Íslendingur - 02.05.1958, Síða 5

Föstudagur 2. maí 1958
ISLENDINGUR
5
Charles A Leybrune:
í leynilegim nœturhlúbb í Noskvu
Útlendingar, sem eru á ferðinni
að næturlagi á hinum vel lýstu en
að verða undrandi yfir því, hve
smábæjarleg og dauðaleg Moskva
er eftir miðnætti. Kvikmyndahús-
um og leikhúsum er lokað klukk-
an tuttugu og tvö. Þegar alþýðu-
veitingahúsin tæmast og gestirnir
halda heim til sín, en þeir búa
flestir í úthverfunum, er mið-
horgin (sentrum) auð og yfirgef-
in. Þar eru einungis nokkrir lög-
regluþjónar í síðum, bláum káp-
um og með loðhúfu á höfði á
ferð. Ennfremur leynilögreglu-
þjónar (MWD), sem klæddir eru
grænum einkennisbúningi.
Auk þessara lögreglumanna eru
þarna örfáir menn á ferð. Menn,
sem hafa orðið seint fyrir og eru
á heimleið til þess að hátta.
„Það er ekkert næturlíf í Rúss-
landi,“ segja hótelþjónarnir með
mærðarsemingi. „Hér eru engir
næturklúbbar, þar sem ungar
stúlkur eru látnar afklæðast að
mestu á niðurlægjandi hátt á
meðan leikið er á hljóðfæri.
Hér í landi vinna menn af
dugnaði á daginn og þarfnast
hvíldar um nætur til þess að geta
haldið áfram vinnu sinni daginn
eftir.“
En hafi menn nauðsynleg sam-
bönd, er hægt að skemmta sér
eins vel í Moskvu og í París, New
York og Róm. En næturskemmt-
anir eru þrisvar sinnum dýrari í
Moskvu en áður nefndum stöð-
um. Á þessu sviði er Sovétríkja-
sambandið sjálfu sér líkt.
Leynilegir nœturklúbbar.
Þetta næturlíf hófst þegar eftir
að stjórnin í Kreml hætti að tak-
marka laun kommúnistaflokks-
meðlimanna. Þeir, sem voru í
uppáhaldi hjá stjórninni fengu og
fá afar há laun og aukaverðlaun.
A svipstundu varð til yfirstétt í
Rússlandi — í hinu stéttlausa
þjóðfélagi: Peningahöfðingjar,
rúblna milljónaeigendur, rithöf-
undar, listamenn og vísindamenn.
Þessir menn bera hundrað sinn-
um meira úr býtum en algengir
verkamenn. Þessir peningamenn
eru ekki sparsamir. Þeir njóta
lífsins. Háttsettir meðlimir MWD,
yfirliðsforingjar í rauða hernum
og synir þeirra og dætur, sækja
þessa klúbba.
Þeir, sem ekki teljast til þessar-
ar forréttindaklíku vita lítið um
næturslarkið í Moskvu. Sjálfur
gekk ég oft fram hjá sex hæða
húsi við Gorkigötuna, án þess að
vita að hinn nýi peningaaðall,
hafði þar einn af samkvæmisstöð-
um sínum, „Magnet“ næturklúbb-
inn. Klúbburinn var í kjallaran-
um.
Það var sonur víðkunns, rúss-
nesks vísindamanns, sem fór með
mig þangað. Þessi maður var
mannlausu götum Moskvu, hljóta
hann Grigory. Hann var liðsfor-
ingi í flughernum á stríðsárun-
um. Nú vann hann í stj órnarskrif
stofunum á Arbattaveny. Staða
hans var háttlaunuð og létt, að
því er hann sjálfur sagði. Ég
sagði eitt sinn við hann, að ferða
menn söknuðu þess að ekkert
verulegt næturlíf væri í Moskvu.
„Þér vitið ekki hvað hér ger-
ist,“ sagði Grigory á óaðfinnan-
legri frönsku. „Farið í dökk föt á
rnorgun. Ég kem klukkan tuttugu
og þrjú í hótelið og sæki yður.“
Inngangsorðið var: Syriu.
