Íslendingur - 26.04.1950, Blaðsíða 6

6
ÍSLENDINGUR
miðvikudagur 26. apríl 1950
ÍÞRÓTTAÞÁTTUR
Frá Skíðaráíi
Akareyrar
Skíðamóti Akureyrar 1950 lauk
sunnudaginn 2. apríl með svigkeppni
karla í A- og B-flokki. Fór keppnin
fram í Vaðlaheiði sunnantil.
Svigmeistari Akureyrar 1950 varð
Magnús Brynjólfsson KA á 70,3 sek.
2. Baldvin Haraldsson KA á 79,2
sek.
3. Blrgir Sigurðsson Þór á 88,5
sek.
í B-flokki varð 1. Bergur Eiríks-
son KA á 90,3 sek.
Akureyrarmeistari 1950 í tví-
keppni í svigi og bruni (Alpakeppni)
varð Magnús Brynjólfsson KA, en
hann varð einnig Akureyrarmeislari
í bruni fyrr á mótinu.
JAPPEN ERIKSEN STÖKKMÓT
í tilefni af komu norska stökk-
snillingsins Jappen Eriksen auk
stökkmanna frá Siglufirði og Ólafs-
firði. efndi Skíðaráð Akureyrar til
stökkmóts í Miðhúsaklappabrautinni
sunnudaginn 16 þ. m. kl. 16 og urðu
úrslit þessi:
/ A- og B-flokki:
1. Asgrímur Stefánsson, Skíðafél.
Siglufjarðar 217,7 stig, stökk 28 og
27,5 metra.
2. Guðmundur Ólafsson, Samein-
ing, Ólafsfirði 208,1 stig, s’ökk 24
og 25 metra.
3. Baldvin IJaraldsson KA 201,3
stig, stökk 24 metra.
7 17—19 ára flokki:
1. Ragnar Sveinsson, Skíðaborg
208,9 stig, stökk 27 og 25 metra.
2. Guðmundur Guðmundsson KA
200,8 stig, stökk 24 og 23,5 metra.
3. Þráinn Þórhallsson KA 197,6
stig, stökk 24 og 23,5 metra.
/ drengja flokki:
1. Bragi Einarsson Skíðafél. Siglu-
fjarðar, 217,6 s.ig, stökk 27 og 26,5
metra.
2. Höskuldur Karlsson KA 178,6
stig, stökk 24,5 og 22 metra.
3. Sigtryggur Sigtryggsson KA,
174,7 stig.
Jappen Eriksen tók þátt utan
keppni og átti lengstu siökkin, 29 m.
Vöktu stökk hans sérstaka hrifningu
vegna þróttar og stílfegurðar.
Færi var nokkuð þungt, en veður
ákjósanlegt og áhorfendur margir.
ÁRSÞING í. B. A.
hófst 1. marz s. 1. og lauk 15. s. m.
Var þingið háð í félagsheimili ÍBA
i íþróttahúsinu. Formaður ÍBA, Ár-
mann Dalmannsson, gaf yfirlit yfir
starfsemina sl. starfsár.
Meðal helztu mála, sem þingið tók
til meðferðar, var læknisskoðun
íþróttamanna, samþykkt fjárhags-
áætlun fyrir næsta starfsár og móta-
skrá ársins, er birtist hér á eftir.
Stjórn ÍBA skipa:
Ármann Dalmannsson, formaður.
Jóhann Þorkelsson, varaformaður.
Kári Sigurjónsson, ritari.
Halldór Helgason, gjaldkeri.
Har. M. Sigurðsson, spj aldskr.rit.
Axel Kvaran og Jón D. Ármanns-
son meðstjórnendur.
MÓTASKRÁ
1950—1951.
7. maí Maíboðhlaup. 13.-—27.
Vormót í knattspyrnu. 14. Hrað-
keppni í handknattleik. 17. Hrað-
keppni í knattspyrnu. 29. Hvíta-
sunnuhlaup. 4. júní Oddeyrarboð-
hlaup. 10.—11. Handknattlelksmót
Akureyrar. 17. Há.íðahöld. 18.—-25.
