17. júní - 01.11.1922, Qupperneq 3

17. JUNÍ
3
sefcja hinar auöu hendur til vinuu. Og
viröing þjóöarinnar útáviö krefst
þess, aö fullkomið sjúkrahús komist sem
fyrst upp í Reykjavik.
Á einu riður mest.
Yiðburöirnir 1. desember 1918 munu
flestum vera í fersku minni ennþá.
Hátíðahöld öll eru hjá liðin, þau voru
einföld og óbrotin en þó minnisstæð
öllum þeim er þau lifðu. Að þessa
viðburöar var minnst svo einfalt og ó-
brotið var aö kenna drepsótt þeirri
hinni miklu er geysaði yíir álfuna um
það skeið.
Yjer skulum ekki dvelja við þessi
svörtu ský, sem brá fyrir sólu, samtím-
is með hinum iengi þráða viðbnrði, að
land vort kom í tölu hinna fullvalda
ríkja; þó er oss skylt að minuast þess,
að lijer fjellu í valinn ungir og gamlir
sem verið höfðu með í baráttunni fyrir
fullveldisviðurkenningu þjóðar vorrar.
Nú var aðeins að stíga yfir þröskuld-
inn í hið »fyrirheitna land«, — en þá
kom dauðinn og reif þá í burfcu frá
oss og skildi eftir djúp sár og mikinn
söknuð meðal ættingja og vina.
Svo nærgætnislaus og ósanngjörn
getur tilveran stundum verið. —
— En hvað fcjáir að syrgja við gröf
liins framliðna. Augu hans eru að eilifu
lokuð og rödd hans kveður aldrei meir
við í eyrum vorum. —
Mikið og vandasamt starf liggur nú
framundan fyrir þjóð vorri. Að vísu
eru víða ruddir vegir fyiúr hana að
fara, því sá Jón Sigurðsson fyrir og
hann hlóð vörður meðfram þeim mörg-
um sem standa enn þann dag í dag og
eru oss óyggjandi leiðarvísir.
En timarnir hafa breysfc og kröfurn-
ar aðrar og fieiri en á lians fcímum.
Eifct af því sem vjer Islendiugar
verðum að gera oss ljóst nú, er það,
hvað vjer viljum í stjórnmálum. Ujóðin
verður að vita livað hún vill, en ekki
að láta berast fyrir vindi, þvi þá fer
fyrir henni eins og skipi sem í stórviðri
hefir rifið seglin og brofcið sfcýrið, það
verður að láta tilviljunina eina ráða
því, hvað um það verður.
Að þessu hefir ætið á seinui fcímum
verið pottur brotinn á Islandi. Flokk-
arnir skiftust að mestu um deilurnar
við Dani, en þegar um annað var að
tala, þá fór flokkaskipunin á ringul-
reið. Verst er þó stefnuleysið í fjár-
málum, botnleysi þings og sfcjórnar í
þeim málum og bruðl til engra nýtra
hluta. Oss dettur í því sambandi í
hug Henrek von Bremen i „Den poli-
fciske Kandestöber*, þá er hann er orð-
inn borgarstjóri og yfir hann rigna
mál til úrskurðar, liann blaðar í skjala-
hrúgunni en skilur hvorki upp eða
niður í neinu. Hann yfirgefur þá hið
sökkvandi skip, en ísl. löggjafar skilja
sig þannig frá honum — að þeir halda
áfram botnleysinu.
Vjer þekkjum vifcanlega hugtakið að
spara, en kunnum ekki að nota það,
eins og þegar á síðasfca þingi átti að
fara spara, með því að skera niður
alla barnakenslu til sveita, eða þá það
að fella lögin um upphitun kirkna.
Eða hverjar eru stefnur í atvinnu-
og samgöngumálum ?