Árblik - 01.05.1930, Page 6

6
ÁRBLIK
En maðurinn, sem bætti skó
draup höfði sínu er hann heyrði
þetta og honum vafðist tunga
um tönn. því liann var ekki
allskostar Iaus við ótta. „ Jeg
er ekki nema skósmiður, herra,
og ekki fær um að stjórna. Og
jeg er mjög ánægður með lítil-
fjörlegan blett á þessum björtu
stöðvum, sem sannarlega eru
Himnaríki fyrir menn eins og
mig.
En hinn hái Andi sagði: „Fyrir
þessi orð ein ættir þú upphefð
skilið. því vita skaltu að sönn
auðmýkt er þeim hin öruggasta
hlíf og skjöldur, sem settir eru
til að stjórna á æðri sviðum. En
þú átt fleiri vopn en þessi, sem
fremur eru til varnar. Vopn til
sóknar hefir þú einnig búið þjer í
jarðlífi þínu. þegar þú sast við
að bæta skó var það ávalt í
huga þínum að leysa þetta verk
svo vel af hendi að skórnir
gætu enst sem lengst og sparað
fátæka noanninum fje, sem átti
þá. þú hugsaðir meira um þetta
en borgunina. þetta varð að
vana þínum. Og þessi vani
varð eins og hluti af sjá'fum
þjer og skapgerð þinni. Hjer
eru slíkir mannkostir ekki lítils
metnir.
Einnig var svo að enda þótt
þjer veittist oft og einatt fullerf-
itt að greiða hverjum sitt þá
sástu þó við og við af e'num
eða tveim dagsstundum þínum
til þess að hjálpa kunningjum
þínum við eitthvað verk eða þá
tíl þess að sitja hjá veikum.
Stundirnar, sem þú notaðir þann-
ig vanstu seinna upp með vinnu
þinni við kertaljós á kvöldum.
því að þú varst mjög fjelitill.
Hjeðan veittum við einnig þessu
athygli vegna sívaxandi birtu sál-
ar þinnar. Slíkt sjáutn við frá
þessum stöðum. Og fagrar og
bjartar eru sálir þeirra, sem Iifa
rjettilega,endimmar þeirta manna,
sem lifa vondu lífi. — —
Jeg gæti vel sagt þjer frá mörgu
öðru, sem þú gerðir og vegna
hvers þú gerðir það. En látum
þetta nægja í bili meðan að jeg
segi þjer til hvers jeg er send-
ur. Á þvi sviði, sem bókin seg-
ir frá, bíður þín hópur manna.
þeir hafa verið þjálfaðir og kom-
ið skipulagi á flokk þeirra. Hlut-
verk þeirra er að fara við og
við á svið ekki langt frá jörð-
unni til þess að taka viðöðrum,
sem nýlega eru komnir. þeim
er æt!að að athuga þessa ný-
komnu og fara með hvern til
þess staðar, sem lionum hentar.
þeir eru reiðubúnir að fara á
stað hvenær sem þarf og bíða
aðeins eftir leiðtoga sínum. Kom
þú, kæri vinur, jeg skal vísa þjer
veginn þangað sem þeir bíða.
þá kraup hinn til jarðar við
fætur sendiboðans, tárfeldi og