Grigory kom í litlum, svörtum
Pobeda. Hann stöðvaði bílinn í
lítilli, dimmri hliðargötu, sem er
rétt hjá Magnet. Þarna voru Zim
og Zis bílar, rússneskar útgáfur
af Packard og Buick. Fyrir utan
kjallarainnganginn á klúbbhúsinu
í Gorkigötunni hringdi Grigory
klukku. Gægjugat var opnað, og
skeggjað andlit kom í ljós. Mað-
urinn virtist þekkja Grigory og
sagði vingjarnlega: „Aðgangs-
orðið, félagi.“ Grigory mælti:
„Siriu.“ Hin þunga eikarhurð
var opnuð. Varðmaðurinn
hneigði sig djúpt og sagði: „Vel-
komnir, herrar mínir.“
Magnet-klúbburinn hefir afar
stórt húsnæði. Lágt er þar undir
loft, og birtan var dauf. Yfir
hundrað manns, karlar og konur,
sátu við smáborð umhverfis
dansgólf, sem var í miðjum saln-
um.
Ung, ljóshauð, ófeimin stúlka í
mjög flegnum kjól var að syngja
aríu úr gömlum rússneskum leik-
dansi. Brytinn heilsaði Grigory
og benti okkur á borð í öðrum
enda salarins. Vínveitingaborðið
var nákvæm stæling á þvílíkum
borðum í Vestur-Evrópu. Þarna
var kampavín á borð borið og
Magnetvínblanda. Það var eins
konar blanda af vodka og sírópi.
Margir gestanna voru liðsfor-
ingjar. En ekki voru þeir í ein-
kennisbúningum. Einnig voru
þarna háttsettir starfsmenn í rík-
islögreglunni.
Bílíjiskonur í Moskvu.
Ég varð mest undrandi yfir
kvenfólkinu. Þær voru afar glæsi-
lega klæddar, kæruleysislegar,
mikið farðaðar, augnabrúnir
svartar, neglur hárauðar eða silf-
urgráar. Samanborið við klæðn-
að rússneskra kvenna var fatnað-
ur þessara kvenna afar íburðar-
mikill. Ljóshærð stúlka, sem sat
við borð, er var í nánd við okk-
ur, líktist Marilyn Monroe mjög
mikið. Hún var í þröngum afar
flegnum flauelskjól. Þessi kjóll
myndi hafa vakið athygli á
klæðasýningu í París. Sumar af
stúlkunum höfðu látið nerts- og
sobelkápur sínar á stólbakið.
Margar sátu með silfurrefaslög
sín á herðunum. Allar báru döm-
urnar glitrandi skartgripi: Perlu-
festar, demantshringa, djásn,
armbandsúr, skreytt gimsteinum,
og leiftrandi brjóstnælur.
Þessar bílífisdömur gerðu mig
orðlausan. Ég hafði ekki vænzt
þess að sjá þvílíkar skartdömur
í landi jafnréttis, í Moskvu, þar
sem daglega má sjá konur bera
kolapoka á bakinu.
Rússnesku dömurnar í Magnet
voru eins og kynsystur þeirra í
næturklúbbum Parísar. Engu
síðri, hvað klæðaburð og skart-
gripi viðvék. Þær borðuðu góm-
sæta, dýra rétti, t. d. styrjuhrogn,
drukku kampavín úr kristallsglös-
um og reyktu ilmborna vindlinga.
Karlmennirnir drukku vodka úr
stórum glösum og erlend, dýr-
indis vín.
Fimmtán krónur jyrir
dansinn.
Á meðan brytinn reit hjá sér
pöntun okkar hætti söngkonan að
þrjátíu og fimm ára, og kalla ég
syngja. Fékk hvíld. Þá lék tríó
munarblíðan tango, og pörin
þrengdu sér út á hið litla dans-
gólf.
Þá veitti ég borði athygli, er
við sátu tíu dömur. Borðið var á
bak við okkur. Dömurnar brostu.
En þó ekki innilega. Þetta voru
„call-girls“. Stúlkur, sem fengust
leigðar til að dansa við. Dansinn
kostaði hér um bil fimmtán
norskar krónur. Að dansi loknum
hafði herrann leyfi til þess að
setjast hjá dömunni og drekka
kampavín, engu lélegra en það,
sem menn kaupa handa dans-
meyjum í næturklúbbum í New
York og París.
