Faxi - 01.10.1979, Side 9

Ætlar að reyna
aftur við
óperusönginn
hvora leið. En aðallega varsótt hérfram
í Leirinn og undir Stapa. Það gat svo
hrugðið til beggja vona hvort fiskur kom
að nokkru ráði á grunnið og hvort hann
staðnacmdist þá eitthvað. Aflabrögð
vildu því verða misjöfn f'rá ári til árs, og
oft komu aflaleysisár. En það má segja
að þetta tveggja mánaða timabil hafði
ráðið úrslitum um afkomu fjölda fólks.
„Lífið er saltfiskur" er ein frægasta
setning Nóbelsskáldsins okkar. Þetta
var mikill sannleikur á þessum tímum
og allt f'ram á Ijórða tug aldarinnar.
Langmestur hluti útflutnings okkar var
saltfiskur. Einn fyrirferðamesti þáttur-
inn i mataræði landsmanna. að minnsta
kosti við sjávarsiðuna, var saltfiskur.
Loks var atvinnan í öllum sjávarþorp-
um að langmestu leyti bundin við þessa
vörutegund, á einn eða annan hátt. A
vertiðinni var vart um annað hugsað en
að ná sem mestum fiski á land og koma
honum i salt. A sumrin fóru fiestir, sent
að heiman komust, í atvinnuleit, oft til
annarra landsfjórðunga, og þá gjarnan
fiskveiða. Konur og börn og aðrir,
svm ekki áttu heimangengt, verkuðu þá
fisk inn og var hann svo lagður inn á
haustin. Aðaltekjur ársins komu því inn
a haustin, bæði fyrir vertíðarallann og
sumaratvinnuna, ef eitthvað var þá eftir,
K‘gar búið var að greiða skuldirnar. Á
haustin var svo farið að undirbúa næstu
vertíð með því að riða net og ganga frá
þcim. Allur árshringurinn snerist því
uin vertíðina, saltfiskinn. Aðra árstíma
var ekki um verulega sjósókn að ræða,
þó dálítið veiddist af hrognkelsum og
þaraþyrsklingi. Þó veiddist stundum á
naustin nokkuð af smáýsu og síld.
Að minnsta kosti eitt sumar fóru þau
pabbi og mamma í kaupavinnu. Voru
Nu í Hundadal í Dalasýslu, líklega
1H96. Kristni var komið fyrir hjá Jóel i
Njarðvik. Það mun svo hafa verið 1897,
sem pabbi fór fyrst til Austfjarða, en
bangað fór hann svo í 20 sumur, alltaf i
Borgarfjörð og alltaf reri hann úr sömu
vörinni, en átti 3 eða 4 húsbændur yfir
fimabilið. Mun hann oftast hal'a verið
hrrntaður og alltaf á árabát.
Arið 1917 breytti hann svo til og fór
oorður I sildarvinnu. Vará Hjalteyri tvö
■suniur og síðan eitt á Siglufirði. Var
hann „dixilmaður", sem kallað var,
b-e a.s. vann beykisstörf við síldarverk-
U,L en dixill er íbjúg exi, sem notuð er við
shk störf. Eftir þetta eða 1920 hætti
hann að l'ara í burtu, en fór þá að taka
,!sk til verkunará sumrin og hafði okkur
Oddu við þau störf.
A vertiðina gerði pabbi út árabát i
•élagi við aðra. Nokkrar vertíðir með
Jóni í Njarðvik, svo með Andrési i Ól-
afsvelli. Einhvern tima held ég að hann
hali verið með Mgnúsi í Hólmfastskoti.
Loks gekk hann svo i félag með bræðr-
finuni l innboga í Tjarnarkoti og Sigur-
Be,r ' Akurgerði og eignaðist /j i tveim
•nllubátum, sem þeir gerðu út og voru
ortnenn, sinn á hvorum. Pabbi
stundaði sjóinn fram undir 1940. Síðast
n'un hann hafa verið landmaður.
fi-inu sinni gerðist faðir minn meðeig-
andi í vclbát, er hann keypti 1/8 hluta I
jn/b Nirði haustið 1917. Þeirri tilraun
auk með mesta sorgaratburði fjölskyld-
unnar, er báturinn fórst I þriðja róðri,
■ fi'br. 1918 og með honum Sigurbjörn
roðir okkar, 20 ára gamall. En um
rr,nn a>hurð visa ég til greinar i Faxa, 5.
fbl. 1978.
Aldrei höfðu foreldrarmínirskepnur.
Framhald á 19. síðu
„Já, ég ætla að freista gæfunnar
erlendis að nýju í sönglistinni," sagði
Hreinn líndal, þegar við hittum hann
að máli fyrir nokkruin dögum, en
hann er á förum til útlanda innan
tíðar, „og ég kanna gamlarslóðir.en
ég var þrjú ár í Vín á sinuttt tima og
söng við óperuna þar, Volksóperuna.
A vegum óperunnar söng ég víða í
Austurriki og Þýzkalandi á þeim ár-
um, eða alls 8 hlutverk, m.a. í Vopna-
sntiðnum eftir Lorzing, Kátu konun-
um frá Windsor" eftir Niculai,
Madante Butterflv eftir Puccini og
l alstaff eftir Verdi."
