17. júní - 01.11.1922, Qupperneq 2

2
17. JUNI
Landsspítalinn.
Eitt af þeim máluin, sem ki’efst fram-
kvæmda, er Laudsspítalinn. Málið hef-
ur nú verið á dagskrá hjá þjóðinni fast
að fullum mannsaldri, og þó er því
ekki komið lengra, en að vjer tölum
irm að koma þessu fyrirtæki í fram-
lcvæmd. Alveg einhuga um nauðsyn
þessa fyrirtækis liafa menn ekki verið.
þáð sýnir meðal annars framkoma þings-
ins í málinu frá upphafi vega þess.
Framkvæmdum verið liamlað með ýms-
um vífilengjum, fyrirslætti um fjeleysi ó-
nógum undirbúningi, eða blátt áfram
því, að engin þörf væri á slíku sjúkra-
húsi. Og þegar málið var til umræðu
í þinginu kringum aldamótin, voru að-
almótbárurnar gegn því þær, að kæmi
þetta sjúkrahús í lieykjavík, mundu
landsfjórðungarnir krefjast jafn full-
komins sjúkrahúss.
Uað var bágborin röksemdafærsla i
þessu og ekki mikið framsýni, en það
er Jíka einmitt þessi hreppapólitík og
skamsýni, sem hamlað liefur fram-
kvæmdum svo margra nauðsynlegra
mála, og á sök á því, að vjer höfum
eklri hraðari fetum nálgast nágranna-
þjóðirnar að menningu.
Uó er nú svo komið í þessu máli, að
nokkurt fje er fyrir liendi, fast að 100
þús kr., sem verja á til áhaldakaupa
eða annars til hins fyrirhugaða sjúkra-
húss. En fje til aðalframkvæmdanua
verður ríkið vitanlega að annast, eins
°g það líka verður að sjá fyrir resktri
þess, er það er komið upp.
Stjórnin og meirihluti þingsins mun
afsaka framtalrsleysið i máli þessu með
{)vi, að ekkert fje hafi verið fyrir liendi,
og svo vitanlega dýrtíð.
Vjer játum að báðar þessar ástæður
vega nokkuð í þessu máli, en að þær
þó hvergi nærri sjeu ftillgildar. Eða,
lieíir ekki verið hafist lianda við Flóa-
áveituna þrátt fyrir fjárhagslega örðug-
leika, og kostar það fyrirtæki þó eflaust
yfir 1 milj. kr.
Er þá minni þörf á sjúkrahúsinu en
áveitunni?
Nei. Bæði fyrirtækin eru nauðsyn-
leg, og verður ekki sjeð að ekki Jiefði
eins mátt fá fje til beggja sem annars,
Og því meiri þörf var á framkvæmd-
um í málinu, sem bæði stjórn og lög-
gjafarþingi var kunnugt, að vinnule}Tsi
afskaplegt var í íteykjavík. Hefði
þá nokkuð verið eðlilegra, en að stjórn-
in hefði lagt áherslu á fjárveitingu lijá
þinginu, til þess að geta hafist 'fram-
kvæmda í málinu og grynt nokkuð á
vinnuleysinu. Hundruð manna sátu
auðum höndum, og liöfðu naumast í
sig eða á. Menn skyldu nú ætla að
stjörnin hefði ákveðið við sjálfa sig af
þessum ástæðum meðal annars að ráða
þinginu til fjárveitingar til Landsspítal-
ans. I stað vinuu, urðu menn svo að
leyta á náðir »sveitarinnar« með styrk
til liins daglega brauðs.
Er ekki þetta sláandi vottur um það
sinnu- og kæruleysi, sem ríkir í íslensk-
um stjórnmálum — þetta gamla, að
láta reka á reiðanum og tilviljunina
eina ráða því, livar lendir.
Vjer væntum þess af landsstjórninni,
að hún snúi sjer að framkvæmdum í
þessu máli, og það af tveim ástæðum:
þörfinni á sjúkrahúsi og nauðsyn á að