Þá komu spennandi skemmtiat-
riði. Meðal annars komu átta
fagrar stúlkur, næstum naktar í
stígvélum með skinnbryddingum,
dansandi inn. Klappað var ákaft,
og látin voru orð falla, er ekki
voru sem hefluðust.
Skemmtiatriðin stóðu yfir til
klukkan tvö. Voru sum þeirra all
djarfleg eða bíræfin. Ég minnist
einnar danskonu, sem var svo lið-
ug, að með ólíkindum var. En að-
alstjarnan var Mademoiselle Fifi,
indæl ung stúlka, sem afklæddi
sig með hægð. Var leikið á slag-
hörpu á meðan. Menn héldu niðri
í sér andanum vegna hrifningar,
er þeir horfðu á stjörnu þessa.
Þegar við fórum úr nætur-
klúbbnum klukkan þrjú, voru all-
ir — einnig kvenfólkið — meira
og minna ölvaðir. Brytinn kom
með reikninginn á silfurfati. Var
munnþurrka ofan á honum til
þess að hann yrði ekki áberandi.
Á nokkrum klukkustundunr höfð-
um við eytt eins miklum pening-
um og verkamaður með meðal
tekjur vinnur fyrir á hálfum mán-
uði.
Lögreglan lokar augunum
fyrir þessu.
Grigory sagði, að Magnet væri
einn af „meinlausustu“ klúbbun-
um í Moskva. I sumum öðrum
skemmtistöðum, t. d. Strekoza
sem er í kjallara í stóru húsi í
Meschchanskaj a götunni, er
meira líf í tuskunum. Þetta er
herraklúbbur, og aðalskemmtiat-
riðin þar eru naktar konur eða
því sem næst. Ganga þær um
beina.
Þá má nefna Kaduina klúbbinn,
sem er í Bolschaja Sadowaja.
Þetta er réttnefnt draugahús. Þar
eru beinagrindur, vansælir andar
og ýmislegt annað ljótt. Það er
sagt að Maxim, sem Krusjtsov
rak úr embætti ásamt fimmtán
öðrum æðstu mönnum í Kreml,
hafi verið fastur geslur í klúbb
þessum.
Veit lögreglan í Moskva um
þetta? Áreiðanlega. MWD hefir
sporhunda sína í hinum forboðnu
klúbbum eins og annars staðar.
En svo virðist sem Porock (sið-
gæðislögreglan) hafi margar á-
stæður til þess að láta nætur-
klúbbana í friði. í fyrsta lagi eiga
eigendur þeirra vináttu að mæta
í Kreml og hjá flokknum. í öðru
lagi sækja háttsettir embættis-
menn og lögregluliðsforingjar
skemmtistaði þessa. Þeir bjóða
oft flokksleiðtogum utan af landi
með sér í næturklúbbana. Þessum
mönnum þykir garnan að því að
svalla dálítið, er þeir heimsækja
höfuðborgina. En sjálfir hafa
þeir ekki efni á því að sækja
klúbbana.
Engin þjóð í heimi er eins
sólgin í fj árhættuspil og Rússar.
En hvers konar fj árhættuspil eru
bannfærð af húsbændunum í
Kreml. Fjárhættuspil segja þeir
vera glæp. En þetta forboð breyt-
ir ekki eðli Rússa.
Hinir útvöldu í þjóðfélaginu
koma saman innan lokaðra dyra.
Gluggatjöld eru dregin fyrir
gluggana, og svo er baccard spil-
að og ýmis önnur fj árhættuspil,
sem tíðkast hafa hjá Rússum um
langan aldur.
Fyrir þessu lagabroti lokar lög-
reglan einnig augunum. Ég frétti
einungis um eina hreingerningu í
þvílíkum klúbb. En hjá henni
varð ekki komist. Ungur embætt-
ismaður skaut sig við spilaborð-
ið, eftir að hafa tapað 150 þús.
kr. á einni viku. Peningunum
hafði hann stolið úr sjálfs sín
hendi. Þ. e. tekið þá úr sjóði, er
hann hafði undir höndum.
