Íslendingur - 15.10.1947, Blaðsíða 5

Miðvikudaginn 15. október 1947
ÍSLENDINGUR
Ur dagbók jamboree-fara
reyrar-skátar á friðar-jamboree
dagar. er við höfðunr átt í Frakk-
landi senn á enda. heldur sökum
þess, að athöfnin sjálf. þegar liinu
mikla móti var slitið hreyf okkur alla.
því að svo hálíðleg og táknræn var
hún fyrir það bræðraþel, sem ríkir
meðal allra skáta hvar sem er á jörð-
sitja með stráhattana sína umhverf-
is eldinn og hræra í pottunum. Þetta
eru litlir náungar, gulir á hörund og
skáeygðir. I miðjum tjaldbúðurium
er kofi úr bambus og með stráþaki.
Það skilst mér að sé bústaður farar-
stjórans. Inni í kofanum er stórt
borð, stólar og rúm úr bambus
með flugnaneti yfir. Allt er þarna
mjög vistlegt og þrifalegt. I næstu
tjaldbúðum, sem ég heimsæki, búa
Indverjar. Þeir eru ákaflega hör-
, undsdökkir, og bera vefjarhölt í stað
skátahatts. Sum tjöld þeirra eru á
flekurn, sem fléttaðir cru saman og
bundnir á milli trjáa, eina eða tvær
mannhæðir fyrir ofan jörð. En þótt
margt sé hér skrítið og skemmtilegt
að sjá hef ég hraðan á, og heimsæki
nú Nýsjálendinga. Þeir eru um 600
að tölu. Nokkrir þeirra eru við að
bún sig undir dans, sem þeir eiga að
sýna á aðal varðeldasvæðinu þá um
kvöldið. Þeir mála sig alla um andlit
og skrokk og klæðast smápilsum,
en annars eru þeir naktir Er þeir
hefja dansinn hefir hver þeirra tvö
prik, er þeir slá saman á vissum
augnablikum í þessum villimanna-
dansi sínum.
En nú er „leyfið“ senn á enda og
ég hraða mér heim og nota þá tæki-
færið til að athuga gervifjallið Mont
Blanc, sem frönsku skátarnir hafa
komið fyrir í einunr tjaldbúðum
sínum. Þólt það sé ekki í fullri stærð
eru þar menn að klifra og lil að sjá
er fjallið alleðlilegt. En flakki mínu
er svo ekki lokið með þessu þennan
dag. Eftir hádegi förum við í knatt-
spyrnu með Luxenborgarinönnum
og um kvöldið á ég ásamt einum fé-
laga mínum að fara í tedrykkju íil
skozkra skáta. Þrátt fyrir stríðni og
glósur landa okkar um það, að Skot-
arnir tímdu ekki að gefa okkur neitt
alminnilegt að borða, erum við hin-
ir kátustu þegar við höldum til tjalda
þeirra um kvöldið. Er við komum á
áfangaslaðiim voru þar fyrir margra
þjóða skátar auk þeirra skozku og
tóku þeir okkur allir eins og göml-
um kunningjum, meðal annara var
þar skáti frá Noregi, sem vilanlega
var „frændi“ okkar og aldavinur
þegar í stað. Er við höfðum verið
spurðir spjörunum úr um hið ótrú-
legasta í sambandi við land og þjóð,
var öllum skipað á tvöfalda röð, en
fremst í röðinni stóð skozkur skáta-
foringi með sekkjapípu. Biðum við
þannig augnablik, en þá kom mat-
sveinn með heljarstóra sleif í ann-
arri hendi og tertu mikla á hinni.
Gekk hann fram fyrir röðina og sló
takl með sleifinni en foringinn hóf
óskaplegan pípublástur. Gekk svo
hersingin hring í tjaldbúðunum og
staðnæindist að lokum við stóla, sem
stóðu undir sólskýli á fögrum stað.
Síðasta grein
Þar fengum við okkur sæti og var
okkur svo færður maturinn, sem var
kjötkássa og kartöflur. Er maturinn
var á borð borinn var sungin borð-
bæn, en síðan tekið til snæðings.
Þegar allir höfðu tekið ríflega til sín
af kássunni var teið borið fram og
með því feiknin öll af kexi, og gáturn
við félagar þá ekki annað en brosað
í laumi, þegar við bárum allar þess-
ar kræsingar saman við spádóma
félaga okkar um nízku Skotanna.
