Straumar - 01.08.1928, Side 7

STBAUMAE
117
Eg reika um í skóginum á daginn, í kirkjunni miklu,
sem er full af helgri ró. Og eins og ómur af sálmasöng
líða þessar hendingar um huga minn: „Frið gaf eg yður,
minn frið lét eg eftir hjá yður“, — friðinn meðal manna,
friðinn í hjartanu, friðinn við guð.
Eitt kvöldið á eg tal við ungan herforingja finskan.
Hann segir mér frá þjóð sinni, þrautum hennar og bar-
áttu á liðnum öldum, frá sigrurn hennar og vaxandi gengi.
Á bak við orðin ljómar ásthlýtt hugarfar til lands síns
og göfugur metnaður fyrir hönd þess. Talið berst að her-
afla Finna, 150 þúsund manna, sem þeir háfa reiðubúinn
til þess að grípa til vopna hvenær sem vera skal. Eg læt
í ljósi efa um þörf þess eða réttmæti. Hann verður ákaf-
ur. „Jú, við megum til, vegna Rússa“. Ilann dregur upp
dálítið landabréf. „Sjáið þér hérna landamæralínu Finn-
lands. Þetta nes sem Rússar telja sér hérna megin Lad-
ogavatnsins og finska flóans, tilheyrir oss. Á þessu svæði
búa 100 þúsund Finnar. Hér verður barist einhverntíma
í framtíðinni. Það varðar giftu Finnlands og sæmd. Og
Þjóðverji gengur til okkar og sest. Það er ákafi í svip
hans og rnóður í röddinni. „Vér eigum líka óuppgerð mál
við þá austanbyggja. Menn geta rifist um ágreining. Þjóð-
ir verða að berjast. Það er lífsins lögmál. Samningar eru
svikahjóm, og gerðardómar hjárænulegt fitl blautgeðja
manna. Látum vopnin tala. Mál þeirra er einfalt, óbrotið
og áhrifamikið. Mér verður litið á þessa menn. Báðir eru
eins og nýir menn af tilhugsuninni um þá gleði að geta
veitt vonum sínum brautargengi vígtóla og vopna. —
Og mér finst sólin ekki skína eins hlýtt í Punkaharju
næsta dag.
Eg mæti ungum Þjóðverja á ofurlitlum skógarstíg.
Við höfum skifzt á nokkrum orðum áður. Hugur minn er
í sárum eftir orðræðuna kveldið áður. Mér kemur í hug
ægilegt atvik. Dálítill gasgeymir springur suður við Ham-
borg. Ósýnilegt banvænt eitur hefst við lofti og líður yfir
borgina. Það er andgustur dauðans sjálfs. Grænt eplatré
stendur í garði. Blöðin fölna á örfáum mínútum, eftir
standa kolsvartar greinarnar. Tréð er dáið. Tvö börn eru