Íslendingur - 07.08.1947, Blaðsíða 7

Fimmtudagur 7. ágúst 1947
ÍSLENDINGUR
7
Frá liðnuin dðgam.
Framh. af 4. síðu.
undan þessu mikla mannfalli á fyrir-
farandi árum: hungur og hallæri
vegna fiskleysis af sjónum, svo fá-
tækt fólk af vesöld dó, rán og þjófn-
aður, blóðskammir, sundurþykkja,
tvídrægni og margt annað fáheyrt,
sem og sá ógnarlegi jarðskjólfti. Sú
fregn hefir borizt, að á Kirkjuhæjar-
klaustri á yfirfarandi vetri hefði
klausturhaldaranum með öðrum
manni heyrzt, hver um vökutíma
með honum út í kirkju gekk, að
emjað væri undir þeirra fótum í
kirkjugarðinum, hvar sem um hann
gengu, og líka í kringum þá.
1708:
Velur snjóalítill, en frostharður.
Hart vgr með frostum og grasleysi.
Hraktist víða fé fyrir austan. Urðu
úti tveir menn.
Eftir trúverðugum mönnum hefir
það talað verið, að á Stafafelli í
Lóni hafi um kvöldið læst verið
kirkjunni eftir vana, en að morgni,
þá henni var aftur upp lokið, hafi
komin verið á kirkjugólfið, hvert af
fjölum var, moldarhrúga ólíka mikil
og upp úr harnsgröf.
Sást fyrir austan óvenjuleg kind
eða sjóskrímsl með fuglsvængjum
upp úr sjónum á land koma og það
oftar en eitt sinn. Hér að auki á loft-
inu eldingar og önnur teikn.
A þessum vetri og sumri sást ekki
um-farandi fólk fátækt. Það, sem af
því lifði, þó gamalt, vanfært og veikt
væri, var lialdið vegna fólkseklu, og
fengu margir af því færra en vildu.
Þá erfði margur mikið góz, bæði í
föstu og l'ausu, svo að kvikfénaður
varð hjá allmörgum ánægjanlegur.
Þá var grasleysi mikið, en fyrir-
vinna lítil.
Þá var liafís við land langt fram á
sumar, svo að ekki varð fyrir norð-
an á sjó róið til fiski, en vertíðar-
og vorhlulir í meðallagi fyrir sunn-
an allvíða, þótt fált fólk reri vegna
mannfallsins.
Var á alþingi drekkt konu úr
Múlasýslu fyrir þrjú hórdómsbrot.
Lögmaðurinn, herra Oddur Sigurðs-
son, hafði þá mest ráð hér ó landi.
Þá var fámennt alþing, en 4 lögmenn
á þinginu, hvert að yfir stóð hálfan
mánuð.
Þá voru á þessu ári miklar gifting-
ar eftir bóluna um landið. Einnig
urðu þá margir búandi bændur, sem
áður voru fátækir.
Stefna Framsóknar-
flokksins og Alþýðu-
flokksins að líkjast
stefnu kommúnista!
Bragi Sigurjónsson, ritstjóri „Stíg-
anda“ skrifar á „Innlendum vett-
vangi“:
„íslendingar virðast allfastir í
flokkum, en þó verður þess talsvert
vart í seinni tíð, að almenningur
spyrji: Hví geta Alþýðuflokksmenn
og Sosialistar ekki gengið saman í
einn flokk og jafnvel Framsóknar-
menn líka? Menn hafa að vonurn
veitt því athygli, að slefnuskrár þess-
ara flokka hafa líkzt meir og meir í
seinni tíð.“
Bragi er ritstjóri Alþýðumannsins
og því sennilega allframarlega í Al-
þýðuflokknum hér á Akureyri. Það
mætti ætla, að hann hafi einmitt þar
„orðið var við það í seinni tíð“ að
flokksmenn hans vildu sameinast
kommúnistum og þá gefa Framsókn-
armönnum kost á því að vera með.
Akureyrarkirkja
fær altarisgjðf.
Við guðsþjónustu í Akureyrar-
kirkju sl. sunnudag var vígður nýr
altarisdúkur, gefinn af hjónunum
Svanfríði og Sigurði Austmar, og í
tilefni þessa mælti séra Pétur á þessa
leið:
„I vikunni sem leið kom til mín
kona og tjáði mér, að hún og maður
hennar hefðu gjöf að færa Akureyr-
arkirkju. — Þessi gjöf er altarisdúk-
ur, sem þér sjáið á altarinu í dag, í
fyrsta skipti. 1 dag- erum við þess
vegna að vígja þessa fögru gjöf. Gef-
endurnir eru úr þessurn söfnuði,
hjónin frú Svanfríður og Sigurður
Austmar, og gefa þau dúkinn til
minningar um dóttur sína Maríu,
sem dó 6. júní 1927.