I.augardaginn 6. október sl. hélt
Hreinn l.índal kveðjutónleika í lé-
laf’sbtói í Keflavik. Mjög góð að.sókn
var að tón/eikunutn ogfékk Hreinn
verðskuldaðar ágœtar viðtökur.
Hann varð að svngja mörg aukalög,
þar eð lófatak gestanna gaf honutn
engin grið.
Þess varð strax vart i fyrsta lag-
inu, sem var Caro mio ben, eftir G.
Giordani, að Hreinn var velupplagð-
ur og að hann vildi gera kveðjutón-
Örlögin höguðu þvi svo, að
Hreinn htctti við Vínaróperuna og
kom heim eftir að hafa dvaiist í
Bretlandi í tvö ár og sungið á þeint
tíma í óperum og konsertum víða
um Evrópu. unt hríð með tlokki
söngvara frá BBC. Um tíma var
hljótt unt Hrein sem söngvara og
hann sneri sér að kennslu á heinta-
slóðum í Keflavík við góðan orðstír
og vinstcldir. Þrátt fyrir ýmis ljón á
veginum lét og lætur sönggvðjan
Hrein ekki í friði. „Ég skrifaði
gömlum umboðsmanni i Vin brél
leikana eftirminni/ega. Það var hins
vegar eins og að undirleikarinn.
Olafur Vignir Albertsson, sem er
ágætur pianóleikari, vœri ekki búinn
að hita tipp, eins og sagt er á íþrótta-
máli. eða kanitski var hann meira
..nervous" en söngvarinn. Eftir fiað
virðist mér tengsl þeirra á milli góð.
stundum ágæt. Efnisskráin var full
einhœf - of mikið i draumkenndum
..dúr" fyrir eyrum leikmanns. Allt
ítölsk tónlist. Aukalögin tvö eftir
og fékk mjög vinsamlegt svar frá
honum svo að ég hélt utan og hitti
þá marga gamla vini við
Vínaróperuna, sem vildu fá mig þá
strax að óperunni, á fastan samn-
ing. Ég gat skiljanlega ekki þegið
gott boð, ég var bundinn kennslu
hér heima, sem tók mig þrjá mánuði
að losna frá. Ég gal ekki hlaupið frá
því starfi fyrirvaralaust
Hreinn samdi hins vegar um að
koma ef'tir áramótin og syngja í 28
sýningum og reyna siðan að fá fast-
an samning. Hann hefur undirbúið
endurkomu sina t sönginn í eitt og
hálft ár. „Ég bind mig þó ekki alveg
við Vín,“sagði Hreinn, „mig langar
til að banka á dyr óperunnar, t.d. i
Þýzkalandi, Munchen, þar sem
miklir peningar og góð hlutverk eru
i boði, ef menn standa sig vel. Þar
mun ég prufusyngja. Einnig kem ég
við í Kaupmannahöfn og syng fyrir
sjónvarpsþátt Otto Larsens, sem
utanlandsgestur. A næsta sumri
syng ég í Tívolí í Kaupmannahöfn.
likast til í júlí."
Hreinn sagðist sakna kennslunn-
ar, en að ýmsu leyti hefði liann haft
gott af því starfi sjálfur, kynnst
mörgu indælisfólki í gegnum
starfið.
Hreinn Líndalerfæddurí Reykja-
vík, sonur hjónanna Fjólu Eiríks-
dóttur og Haraldar Agústssonar
trésmiðs. Hann hóf söngnám hjá
Maríu Markan árið 1958, en 1960
hélt hann utan til Rómaborgar og
tók þar próf inn í Conservatio di
Musica S. Ceseilia, næstefstur af
þeim 65 nemendum sem þar þrevtiu
próf. Hlaut hann þvi ókevpis
kennslu við skólann í fimm ár.
Tveggja ára fullnaðarnámi við
Akademiuna lauk hann árið 1967,
en stundaði síðan nám í eitt ár við
Academia Musicale Chigiana. þar
sem megináhersla er lögð á
Ijóðasöng, en þaðan tók hann próf
með framúrskarandi vitnisburði.
Næstu þrjú árin starfaði Hreinn
\ iðs vegar um Ítalíu og Sviss og hélt
margar söngskemmtanir, unz hann
hélt til Vínarborgar árið 1970.
Sigvalda Kaldalóns og eitt útlent lag
bœttu þar nokkuð úr.
Þessir tónleikar Hreins sannfærðu
ntig betur en nokkru sinni jyrr. að
hann býr vflr ágætum sönghæfileik-
um. Honunt hefur aukist sjáljstraust
og persónuleikinn orðið einbeitlari
enfyrr. Hann þarj'þvi að láta gamin-
inn geisa á brattann. óhræddur og
ófeiminn við að lála sina góðu tenór-
rödd hljóina. Gangi þér allt í haginn.
Hreinn. J.T.
KVEÐJUTÓNLEIKAR HREINS LÍNDAL:
Lófataki gestanna ætlaði
aldrei að linna -
F'AXI - 9