Þegar þessi veizla var á enda sett-
umst við allir umbverfis varðeldinn
og hófst nú hin fjölbreyltasta skemmt
un. Komu Skotarnir þar fram með
leikþætti, einsöngva og tvísöngva
með gítarundirleik en ýmsir gest-
anna, l. d. Svisslendingar og Ame-
rikumenn komu einnig með skemmti-
atriði auk þess venjulega skátasöngs,
sem allir tóku þátt í. Þannig leið
kvöldið við glaum og gleði og þegar
við loksins héldum heim fylgdu tveir
Skotar okkur á leið og gáfu okkur
minjagripi að skilnaði. Ja, það væri
dásamlegt að lifa hér á jörðinni, ef
allt pilsklætt fólk væri eins nærgætið
og skemmtilegt eins og pilsklæddu
Skolarnir voru þetta kvöld. Þannig
leið þessi dagpartur á jamboree, og
ef hver einstaklingur segði frá ævin-
týruin sínum alla dagana, yrði sú
frásögn efni í heila bók. í „tjald-
búðaflakki“ kynnlist maður nýju og
nýju dag eftir dag og það sama er
að segja um heimboðin. Einn dag-
inn er knattspyrnukappleikur milli
okkar og Frakka, sem lýkur með
sigri íslands, og á eftir bjóða
Frakkarnir 15 Islendingum niður í
þorpið Moisson. Stundum er farið í
bað niður við Signu, gönguferðir íil
þorpa upp með ánni eða í „cirkus“
einbvers staðar í tjaldborginni. Einn
daginn kepjia tveir skátaflokkar frá
okkur í eins konar hindranahlaupi,
er fram fer í „Alsír“. Það er hlaupið
gegnum skóginn, skriðið undir
hindranir og íarið á köðlum yfir
ímyndaðar ár. Við eigum flokk
númer 2 og 5 í keppninni og þykj-
umst góðir, þegar þess er gætt, að
á saina tíma er glímuflokkur okkar
að sýna einhvers staðar út í tjald-
borginni, og þar eru nátlúrlega sum-
ir af okkar sprækustu strákum. Einn
daginn heimsækja okkur 10 skátar
frá hvoru hinna Norðurlandanna og
úr því verður reglulega norrænt
kvöld við varðeldinn. Hér höfum
við verið viðstaddir guðsþjónustur
margra ólíkra þjóða og trúarbragða-
flokka, svo sem Múhameðstrúar-
manna, Gyðinga og Kaþólskra. —
Kvikmyndirnar okkar frá Íslandi
hafa verið sýndar í samkomutjald-
inu í Alsírbúðum og glímumennirn-
ir okkar hafa sýnl á sjálfu aðalvarð-
endasvæðinu. Ilér höfum við stikað
um i litklæðum eins og fornaldar
' kappar, umsetnir af kvikmyndatöku-
mönnum og alls konar myndasmið-
um. Já — hér hefir sannarlega ver-
ið mikið um að vera, en kóróna
hvers dags er þó varðeldurinn.
Auk þeirra varðelda, sem hver
þjóð bélt heima hjá sér, fóru fram
almennir varðeldar í öllum tjald-
búðahverfum og þar að auki al-
þjóðlegir varðeldar á Clair Bois. sem
var aðalvarðeldasvæði mótsins, og
voru þar stundum saman komnar
margar þúsundir manna. Eins og
áður er sagt, fóru varðeldar okkar
íslendinganna venjulega fram í fah
legu rjóðri úl í skóginum á bak við
tjaldbúðasvæðið, og voru þeir oft-
ast með svipuðu sniði og heima. Við
æfðum þar m. a. smáleiki og söng,
er við komuin síðan fram með á
stærri varðeldunum. Það sem vakti
mesta alhygli af varðeldaatriðum
okkar, var glíman og þjóðlögin, sem
voru sungin með röddum, og af
mörgum talinn bezti söngur, er heyrð
ist á mótinu. Voru þetla mjög vin-
sæl skemmtiatriði hvar sem þau
komu fram, enda vel undirbúin og
sérkennileg. Þjóðdansar voru áber-
andi skemmtiatriði hjá mörgum
þjóðum og oft dansaðir með hljóð-
færaundirleik og í þjóðbúningum.
