snúast þannig öndvfcrðir gegn
austræna „lýðræðinu“.
Frá liðnum dögum
Frarnh. af 4. síðu.
ur ekki verið saminn fyrr en nokkru
eftir 1720, þegar síra Einar tekur
við prestsþjónustu á Kirkjubæjar-
klaustri, því að leikurinn á í aðra
röndina að sýna -,orð- og talshætti
eystra og syðra“ eins og Sighvatur
Borgfirðingur segir í Prestaævum.
Við lauslega yfirsýn virðist mér það
vel geta átt við þetta leikrit eins og
hið næsta í röðinni, að það sé að
nökkru leyti samið upp úr einhverri
leikskemmtun, sem skólapiltar hafa
haft í sínum hópi. Síra Einar Hálf-
dánarson var brautskráður úr Hóla-
skóla 1715, en næsti leikritahöfund-
ur, síra Snorri Björnsson, úr Skál-
iioltsskólal733, og verður leikrit
hans, „Sperðill“, tímasett með nokk-
urri vissu nálægt 1760 . .. . “
Ferskjnr
Apricots
Rúsínur
Jarðaberjasulta
Hindberjasulta
Sveskjusulta
Blönduð sulta
Eplasulta
Hrísgrjón
Bl. Grænmeti
Blautasápa
Handsápa
Lye sódi
Verzl.
Jó ns Egils
Sími 475. — Túngötu 1.
Rússiand:
Rússneski f j ármálaráðherrann
Zverev, tilkynnti fyrir nokkru, að
hernaðarútgjöld Rússa árið 1947,
myndu verða 52% af þeirri upphæð,
sem veitt var til herbúnaðar árið
1945. Hins vegar gerði Zverev eng-
an samanburð, en miðað við árið
1945 eru hernaðarútgjöld Breta fyr-
ir árið 1947 áætluð 25% og hernað-
arútgjöld Bandaríkjanna 16%.
Austur-Evrópa:
Yms viðskiptaákvæði, sem sett
voru í friðarsamningana við fyrr-
verandi bandamenn Þjóðverja,
kunna brátt að neyða Rússa til þess
að losa hin viðskiptalegu tök sín á
þessum þjóðum. Ákvæði þessi hafa
beinlínis verið sett í friðarsamning-
ana til þess að opna löndin bak við
járntjaldið fyrir viðskiptum Breta,
Bandaríkjamanna og annarra verzl-
unarþjóða. Rússar eiga því úr vöndu
að ráða á næstu mánuðum. Þeir
verða að velja á milli þess að synja
Sameinuðu þjóðunum um samvinnu
sína til þess að knýja fram fullnæg-
ingu þessara samningsákvæða eða
þá að gera ráðstafanir, sem beinlínis
munu veikja áhrif þeirra í Trieste.
Balkanlöndum og Finnlandi.
Alþjóðabankinn:
Komið er í Ijós, að alþjóðabank-
inn getur engan veginn veitt á þessu
ári öll þan ián, sem beðið hefir verið
um. Allir lánbeiðendur vilja fá dóll-
aralán, en aðeins Bandaríkin 05
Kanada hafa greitt framlög sín í
dollurum. hrakkland, Danmörk,
Holland, Chile, Pólland, Iran og
Tékkóslóvakía hafa öll sótt um lán,
samtals að upphæH rúmar 15 mil-
jarðir króna. Áætlah er, að í árslok
1947 muni bankinn hafa til umráða
9,75 miljarðir króna, «n af þeirri
upphæð er gert ráð fyrw, að bank-
inn þurfi að fá að láni hjá almenn-
ingi í Bandaríkjunum um 4,f5 mil-
jarða kr.
Mexico:
Gin- og klaufnaveiki herjar nú
mjög heiftarlega á búfénað í Msxico.
Er óttast að þetta muni hafa í för
með sér stórkostlegt fjármálaöng-
þveiti í landinu, því að búfj árræktin
er einn helzti atvinnuvegur þjóðar-
innar. Veikin er orðin svo útbreidd,
að hun nær yfir svæði, þar sam
fjórði hluti alls búpenings Mixico
er. Verði ekki gerðar róttækar ráð-
stafanir, óttast menn, að veikin
muni breiðast um allt landið og jafn-
vel til Bandaríkjanna, Hefir ríkis-
stjórn Bandaríkjanna í bili stöðvað
allan flutning búfjór og búfjárafurða
frá Mexico til Bandaríkjanna.
BILLIARD
til sölu. — StærS
2,90 x 160 cm.
Upplýsingar hjá
Indriða Hðlgasyni
ATVINNA
Ein eða tvær stúlkur geta
fengið létta atvinnu í
SKÓVERKSM. J. S. KVARAN.
HRINGUR DROTTNINGARINNAR AF SABA
að gefa sér tíma til þess að hlaða aftur byssuna, og við
Orme fylgdum á eftir eins og kraftar leyfðu eftir undr-
unina,
Við hlupum með fram lægðinni, en þegar Higgs
hafði hlaupið um 100 metra kom annað ljón í ljós í
sefinu, sem stefndi að Higgs. Higgs sneri sér eldfljótt
við og hleypti af seinustu kúlunni, sem hann átti eftir
í byssunni, en án þess að hitta villidýrið, sem stefndi
að honum. Á næsta augnabliki sáum við okkur til inestu
skelfingar, hvar Higgs lá á bakinu og ljónið yfir hon-
um. Það lamdi jörðina með skottinu og öskraði.