Eg vil fyrir liönd safnaðarins
þakka þessum hjónum hjartanlega
fyrir þessa fögru gjöf. Þau hafa sýnt
það með gjöf þessari að kirkjan er
þeim heilagur-staður, sem þau vilja
mikið fyrir gera. Þau hafa fetað í
fótspor þeirra, sem á undanförnum
árum hafa hlúð að kirkjunni með
gjöfum, ei gefnar voru í fórnfúsum
bænaranda. Kirkjan þarf mikið á
slíku fólki að halda. Hér er margt ó-
gert bæði után og innan, sem gera
þarf til þess að kirkjan okkar megi
hljóta þá skreytingu, sem hún á skil-
ið. Hingað koma ekki einungis íbúar
þrssa bæjar, heldur öll þjóðin smátt
cg smótt á komandi árum og öldum.
I að á að vera takmark okkar, að
hver sá, sem hingað kemur finni
helgi þessa staðar, og fari héðan út
glaðari og hamingjusamari en hann
kom. Og því lakmarki eigum við m.
unni, skreyta hana og fegra á hvern
þann hótt, sem við kunnum. Þau
Svanfríður og Sigurður Austmar
hafa nú sýnt vilja sinn í fögru verki.
Fyrir það vil ég þakka þeim inni-
lega í nafni alls safnaðarins. Megi
Guð blessa þau, og helga minningu
dóttur þeirra. Þess biðjum vér öll í
Jesú nafni.“
Agnes Sigurðss.
Framh. af 5. síðu.
setzt að hljóðfærinu, gleymist það
allt. Þá er ekki tími til þess að hugsa
um sjálfan sig.
— Ilvað um framtíðaráætlanir-
þínar?
— Þegar ég kem aftur heim írá
ísíandi hefi ég í hyggju að reyna að
íerðast hér um og halda hljómleika.
Ánnars er. allt óráðið um það ennþá.
Oskirnar þrjár.
— Meðan Agnes brá sér frá and-
artak sagði móðir hennar við mig:
Þegar Agnes var lítil telpa, þótti
mér hún nokkuð slórhuga. Það var
þrennt, sem hún kvaðst ætla að gera,
þegar hún væri orðin stór: verða
píanóleikari, fara til Nevv York og
fara til íslands.
Braut þeirra, er helga fögrum list-
um líf sitt, hefir lönguin verið þyrn-
um stráð og aðeins á færi þeirra,
sem snjallastir eru að klífa þar tind-
inn. Svo virðist sem Agnes Sigurðs-
son sé með festu og einbeittni að ná
því takmarki, sem hún setti sér í
æsku.
íslendingar hljóta að bjóða liana
velkonma heim — sem góðan lista-
mann og góðan íslending.
Rúsínur
Kúrennur
GrúfíScjur.
NÝI SÖLUTURNINN
Úbleyjað Iéreft
einbreitt og tvíbreitt.
Verzl. BALDURSHAGI hf.
Sírni 234.
Veiðibann
Öll veiði í Norðurá í Skaga-
firði fyrir afréftarlandi Akra-
hrepps, er bönnuð án leyfis að-
ila.
Sigfús Sigurðsson.
Gísli Vilhjálmsson.
UPPKVEIKJA
Hefilspænir og kurl
fyrirliggj andi á verkstæði mínu
við Hólabraut.
G. Tómosson.
KVENSOKKAR:
Silki kr. 5.30, 9.85, 10.35, 31.45
Bóniull og ísgarn kr. 5.90
Bómull kr. 4.35, 4.95.
a. að ná með því að hlúa að kirkj-
Margrét Indriðadóttir.
HRINGUR DROTTNINGARINNAR AF SABA
104
105
. Að lokunt ýttu þeir, sem aftar stóðu, hinum fremstu
áfram, og allur hinn æðisgengni og ringlaði hópur
geistist nú yfir torgið með þá hugsun eina í huga að
tortíma þessum þremur hvítu mönnum, sem höfðu
þessi nýju og skelfilegu vopn. Eg hefi aldrei séð antíað
eins.
„Hættið að skjóta og gerið eins og ég hefi sagt,“
sagði Orme.
Þaðan sem við stóðum, gátum við séð gegnum
KVelfinguna og inn á svæðið fyrir aftan. Þar var nú
um að litast eins og á sunnudagssamkomu í Hyde Park
(skemmtigarður í London), þvf,að þar moraði allt af
mönnum, og fremstu raðirnar voru komnar frarn fyrir
altarislagaða pallinn mitt á torginu.