íslandsmót í handknattleik. 1.—2.
júlí Drengjamót Akureyrar í frjáls-
um íþróttum. 29.—30. Drengjamót
íslands í frjálsum íþróttum. í ágúst
Meistaramót Akureyrar í frjálsum
íþróttum. 15.—30. Handknat.leiks-
mót Norðurlands. 1.—15. september
Sundmót Akureyrar. í sept. Knatt-
spyrnumót Norðurlands. Knatt-
spyrnumót Akureyrar. í desember
Flokkakeppni í handknattleik. I jan,-
marz Skau'.amót. Stórhríðarmót Ak-
ureyrar. Skíðamót Akureyrar. Hand-
knattleiksmót Akureyrar, innanhúss.
Badmintonmót. Clímumót.
Finnskir hcndknaf'tleiks-
menn í heimsókn.
Þær fregnir hafa nýlega borizt
hingað norður, að landslið Finna í
handknattleik myndi e. t. v. koma
hingað og keppa við eitthvert lið Ak-
ureyringa. Hér er um að ræða sér-
stakan íþróttaviðburð, sem vel er
þess virði, að sérstakt kapp sé lagt á
framkvæmdir. Vafasamt er, að áður
hafi komið hingað til Akureyrar
jafnsnjallir íþróttamenn erlendir, og
er það gleðilegur vottur þess, að
Akureyringar séu nú að færast á
hærra stig íþrótta- og félagslífs en
verið hefir.
Áhugamenn vænta dugnaðar
Handknattleiksráðs ÍBA í þessu
máli og telja fullvist, að handknalt-
leiksmenn muni æfa vel undir komu
Baráttan um íiskveiSar
í E.vstrasaltí
(Eftirfarandi frétfapis.il hefir Júlíus
Havsteen sýslumaður á Ilúsavík
látið blaðinu í té).
í hinu þekkta dagblaði „Berlingske
Tidende“ er smágrein frá fréttarit-
ara blaðsins í Stokkhólmi dags. 22.
marz s. 1. þar sem frá því er sagt,
að ágreiningsmálið, um stœkkun
Sovét-Rússlands á landhelgi sinni úr
3 mílufjórðungum í 12 mílufjórð-
unga, hafi verið nefndan dag til um
ræðu í sænska ríkisþinginu (Rigs-
dagen) og hafi manríkisráðherra
Undén svarað fyrirspurn, sem fram
kom í þinginu út af málinu.
í svari ráðherrans upplýstist m. a.
að þegar á árinu 1947 hefði dóms-
málaráðuneyti Sovétsambandsins lát-
ið gefa út handbók í alþj óðarrétti,
■ þar sem haldið er fram, að sérhvert
ríki hafi rétt til þess að beita valdi
sínu (yfirdrotinan sinni) á sigling-
arsvæði eða sjávarbelti framan við
strönd sína, sem sé nægilega breitt
(stórt) til þess að vernda öryggis-
hagsmuni hlutaðeigandi ríkis og
með tilliti til fiskiveiða til þess að
vernda hagsmuni þess til að birgja
sig upp (þ. e. til þess að sjá þegn-
um sínum fyrir nægilegum og var-
anlegum afla).
Hér er á ferðinni s'órkostlegt ný-
mæli um landhelgi fiskiveiðaþjóða
allra, ekki síst okkijr íslendinga, sem
gengur mjög í sömu átt og hjá rikj-
um Vesturálfu, að láta landhelgi
hvers lands ná yfir landgrunn þess.
Júlíus Havsteen.
fyrsta handknattleiksliðs erlendra
íþróttamanna hingað.
Sabu.
SÁTTANEFND OG
VINNUSKÓLANEFND
A síðasta bæjarstjórnarfundi voru
kosnar tvær nefndir: Sáttanefnd og
Vinnuskólanefnd. í fyrri nefndina
voru kosnir: Jakob Karlsson og sr.