Við hlupum af stað og öskruðum eins hátt og við
gátum. Hið sama gerðu hinir innfæddu, en hreyfðu þó
hvorki legg né lið til hjálpar. En öskur okkar báru
þann árangur, að ljónynjan snéri ringluð höfðinu sitt
á hvað, í stað þess að rífa Higgs í tætlur. Eg var nú
kominn allmiklu nær henni en Orme, eða í um það bil
30 metra fjarlægð, og hefði því getað skotið, en þorði
það ekki vegna þeirrar hættu, að skotið gæti eins hitt
vin minn. En ljónynjan hafði nú alveg náð sér eftir
hina óvæntu truflun og steypti sér yfir Higgs. Og enda
þótt hann léti hnefahöggin dynja á henni, beygði hún
sig niður að honum, sýnilega í þeim tilgangi að mylja
höfuð hans á milli tannanna.
Eg sá nú, að ef ég hikaði eitt andartak, væri Higgs
búinn að vera. Ljónynjan var miklu lengri en Higgs,
sem var fremur stuttur og þrekinn, svo að afturendi
hennar náði lengra aftur en fætur Higgs. Eg miðaði
því í skyndi á hana, og um leið og ég hafði stutt á gikk-
inn, heyrði ég kúluna lenda á húð þessa stórvaxna dýrs.
Ljónynjan stökk upp öskrandi, og annar afturfóturinn
47
hékk máttlaus niður. Eftir andartaks hik, flýði hún í
áttina til sandhólanna.
Orme, sem stóð fyrir aftan mig, skaut nú einnig,
og þyrlaðist upp rykmökkur í kringum ljónynjuna.
En hún hvarf á bak við sandhól, áður en við gætum
sent henni aðra kveðju. Við létum hana því eiga sig,
en hlupum til Higgs, sem við bjuggumst við að finna
annaðhvort dauðan eða þá hryllilega limlestan. En
okkur til mikillar undrunar stökk prófessorinn óskadd-
aður á fætur. Meira að segja voru bláu gleraugun hans
á sínum stað, svo að hann byrjaði samstundis að hlaða
byssu sína aftur og þaut af stað á eftir særðu ljónynj-
unni. .
„Komdu!“ hrópaði höfuðsmaðurinn, og hljóp á eft-
ir honum.
„Ekki hvað sem það kostar!“ skrækti Higgs í þeirri
hæstu tóntegund, sem hann átti til. „Ef þið haldið, að
ég láti slíka skepnu sitja ofan á maganum á mér fyrir
ekki neitt, þá skjátlast ykkur hrapalega, piltar mínir!“
Orme náði í hann uppi á fyrsta sandhóinum, en það
varð okkur algerlega um megn að fá hann til að snúa
við. Hann var líka alveg óskaddaður, að undantekinni
smárispu á nefinu.En honum fannst virðingu sinni hafa
verið misboðið, svo að það reyndist alveg tilgangslaust
að fá hann til að sætta sig við það lárviðarblað, sem
hann hafði unnið sem veiðimaður.
„Hví þá það?“ spurði hann. „Adams særði dýrið
fyrst. Auk þess langar mig til að skjóta fremur tvö
ljón en eitt, einkum þar sem ég þarf að jafna sakir
við minnsta kosti tíu af þeim. En ef þið eruð smeykir,
piltar mínir, þá blessaðir snúið þið bara við,“
48 -i
Eg verð að viðurkenna fyrir mitt leyti, að ég hafði
mesta löngun til að verða við þessari áskorun. En
Orme, sem var orðinn dálítið gramur, svaraði:
„Jæja, komdu þá. Við getum.ekki hangið yfir þessu.
Eg er reyndar hræddur um, að þu hafir fengið snert
af heilahristingi, Higgs, ella myndír þú ekki tala svona.
Sjáðu, hérna efu sporin.'Þú getur séð blóðdropana.
Gott, við skulum þá halda í vindáttina. Við hljótum
þá að rekast á skepnuna. En reyridu ekki aftur að
skjóta á jafn löngu færi. Þú skýtur ekki ljón í 250
metra fjarlægð.“
„Ágætt“, sagði Higgs. „En þið megið ekki móðgast.
Ætlun mín er sú ein að koma þessu kvikindi í skilning
um það, að það er munur á hvítum manni og Zeu-
manni.“
Og svo hófst gangan. Upp og niður bratta sandhól-
ana röktum við blóðferilinn. Við liöfðum haldið þannig
áfram í um það bil hálfa klukkustund, er allt í einu
lifnaði yfir okkur við að koma auga á ljónið uppi í
fjallshlíð í um það bil 500 metra fjarlægð. Rétt í
þessu náðu einnig nokkrir Zeu-mannanna okkur, en
þeir höfðu haldið á eftir okkur, án þess að hafa eigin-
lega nokkurn tilgang með því.
En nú var komið svo langt fram á daginn, að hitinn
var að verða geigvænlegur. Sjóðandi heitt loftið dans-
aði yfir sandhólunum eins og miljónir örsmárra mý-
flugna. En þó var sólin hulin bak við einskonar þoku.
Einkennileg kyrrð, sem var jafnvel óeðlileg í eyði-
mörk, hvíldi yfir himni og jörð. Við gátum heyrt
skrjáfið í sandkornunum, er þau ultu niður hólana.
Hinum innfæddu virtist líða illa, og þeir bentu með