í skrautlegu. húsi í Schkalov-
götunni býr maður, sem tekur að
sér fyrirgreiðslu veðmála á öllurn
veðhlaupabrautum í Frakklandi,
Englandi og Ítalíu. Vinningana
greiðir hann þegar eftir að þeir
hafa verið tilkynntir í útvarpinu.
Enska Derbyveðhlaupið er eins
mikið veðjað um í Moskvu eins
og var áður en Lenin stimplaði
veðmál sem kapitaliskan löst, og
sendi þá, er veðjuðu, í margra
ára þrælavinnu.
Að undanskildum næturklúljb-
unum, sem eiga að vera leynileg-
ir, er dauft í Moskvu að nætur-
lagi.
Kvöldskemmtanir þær, sem
haldnar eru í stærstu hótelunum,
eru haldnar vegna útlendinga.
Aðalskemmtistaðir þessarar teg-
undar eru í Hotel Moskva og
Café Aurora.
Krusjtsjov ann bílíji og
glœsileika.
Þegar Nikita Krusjtsjov komst
til valda í Kreml, fékk yfirstéttin
lausari tauminn, en áður hafði
verið. Það er ekki leyndarmál, að
Krusjtsjov er veikur fyrir óhóf-
sömum lifnaði.
Þegar hann var ríkisstjóri fyrir
Stalín í Ukraina bjó hann í Le-
manovsky Uliza, og fyllti húsið
með alls konar dýrum húsgögnum
og munum eins og við varð kom-
ið. Nokkur af húsgögnum þeim,
er í húsinu voru, höfðu fyrrum
verið í Zarskoje Selo, en það hús
átti keisarinn, og 'stendur það
slcammt frá Leningrad.
Veggirnir í Lemanovsky Uliza
voru fóðraðir með hvítu satíni,
og á gólfunum voru dýrindis
persnesk teppi. Veizlur þær, og
miðdegis- og kvöldverðir, sem
Krusjtsov bauð mönnum í, voru
dýrleg samkvæmi, engu síðri cn
veizlur þær, sem sagt er frá í
i Þúsund og einni nótt.
Allt þetta næturlíf í Moskvu er
auðvitað brot á hugsjónum og
lögum kommúnismans. Þá, sem
koma á þessa staði er hægt að
dæma í margra ára þrælavinnu í
Síberíu.
En hin nýja yfirstétt getur leyft
sér að virða lög þessi að vettugi.
Næturklúbbar eru ekki einung-
is í Moskvu. Þeir eru í mörgum
öðrum borgum og bæjum Rúss-
lands.
Jóhann Scheving þýddi.
___,*____
¥crðlaun
í ritgerðasamkeppni Bindindisfé-
lags íslenzkra kennara árið 1958. ■
Eins og auglýst var í Ríkisút-
varpinu á öndverðum vetri, efndi
B. í. K. til samkeppni meðal nem-
enda í III. bekkjum mið-, héraðs-
og gagnfræðaskólanna í landinu
um ritgerðarefnið Æskan og á-
fengið. Þátttakan varð ekki mik-
il. Þó bárust ritgerðir úr 8 skól-
um.
Eftirtaldir nemendur hlutu
verðlaun sem hér segir:
I. verðlaun, 500 krónur, hlaut
Jóna E. Burgess, Gagnfræðaskóla
Keflavíkur.
II. verðlaun, 300 krónur, hlutu
Hilmar F. Thorarensen, Reykja-
skóla, Sigurjón Jónsson, Gagn-
fræðaskóla Vestmannaeyja og
Hermann Einarsson, sama skóla.
III. verðlaun, 200 krónur, hlutu
Valur Oddsson, sama skóla, Þor-
björg Jónsdóttir, sama skóla og
Stefán Bergmann, Gagnfræða-
skóla Keflavíkur.
Stjórn B. í. K. þakkar þeim
skólastjórum, sem greiddu fyrir
þessari ritgerðasamkeppni, og þá
ekki síður nemendunum, sem
tóku þátt í henni.
Stjórn Bindindisfélags
íslenzkra kennara.
ÍSLENDINGUR
fæst í lauamnJn:
í RlaSasölumii.
í Borgarsöhinni.
í Blaða- og sælgætissölunni.