„Hvers vegna hleypir hann ekki svolitlum gusti á
mývarginn,“ muldraði Kvik. „0, ég veit, hve lúmskur
hann er. Sjáðu! Og hann benli á Orme, sem hafði
skriðið á bak við þá hurðina í hliðinu, sem var lokuð,
og starði með athygli fyrir brúnina á henni, en hélt á
kveikjunni í hendinni. „Hann vill fá þá nær til þess að
fá betri veiði. IIo—“
Eg heyrði ekki meira af því, sem Kvik sagði, því að
skyndilega fannst mér koma jarðskjálfti, og allur him-
ininn leiftraði af stórkostlegum eldbjarmá. Eg sá
nokkurn hluta af múrveggnum umhverfis torgið klofna
í sundur og þeitast upp í loftið. Eg sá hina látúnsbúnu
hurð úr hliðinu koma í áttina til okkar og mannveru á
undan henni.
Meðan við nærri ósjálfrátt höfðum reynt að róa
úlfaldana, sem voru ringlaðir af þrýstingnum, kom
mannvera þessi, sem við höfðum séð þeitast með hurð-
inni, skjögrandi í áttina til.okkar. Og í gegnum rykið
og reykinn sáum við, að þetta var Orme. Hann var
svartur í framan, næstum engin fatatætla eftir á lík-
ama hans og blóðið streymdi úr sári á höfðinu niður
eftir brúnu hárinu. En í hægri hendi liélt hann enn á
litla rafmagnsgeyminum, og þá sá ég, að allir limir
hans voru heilir.
„Mjög vel heppnuð sprenging,“ sagði hann með all-
hásri röddu. „Sprengjur Búanna jafnast ekki á við
þetta nýja efni. Við skulum bara reyna að koma okkur
burtu, áður en óvinirnir átta sig aftur eftir spreng-
inguna.“ Og um leið stökk hann á bak úlfalda sínum.
Eftir örskamma stund riðum við á harðastökki í
áttina til hvíta klettsins, en aumkunarverð kvein heyrð-
ust frá bænum á bak við okkur.
Nokkra hríð héldum við áfram óhindraðir, en gát-
um ekki farið mjög hratt vegna Orme. Er við vorum
komnir næstum hálfa leið að hvíta klettinum, leit ég
við og sá elta okkur um hundrað manna riddaraflokk,
sem ég gerði ráð fyrii, að hefði komið út urn annað
borgarhlið.
„Sláðu í úlfaldann,“ hrópaði ég til Kvik, „annars
ná þeir okkur.“
Hann gerði það, og við héldum nú áfram eins hratt
og úlfaldarnir komust, en samt nálguðust riddararnir
stöðugt. Nú hélt ég sannarlega, að öll von væri úti,
einkum er ég kom aiiga á annan riddaraflokk, er kom
nú í ljós við bvíta klettinn.
„Nú getum við víst alveg eins gefizt upp,“ hrópaði
ég-
„Eg hugsa það, já,“ svaraði Kvik, „en þetta virð-
ast þó reyndar vera annars konar menn.“
Eg atbugaði þá vandlega og sá, að hann bafði á
réttu að standa. Þeir gáíu alls ekki verið Fungar, því
að þeir báru Abati-fánann í fararbroddi. Mér gal ekki
skjátlast, því að ég bafði skoðað hann gerla, er ég var
gestur þeirra. Það var einkennilegur þríhyrningur,
grænn flötur, þakinn gylltum hebreskum bókstöfum,
sem umluktu mynd af Salomon á gylltu hásæti. Þar
að auki reið fínleg stúlka, alveg hvítklædd, næst á
eftir fánanum, umkringd af lífverði. Það var „afkom-
andi konunganna“ sjálf.
Eftir tvær mínútur mættum við þeim. Eg stöðvaði
úlfalda minn, og er. ég leit við, sá ég riddaraflokk
Funganna liörfa til baka. Þeir höfðu sýnilega enga
lyst á nýrri orustu við ofurefli liðs, eftir allar þær
skelfingar, sem yfir þá höfðu dunið fyrr um daginn.
Hvítklædda stúlkan kom ríðandi til okkar.
„Eg heilsa þér, vinur minn,“ sagði hún og þekkti
mig þarna strax aftur. „Hver er svo foringi hér?“
Eg'benti a Orme, sem leit skelfilega út og hallaðist
út á aðra hliðina á úlfaldanum með hálflokuð augu.
„Göfugi herra,“ sagði hún um leið og hún heilsaði
hoinim. „Ef þú gelur, þá skýrðu mér frá, livað komið
hefir fyrir. Eg er Maqueda, kölluð „afkomandi kon-
unga.“ Horfðu á einkennið, sem ég ber á höfði mínu,
og'þá muntu sjá, að ég segi satt.“ Hún varpaði blæj-
unni aftur á bak og sýndi gullkórónuna, tákn tignar
sinnar.
Framh.