Faxi - 01.03.1952, Blaðsíða 4

36
F A X I
Hér birtist mynd af leikendum
og aðstoðarfólki, sem stóð að „Sak-
lausa svallaranum", sem leikinn
hefur verið í vetur í Keflavík,
Grindavík, Sandgerði, Reykjavík og
Vífilsstöðum. — Frá vinstri:
Sonja Kristinsen, Helgi Skúlason, Erna
Sigurbergs, Eyjólfur Guðjónsson,
Þórður Jónsson, Agnes Jóhannsdóttir,
Hörður Guðmundsson, Jóhanna
Kristinsdóttir, Anna Magga Hauks-
dóttir, Þóra Erlendsdóttir, Erla
Eiríksdóttir, Helgi S. Jónsson, Jóhann
Benediktsson, Sveinn Sæmundsson,
Þórhallur Guðjónsson. — Sitjandi:
Gunnar Eyjólfsson, leikstjóri.
Þœttir úr gömlu stúkublaði
Fyrir nokkru eignaðist stúkan Vík tvö
tölublöð af gömlu, skrifuðu stúkublaði,
sem gefið var út af stúkunum hér á Suður-
nesjum um og fyrir síðustu aldamót. Blað
þetta hét Samvinnan og var ritstjóri þess
Árni Pálsson, Akri, Njarðvíkum. Má á
blaði þessu sjá, að stúkulíf suður hér hefir
verið með miklum blóma um þessar
mundir, margar fjölmennar og vel starf-
andi stúkur og almennur áhugi ríkjandi
í bindindismálum. Væri sannarlega hollt
fyrir okkur, sem nú lifum hér, að leiða
hugann að menningarviðleitni liðinna
kynslóða, að við ekki stöndum þeim langt
að baki um það, er til heilla horfir fyrir
þetta hérað. Birtast nú hér nokkrir smá-
þættir úr þessu gamla blaði, en því miður
vantar upphaf þessarar greinar:
Siðbótarstarfið í Reglunni.
.... Þegar vér nú höfum bætt úr líkam-
legum og andlegum þörfum drykkju-
manns, eins og nú hefir lýst verið, þá hefir
oss orðið mikið ágengt. Hér er þó síðasta
sporið óstigið, það að gera þessa siðbót
vora fullkomna og varanlega hjá drykkju-
manninum. Hver sannur templar vogar
sér að stíga þetta spor, en þá finnur hann,
að hann er sér ekki ein'hlýtur. Mannleg
hjálp og mannleg vorkunnsemi fá miklu
til vegar komið. En — þessu síðasta getur
það eigi til vegar komið. Mannleg hjálp
kemst hingað og ekki lengra. Vér þurf-
um guðlegrar aðstoðar. Mannleg hjálp er
búin að plægja jarðveginn, bróðurleg vin-
átta er búin að búa hann undir sáningu.
Að því búnu þarf kristinn templar að sá
sæði guðslegs sannleika í hjartað undir-
búna, svo það megi á freistingastundinni
leita styrks í því orði, sem var frá upp-
hafi, er nú og mun verða, — og lært við
fætur guðssonar kenninguna um trú, von
og kærleika. Þetta er síðasta og ágætasta
björgun templarans. Ur myrkum dal og
dauðans skugga lyftir Reglan sálu
drykkjumannsins upp til dýrðar og sólar-
ljóss guðs eilífa sannleika og lætur hann
standa frjálsum fótum á óbifanlegu hellu-
bjargi kristinnar trúar. Þar er hann ör-
uggur. Þar stendur hann stöðugur í blíðu
og stríðu eftir fyrirheiti guðs. Ef vér gæt-
um leitt alia, sem vinna templaraheitið á
þennan örugga stað, — alla undir eins,
þá væri hægðarleikur að vinna miskunnar-
verkið, „að reisa við hina föllnu“. En því
er miður, að þrælar drykkjuvanans finna,
að hlekkirnir, sem halda þeim, eru miklu
sterkari en þá hafði nokkurn tíma órað
fyrir. Vegurinn frá myrkrinu til ljóssins
er oft langur og örðugur. — Drykkju-
menn, sem ekki eru sannfærðir nema til
hálfs, stíga fyrsta sporið hikandi og fullir
efasemi. Aðrir, sem treysta sér um of,
leggja hróðugir frá 'landi, en 'hvorir
tveggja falla oft í freistingasnörurnar.
Hver sannur templar á að virða alla þessa
menn, — sem svo berjast fyrir frelsi sínu
— fyrir sér með meðaumkun, eins og
þegar góður faðir kennir í brjósti um
börnin sín.
-—O—
Heitrof templara.
Sumum, sem skammt eru á veg komnir í
Reglunni, sýnist, sem templarar líði þá
menn í stúkum sínum, sem eigi gera sér
far um, að halda skuldbinding sína um
algert bindindi. Og 'þess er að vænta, að
þeir menn ímyndi sér það, sem ekki vilja
skilja kærleika þann, sem Reglan kennir.
En heldur vi'll reglan verða fyrir þessum
ásökunum en að sleppa tækifæri til að
bjarga einum manni, sem drykkjubölið
hefir gert að ánauðugum þræli. Reglan er
alltaf reiðubúin að taka á móti brotlegum
bróður, sem leitar á náðir hennar. Þó hann
rjúfi heit sitt hvað eftir annað, þá reynir
hún að bjarga honum á ný og binda hann
æ fastari böndum bróðernis og vináttu,
svo hann falli ekki aftur í freistni. Frels-
arinn sagði: „Hafi bróðir þinn gert a
hluta þinn, þá átel hann, og iðri hann
þess, þá fyrirgef honum. Og þótt hann
sjö sinnum á degi hafi misgert við þig
og komi sjö sinnum og segist iðrast þess,
þá áttu að fyrirgefa honum“. Ef einhver
dregur dár að umburðalyndi voru við