Við sýndum þjóðdansa við Alsír-
varðeldinn og’ voru þá allir klæddir
fornmannabúningum. Yfirleitt var
varðeldurinn i Alsír ineð töluvert
austurlenzkum blæ. Baksviðið stór
bogagluggi, söngvarnir austurlenzk-
ir, og efni leikjanna úr Þúsund og
einni nólt og fleiri slíkum ævintýr-
um. Á aðalvarðeldasvæðinu komu
saman skátar úr öllunr tjajdbúðun-
um og sýningar fóru þar fram á
slórum u|iphækkuðum p'alli. Þar
sýndu Tékkar, Hollendingar og skát-
ar frá Eystrasaltslöndunum þjóð-
dansa, Frakkar léku þætli úr ævi
Jeanne d'Arc og dönsuðu þjóðdansa
o.s.frv. En livað sem gerl var mótað-
ist allt af hugsuninni, sem kemur
svo vel frain í varðeldasöngnum
okkar:
„Tengjum fastara bræð'ralags bogann
er bálið snarkar hér rökkrinu í,
finnum ylinn og lítum í logann
og látum minningar vakna á ný.
I skátaeldi• býr kingi og -kraflur
kyrrð og ró, en þó festa og Jior,
okkur langar að lifa upp aftur
liðin sumur og yndisleg vor.“
Og áreiðanlega vildum við lifa
upp aflur marga varðeldana í Frakk-
landi eins og svo mörg önnur ævin-
týri úr skátalífinu.
Slit jamboree.
unni.
Okkur hafði verið tilkynnt, að kl.
4 ættu mótslitin að fara fram og
skömmu fyrir þann tíma gengum við
islenzku skátarnir undir fána lands
vors niður á Arena. Brált voru þar
saman komnar allar þær þjóðir, sem
þáll tóku í mótinu og var okkur nú
skipað í röð á milli þeirra tveggja
þjóða, er fjöhnennastar voru, en það
voru Bretar og Frakkar. Á niiðju
aðalsvæðirtu hafði verið komið fyr-
ir allháum pöllum og var loftbelgur,
sem í raun og veru var afarstórt
hnattlíkan, festur við einn þeirra.
Mótslitin hófust með því að tilkynnt
var á frönsku og ensku, eins og ævin-
lega, að fararstjórar hverrar þjóðar
ættu að mæta á háum palli þarna
rélt hjá. Síðan söng blandaður kór
jamboree-sönginn uin frið og
bræðralag allra þjóða. Þar næst var
skorið á strengi þá, er liéldu knatt-
líkaninu og því var velt yfir raðir
allra þúsundanna, þannig, að hver
maður bafði liönd á því og ýtti því
áleiðis. Átti þetta að lákna að skáta-
félagsskapurinn væri alþjóðlegur
þótt skátareglan í hverju landi sé
þjóðleg og vinni að því að glæða
ættjarðarást og réttan þjóðarmetn-
að. En frenrur öllu öðru átti þetta
að tákna að allar þjóðir eiga að
þoka heiminum áfram til meiri far-
saddar. Þegar knötturinn hafði far-
ið hringinn hófust ræðuliöld og tal-
aði, þá fyrst Lafont hershöfðingi yfir-
maður frönsku skátanna og síðan
Wilson offursti forstjóri Alþjóða-
sambands skáta. M'nntust þeir á mót
þetta og önnur slík, sem fyrr voru
haldin, og sögðust vona, að þátt-
takendur hefðu ekki aðeins haft
persónulegt gagn og gaman af för
sinni á Friðar-jamboree, heldur
hcfðu á mótinu tengst bönd vináttu
og skilnings milli skáta frá hinum
fjarlægustu hlutum heims og mól-
ið hefði á þann hátt orðið heilla-
spor í áttina lil friðar og bræðra-
k ^ allia þjóða. Lafont bershöfðingi
tók það einnig sérstaklega fram, að
ftönskum skátum hefði verið ánægja
að því að standa fyrir inóti þessu
og þeir vonuðu að gestirnir hefðu
all þar margar ánægjustundir. Síðan
afhenti hann öllurn fararstjórum
minjagripi. Eftir þetta fór að koma
hreyfing á allar þær þúsundir, er
þarna stóðu, og innan skamm§ gekk
fyrsta sveitin yfir pallána og sú
næsta rétt á hæla hennar og myndað-
ist þannig smátt og smátt jamboree-
hnúturinn, sem var merki þessa móts,
en nú var hann gerður úr iðandi
mannhafi er þokaðist áfram í kráku-
stígum. En smátt og smátt leystist
hnúturinn upp og hver flokkur hélt
Síðasti dagurinn okkar á jam-
boree, 18. ágúst, rann upp bjartur
og fagur eins og allir hinir, en hon-
um munum við sízt af öllu gleyma.