Friðrik Rafnar. Varamenn Ólafur
Thorarensen og Oskar Gíslason.
í Vinnuskólanefnd voru kosin:
Guðmundur Jörundsson, Snorri Sig*
fússon, Tryggvi Þorsteinsson og frú
Þorbjörg Gísladóttir.
VEIÐARFÆRJ EYÐILÖGÐ
FYRIR
HUNDRUÐ ÞÚSUNDA
Fyrir skömmu síðan eyðilögðu ís-
lenzkir togarar veiðarfæri fyrir neta-
bátum frá Keflavík og víðar af Suð-
urnesjum fyrir allt að 200 þús. kr.
eða meira. Óðu þeir með vörpur sín-
ar yfir netalagnir bátanna með þeim
afleiðmgum, að a. m. k. einn bátanna
varð að hætta veiðum. Slíkir atburð-
ir hafa áður gerzt af völdum erlendra
togara, en nú eru íslenzkir togarar
að verki. Auk þess sem þetta veldur
stórtjóni og a.vinnumissi þeirra, er
fyrir tjóninu verða, veldur það stór-
kostlegu tapi verðmæta, er erlendan
g'aldeyri þarf fyrír. Slík spjöll á
eignum náungans mundu valda stór-
útlátum eða tukthúsi á öðrum vett-
vöngum, en svo má skilja á skrifum
sunnanblaða, að slíkar aðfarir, sem
þarna hafa átt sér stað, séu ekki
refsiverðar. En þá er eitthvað bogið
við löggjöfina. /.
Auglýsið í Islendingi!
GREIPAR GLEYMSKUNNAR
Þótt ég væri mjög hrærður yfir örlögum hans, þá gat
ég ekki fengið mig til þess að taka í hendi hans. Eg
veit að synjun mín hefir verið hörkuleg, en ég gat ekki
annað.
Hann sá, að ég rétti ekki fram hendina á móti. Blygð-
unarroði þaut fram í andlit hans, hann laut höfði og
sneri sér við. Þá tók varðmaðurinn hranalega í hend-
ina á honum og ýtti honum inn um dyrnar. Þá sneri
hann sér aftur við og leit á mig með svip, sem ásótti
mig síðan dögum saman. Hann horfði enn þannig á
mig, er dyrnar lokuðust og hann hvarf mér endanlega
sjónum.
Mér leið illa, er ég gekk burtu, og ég hefi sennilega
iðrast þess að auka þannig á smán hans og refsingu.
Ég leitaði uppi hinn vingjarnlega höfuðsmann og hann
lofaði því, að viðlögðum drengskap, að öllum þeim
peningum, sem ég skildi eftir hjá honum, skyldi varið
til þess að hlynna að fanganum. Ég fékk honum í
hendur ríflega fjárupphæð, og ég get aðeins vonað, að
nokkur hluti þess hafi náð að komast til skila. Eg náði
síðan í túlk minn, skipaði honum að útvega hesta þeg-
ar í stað og ferðbúa vagninn. Ég ætlaði þegar í stað
að leggja af stað aftur heim til Engiands — til Pau-
line.
Innan hálfrar stundar vorum við ferðbúnir. Við
Ivan stigum upp í vagninn, ökumaðurinn lét hvína í
svipunni, hestarnir þutu af stað, mér fannst gleði-
hljómur í bjöllunum, er við héldum þannig út í rökkr-
ið og förin til baka var byrjuð, mörg þúsund mílna
leið var nú fram undan. Það var fyrst nú, er heimþrá-
in kvaldi mig ákaft, að ég gerði rnér til hlítar ljóst,
hvílík órafjarlægð var nú milli mín og elskunnar
minnar.
Við bugðu á veginum hvarf hið skuggalega fang-
elsi brátt sjónum mínum, en það var ekki fyrr en við
höfðum ekið margar mílur vegar, að hugarástand mitt
komst nokkurn veginn í samt lag aftúr, og dögum sam-
an hugsaði ég næstum stöðugt um hinn hræðilega stað,
sem ég hafði fundið Ceneri í, og sem ég sá hann hverfa
aftur inn í, eftir að erindi mínu við hann var lokið.
