Faxi - 01.02.1969, Blaðsíða 8

NÍRÆÐ
Guðfinna Einarsdóttir
Elli, þú ert ekki þung
anda guði kærum.
Fögur sál er ávallt ung
undir silfurhærum.
Ljóðlínur þessar úr haustkvæði Stein-
gríms komu upp í huga minn, er ég leit
inn til Guðfinnu Einarsdóttur, að heim
ili hennar, Suðurgötu 16 í Keflavík.
Hún hafði þann dag komið heim úr
sjúkrahúsinu í Keflavík, þar sem hún hef-
ur dvalið síðustu 8—9 mánuði. Og nú var
hún komin heim til að halda jólin, og þá
einnig að minnast 90 ára afmælisins, í dag,
19. desember.
Glöð og furðu hress leysti hún úr nokkr-
um spurningum mínum og kom þar í
ljós skýrleiki hennar og furðu gott minni.
Guðfinna er fædd að Höfða á Vatns-
leysuströnd. Foreldrar hennar voru þau
Einar Finnsson, smiður og Sólveig Ólafs-
dóttir. Systkini Guðfinnu voru Guðrún,
er bjó lengi í Hafnarfirði og Guðmundur,
er var lengi forstjóri Timburverksmiðj-
unnar Dvergs í Hafnarfirði. Þau eru nú
bæði dáin. Hún ólst upp með foreldrum
sínum þar til hún fór að Auðnum. Var hún
þar í vist í 4 ár. Þar kynntist hún manni
sínum, Helga Jónssyni frá Sólheimatungu
í Borgarfirði. Þau fluttust nú til Keflavík-
ur og giftu sig þar á afmælisdaginn henn-
ar, 19. desember 1903. Og í Keflavík hefur
hún átt heima síðan. Þau eignuðust einn
son, er bar nafn föður hennar, og hét
Einar Finnsson. Hann lézt 1935, aðeins
28 ára gamall. Einar var efnilegur ungur
maður, sem foreldrarnir bundu eðlilega
sterkar vonir við. Hann var listhneigður,
músikalskur var hann og einnig kunni
hann vel að fara með pensil, hvort sem
um var að ræða vatnsliti eða olíu. En þá
voru hér engin tækifæri, til að þroska
slíka hæfileika. Hann var einnig hagur
vel á tré og hafði komið sér upp trésmíða-
vinnustofu í húsinu Suðurgötu 33, sem
þeir feðgar byggðu. Einar hafði auðsjáan-
lega fengið í arf frá móðurafa sínum meira
en nafnið eitt, en afi hans, Einar Finnsson,
var á sínum tíma þjóðhagasmiður.
Það var því foreldrunum þungbær harm-
ur, er hinn efnilegi sonur féll frá. Styrkur
Guðfinnu og stoð var, þá sem ávallt, hinn
ástríki og umhyggjusami eiginmaður, og
hans naut hún enn um nokkur ár. En ör-
lagabrautin er stundum vörðuð erfiðleik-
um, sem erfitt sýnist að komast framhjá
og þar kom, að hún varð að sjá á bak sín-
um trausta og trygga förunaut. Helgi féll
frá 14. apríl 1950 eftir langa og erfiða sjúk-
dómslegu.
Síðan hefur Guðfinna búið ein og unnið
við saumaskap á meðan heilsan leyfði. Því
hún er hagleikskona á því sviði, sem hún
á kyn til. Margan upphlutinn hefur hún
saumað og þá einnig peysufötin, svo og
önnur föt á karla og konur. Allt þetta hef-
ur hún leyst af hendi með sinni einstöku
snyrtimennsku, sem henni er í blóð borin.
Og þrátt fyrir allt er þessi aldna kona,
sem svo mikið hefur reynt, rík af þakk-
læti. Þegar ég kveð hana, er þakklætið
efst í huga hennar. Hún er þakklát sam-
ferðafólkinu, sem rétt hefur henni hjálp-
arhönd á erfiðum stundum. Hér verða
ekki öll nöfn nefnd, er hún taldi upp, en
sérstaklega vildi hún þó að getið yrði hjón-
anna, Eyrúnar og Sigtryggs, er hún var
lengi hjá og svo þeirra hjónanna, er hún
nú dvelur hjá„ Jennýar og Arna Þorsteins-
sonar.
Ég flyt Guðfinnu innilegustu hamingju-
óskir okkar hjónanna á þessum merku
tímamótum og bið guð að gefa henni all-
ar stundir góðar.
Ragnar Guðleifsson.
Að
gefnu
('ilefni
Að gefnu tilefni tel ég rétt að taka fram,
að beiðni mín — í des. s. 1. — til fólks um
að standa ekki á tröppum eða í forstofu
póst og símahússins í Keflavík, var ekki
að tilefnislausu.
Það hlýtur öllum að vera ljóst, að mér
ber að gæta aðstöðu viðskiptamanna pósts
og síma, að þeir komist að póstkassa, sem
er á tröppunum — geti athafnað sig við
póstbox sín, er þeir hafa greitt fyrir, en
þau eru á annað hundrað og staðsett í um-
ræddri forstofu, og komist greiðlega inn
í biðstofu og afgreiðslusal pósts og síma.
En í jólaönnum og á öðrum annatím-
um, er mikil notkun á tröppum og for-
stofu, sem hvortveggja er mjög þröngt,
svo að oft eru þrengsli, vegna þeirra mörgu,
er hafa erindi að reka hjá pósti og síma —
og því ekki hægt að heimila, að þessi anna-
svæði séu notuð sem biðskýli fyrir flutn-
ingafyrirtæki, enda slík skýli við Hafnar-
götuna í ca. 200 m fjarlægð til hvorrar
áttar og því óþarfi — nánast hugsunar-
leysi, að standa þarna í vegi og valda töf
-um og erfiðleikum við opinbera þjón-
ustu. En auk þessa hafa þessar stöður far-
þega Njarðvíkurrútunnar í dyrum póst-
hússins aukið stórlega á slysahættu eftir að
hægri umferð var upp tekin. Njarðvíkur-
bílstjórinn vill sjáanlega vera kumpánleg-
ur við sína viðskiptavini og stöðvar bíl
sinn ætíð þannig að farþegarnir þurfa ekki
annað en að hoppa af tröppum pósthúss-
ins inn um bíldyrnar. Kannske gætir hann
þess ekki, að hann brýtur lög næstum í
hvert einasta skipti, er hann stöðvar þarna
— eða metur meira hylli viðskiptavina
sinna en lögin, því æfinlega leggur hann
bíl sínum þvert yfir gangbrautina (Zepra-
brautina) við horn pósthússins og lokar
auk þess útsýni fyrir öðrum ökumönnum,
sem ætla inn í götuna, og á bílastæðið,
norðan við pósthúsið.
Það skal að lokum tekið fram, að a. m.
k. 80% af fullorðnu og þroskuðu fólki
gerði sér grein fyrir ástæðum þessarar til-
kynningar og hvarf af umræddu húsrými.
Jón Tómasson.
FAXI — 24