Ekki aðeins vegna þess að hann
tákni að nú væru þessir dásamlegu
heim til sinna tjaldbúða en á leiðinni
þulu allar þær myndir og minningar,
sem við eigum frá jamboree gegn-
um hugann. Aldrei framar áttum við
eftir að vera hér við muhamedska
guðsþjónustu snemma að morgni
til. Líklega sjáum við aldrei fratnar
skáta frá Egyptalandi eða Alsír dansa
þjóðdansa eða Ástralíumenn stíga
villimannadans. Nú getum við ekki
framar æft fjallgöngur í litla Mont
Blanc með frönskum skátum eða
synt í Signu. — Aldrei framar mun-
um við sjá svarta skáta frá Afríku
og skála frá Norðurlöndutn í áköf-
um samræðum með handapati og
alls konar skringilegum tilburðum,
þar sem eina orðið er þeir skilja var
cange .... cange. Nei, allt þetta er
liðið. Jamboree de la Paix er lokið.
Margar góðar endurminningar
eigum við frá indælum dögum í
Frakklandi og síðar í Englandi,
minningar sem aldrei fyrnast. Aldrei
hefir okkur verið betur ljósl en nú,
hvers virði skátareglan er, ekki að-
eins einstaklingum, heldur heimin-
um öllum. Eftir blóðugasta stríð
verajdarinnar, meðan heimurinn er
flakandi í sárum ófriðaráranna og
sundrung og tortryggni ríkir á stjórn-
málasviðinu og riiilli hinna svonefndu
ráðamanna þjóðanna, þá mætast
þúsnndir drengja og unglinga af
hinmn ólíkustu þjóðernum og stétt-
um. með hinar ólikustu skoðanir í
V
trúmálum og stjórnmálum, talandi
ólíkar tungur og aldir upp við mis-
munandi menningarskilyrði. Þeir
laka höndum saman í bróðurhug og
^yggja þúsund tjalda borg, sem er
eins og lítið þjóðfélag reist á grund-
velli skátalaganna og með bræðra-
lags- og friðarhugsjón kristinnar
trúar að le’oarljósi. 42 þjóðir lifa
þar í friðí og eindrægni sem ein-
kennist af gleði og hjálpsemi. Er
ekki Friðar-jamboree eins og sól-
skinsblettur á þessum skuggalegu
eftirstU ðsdö gum ?
Marga góða kunningja höfum við
eignazt meðal ýmsra þjóða í þeim
fjöhnenna hópi, er sótti jamboree,
og áreiðanlega vita nú þúsundir
unglinga í öllum heimsálfum meira
um ísland en áður var, því að land-
kynning er alllaf mikill þáttur í öllu
starfi í alheimsmótum skáta. í því
tilliti gerðum við okkar bezta. og
gátum ekki fundið að við stæðum
ekki öðrum þjóðum jafnfætis hvað
það snerti, enda var okkur öllum
Ijóst frá upphafi, að í allri þessari
ferð yrðum við skoðaðir sem nokk-
urs konar fulltrúar okkar þjóðar.
Að endingu viljum við þakka far-
arstjóra og öðrum, bæði þeim, sem
heima voru og þeim sem fóru, fyrir
þann skerf, sem þeir hafa lagt til
þess að ferðin mætti vel iakast, en
fremur öllu öðru þökkum við þó fé-
laginu okkar hér heima, því að það
gaf okkur fyrst og frcinst möguleik-
aim til þess að lifa þetta ævintýri.
NÝ SlMASKRÁ
V ÆNTANLEG.
Dagblaðið „Vísir“ skýrir svo
frá, að prentun nýju símaskrár-
innar sé að verða lokið, en þá á
eft'.r að binda hana. Vonandi
gengur það þó betur en prent-
unin, og ætti símaskráin þá að
verða tilbúin innan skamms.