Þar sem ég er ekki að skrifa ferðasögu, þá ætla ég
ekki að lýsa heimförinni. Veðrið var næstum alltaf
ákjósanlegt og vegirnir í góðu ástandi. Óþolinmæði
mín olli því að ég ferðaðist næstum nótt sem dag. Ég
horfði ekki í neinn kostnað, og hið ágæta vegabréf mitt
tryggði mér hesta, þegar aðrir ferðamenn voru neydd-
ir til þess að bíða. Hin ríflega þóknun, sem ég greiddi,
tryggði það að ekið var svo hratt, sem unnt var. Að
þrjátíu og fimm dögum liðnum komum við til Ninjnei
Novgorod, og þá var vagninn orðinn svo illa útleik-
inn, að hefði honum verið ekið dagleiðinni lengra, þá
hefði hann vafalaust hrunið saman. Ég gaf fylgdar-
manni mínum hann, og ég held að hann hafi þegar í
stað selt hann fyrir þrjár rúblur.
Érá Nijnei fór ég með járnbraut til Moskva og það-
an til Pétursborgar. Þar dvaldi ég aðeins nógu lengi
til þess að gela kvatt sendiherrann og þakkað honum
enn einu sinni fyrir alla fyrirgreiðsluna. Því næst lók
ég saman farangur minn og hélt af stað til Englands.
Á leiðinni frá Irkutsk hafði ég fengið bréf frá Pris-
cillu í Tomsk, Tobolsk og Perm, og nú enn nýrri bréf
í Pétursborg. Fram til þessa hafði allt gengið vel hjá
henni. Hún hafði farið með skjólstæðing sinn til De-
vonshire, þar hafði gamla konan verið alin upp og
taldi það því hinn ákjósanlegasta stað. Þær dvöldu á
kyrrlátu hressingarheimili við norðurströndina, og
Priscilla sagði, „að Pauline blómstraði eins og rós, og
að hún virtist með fullri skynsemi engu síður en
herra Gilbert sjálfur/4
Það er ekki að undra, þótt þessar góðu fréttir hafi
æst enn hina áköfu löngun mína til þess að komast hið
bráðasta heim aftur til þess að sjá konu mína, ekki
eins og ég hafði áður séð hana, heldur eins og ég hafði
allíaf þráð að sjá hana — sjá hana andlega heilbrigða.
Skyldi hún muna eftir mér? Hvernig skyldum við
hittast? Skyldi hún geta fengið ást á mér? Var nú erf-
iðleikum mínum lokið, eða voru þeir rétt aðeins að
byrja? Við þessum spurningum gal ég ekkert svar
fengið, fyrr en ég kæmist til Englands aftur.
Og loks var ég þá kominn heim aftur. Hvílíkur fögn-
uður að vera nú aftur meðal samlanda sinna og heyra
ekkert annað en móðurmál sitt talað umhverfis sig.
Eg var nú orðinn dökkbrúnn í andliti af útiveru og sól-
bruna, og mér hafði vaxið mikið alskegg. Kunningjar
þeir, sem ég hitti í London, ætluðu alls ekki að þekkja
mig, og ég gat ekki vænzt þess þannig útlítandi að
koma Pauline að nokkru kunnuglega fyrir sjónir.
Er ég hafði rakað mig og snyrt eftir beztu getu, þá
varð ég þó sæmilega líkur sjálfum mér aftur, og að
því búnu hélt ég þegar af stað í vesturátt, til þess að
komast að því, hver örlög mér væru búin, án þess
áður að gera Prisrillu í nokkru aðvart um komu mína.
Ferð yfir þvert England virðist skammur spölur
samanborið við þá óraleið, sem ég var búinn að fara.
Þó fundust mér nú þessar hundrað og fimmtíu mílur
vera eins langar og þúsund mílur fyrir mánuði síðan.
Nokkrar síðustu mílurnar varð ég að fara í vagni, og