Sjómaðurinn - 01.01.1941, Síða 25

Einn, sem liefir bjargast.
l'ast að byssunum. Og skotin hitta afturhluta skipsins.
ist með honum, en það var meira en vika, fór hann
naumast ofan af stjórnpalli, fór aldrei úr fötum,
virtist sjaldan gefa sér tima til að sofa og gaf sér
naumasl tíma til að þvo sér í framan úr þvotta-
skálinni í litla klefanum aftan við stjórnpallinn.
Ekki að tala tjni, að hann gæfi sér tima til að
i'aka sig.
Eg minnist hans enn þá, þar sem hann lýtur
yfir sjókortið i oliustakki, með ])ípuna sína i
inunninum, laust fyrir klulikan þrjú að nætur-
lagi. Það er skýjað loft og hvassviðri og liellirign-
ing, skyggni mjög slæmt.
Saltvatnið draup úr olíustakkinum lians, því aö
l'ann hafði staðið á stjórhpalli alla nóttina. Hann
liafði nokkurra daga skegg og hakan var svört og
augun rauðþrútin af svefnlevsi. Eg horfði á hann
við kortapælingarnar.
— Hvernig gengur? spurði ég, þegar hann liafði
lokið starfi sínu og lét áhöldin ofan i skúffuna.
— Hægt, en öruggt, sagði hann og brosti glað-
iega yfir kaffibollanum sínum. — En hvers vegna
ei't þú á fótum á þessum tíma sólarhringsins?
— Ég fór á fætur til þess að vita, livort nokkuð
væri um að vera, sagði ég.
-— Jæja, sagði hann. Skipin villtust ofurlítið
at réttri leið og við eyddum ofurlitlum tima í að
eita þau uppi. Auk þess er veðrið ekki sem bezt,
en við erum nú orðnir því vanir. Fáðu þér brauð-
iJla, bætti hann við og benti á pjáturdisk með
^rnurðu brauði. — Fáðu þér kaffi lika. Eldasveinn-
'n hefir ekki látið drepasl í vélinni.
Mig langaði ekki i kaffi, en ég borðaði það, sem
l'ílir var af brauðinu, meðan liann sagði mér frá
1>vi’ seni skeð hafði siðustu fjóra klukkutímana,
E'á því ég siðast hafði komið upp á stjórnpall-
>nn.
Fyrst var það, að ákveðið liafði verið, að sum
skipin færu úr fylgdinni í dögun. Annað það, að
seint um daginn áttum við að vera komnir til
hafnar samkvæmt áætlun, enda þótt veðrið væri
þannig, að hann byggist raunar ekki við, að svo
yrði. Þriðja: Fregn hafði komið um það, að þýzk-
ur kafbátur væri einhversstaðar á næstu grösum.
Það var búist við, að honum skyti ef til vill upji
þá og þegar. Varúðarráðstafanir böfðu verið gerð-
ar. Fjórða: Ekki liafði sést til sólar eða stjarna i
marga sólarbringa. Það veitti vísl ckki af að balda
sig nógu langt undan landi, meðan svo var.
Skipstjórinn skýrði mér frá því, sem honum lá
þyngst á hjarta. En samt mætti ég ekki álíta, að
hann va'ri að lcvarta. Síður en svo. Þetta gekk
einmitt eins og bezt varð á kosið. Þessi rólyndi
maður lét sér fátt fyrir brjósti brenna.
Það var enn dimt af nóttu, þegar ég klöngraðist
eftir miðþiljunum. Ég komst fram i borðsal háset-
anna og sá suma þeirra sofa þar í öllum fötum á
borðum og kistum. Á sædrifnu þilfarinu stóðu
varðmennirnir við fallbyssurnar eða tundurskeyt-
in og skiptust á um að halda vörð. Niðri í vélar-
húsinu, þar sem var vel lieitt. voru menn á þön-
um við störf sin.
Ég get ckki lýsl þvi nákvæmlega, livað við gerð-
um eða hvert við fórum. En við fórum frá einni
liöfninni lil annarar, sóttum skipin, sem við átt-
uni að fylgja, og lögðum á haf í dögun. Vindur var
hvass og skipið stakk stafni í öldurnar. í næstu
átta daga stönzuðum við aldrei.
Þegar bjarl var orðið, höfðu skipin „fylkt“ sér
og sigídu; með herskipið í fararbroddi fyrst lí
stað. Seinna urðum við einskonar varðlnmdur,
sigldum umhverfis flotann og gáfum skipunum