17. júní - 01.03.1926, Blaðsíða 5
17. JUNí
73
erlendra manna, þeirra er áhuga hafa
á vísindum og listum, hefi eg altaf
getað átt víst, að minsta kosti eitt
af þremur íslenzkum mannanöfnum,
væri þekt, og oftast öll þrjú, en nöfnin
voru: Snorri Sturluson, Finnur Jóns-
son og Gunnar Gunnarsson.
Eg get ekki varist þeirri hugsun,
að við frægð þá er Gunnar Gunnars-
son hefir sem skáld náð hjá samtíð
sinni, er það einkum þrent sem er
eftirtektarvert: Fyrir það fyrsta, að
hann er fslendingur, í öðru lagti það,
að þessi íslendingur þegar á unga
aldri hefir unniðsér frægð og hylli hjá
svo tugum og hundruðum þúsunda
lesenda skiftir, í ýmsum löndum,
Flutningurinn
ÓLKSLEYSIÐ í sveitunum á
íslandi og flutningurinn í bæjina,
hlýtur að valda hugsandi mönnum
áhyggju. Hvað verður um íslensku
þjóðina sem menningarþjóð, tæmist
sveitirnar, jarðirnar leggist í eyði.
Það yrði fjörtjón fyrir íslenska
menning, blóðmissir, sem seint yrði
bætt. Það yrði landinu vitanlega líka
fjárhagslegur hnekkir.
Menn virðast þá líka hafa opnað
augun fyrir þeirri hættu, sem af
þessu gæti staðið, og hjálp í þeirri
neyð munu jarðræktarlögin eiga að
vera. Kunnugir menn fullyrða lika,
að þegar megi sjá vott um góðan
árangur þessara laga. Það væri líka
óskandi, að þeir menn sæju rjett, að
það værú ekki bara hyllingar, því
hjálp á þessu öfugstreymi þarf að
koma.
þvert ofaní allar venjur, sem eru
þannig, að bækur reglulega góðra rit-
höfunda fyrst verða þektar og viður-
kendar hundrað árum eftir að þeir
sjálfir hafa verið huldir undir ein-
hverri lítt þektri þúfu, því flestum
er svo farið, að þeir taka meira eftir
dægraflögri smámennanna en arnsúg
mikils anda. — En hið þriðja og
síðasta atriði er þó langsamlega hið
merkilegasta, að hann á frægð sína
og hylli lesenda sinna fyllilega skilið.
— Og fyrir þá af löndum Gunnars
Gunnarssonar, sem skilja hann og
verk hans og meta hvortveggja að
verðleikum, er þetta aðalatriði. —
3. 1. 1926. F. Á. B.
úr sveitunum.
Bæirnir fyllast af fólki úr sveitun-
um, sem sækja þangað, vilja grípa
gæsina meðan hún gefst — gullið og
með því öll þægindi lífsins. Margir
þessara manna munu þó hafa orðið
fyrir miklum vonbrigðum. Auðlegðin
varð ekki sú, sem búist var við,
lífskjörin ekki eins glæsileg og draum-
arnir höfðu sagt, beitan á önglinum
var girnileg, en fengurinn ekki eins
gulli ofinn. Vinnan stopul, launin lá,
þægindi lífsins minni en engin. Maður
sjer þetta meðal annars á því, hve
mikið fje árlega fer til fátækrafram-
færis. Vitanlega kemur þó margt ann-
að þar til greina, meðal annars sjúk-
leiki og elli. En það mun þó enginn
vafi á því, að innflutningurinn úr
sveitunum á sinn þátt í því, hve
gífurlegur þessi liður er orðinn á
gjaldalið bæjanna. Hann er að verða